Το μάγουλο μου έγινε πουρές πατάτας εκείνη τη μέρα κι έτσι αποφάσισα να κάνω στροφή στην ποιότητα.Τέρμα λοιπόν το πλαστικό. Κι κάπου εκεί ανακάλυψα τις κατασκευές. Με λίγα λόγια όποια βίδα έπεφτε απ' το κεφάλι μου βοηθούσε διάφορα μεταλλικά κομμάτια να γίνουν αντικείμενα. Παγκάκια, καρέκλες, τραπεζάκια, 120 ενωμένα εργοστάσια ένα πράγμα.. Αφού τέλειωνα με αυτά, τα έντυνα με ύφασμα, κοινώς ότι τζαμόπανο έβρισκα μπροστά μου, ή διάφορα τούλια από γάμους και βαφτίσια.Τί τα θελα εγώ τα τούλια μου λέτε;;
Μια νύχτα είχαμε διακοπή ρεύματος. Ολοι ξέρετε τι συνεπάγεται αυτό. Γενική επιστράτευση φακών, κεριών και πασχαλινών λαμπάδων που έιχαν περισσέψει. Και φυσικά γενική γκρίνια του στυλ 'αχ θα ξεπαγώσει το κρέας' 'νηστικοί θα μείνουμε' 'δε μπορούμε να δούμε τηλεόραση' και άλλα τέτοια κουλά.
Για ένα παιδί όμως σαν κι εμένα αυτό σήμαινε περιπέτεια και δημιουργία. Ετσι, άναψα ένα κερί πάνω από το κρεββάτι μου και κάθησα να κολλήσω ένα κομμάτι τούλι σε ένα παλιόκουτο. Στην αρχή ένιωθα δέος. Παντού έξω σκοτάδι και μέσα στο δωμάτιο μου μια μποέμ ατμόσφαιρα. Το δροσερό αεράκι όμως, που έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο, έκανε την φλόγα να τρεμοπαίζει και σύντομα βγήκα στο μπαλκόνι να πάρω αέρα και να ξεστραβωθώ. Μα σύντομα ξεχάστηκα και πήρα να ασχολούμαι με το πυροσβεστικό όχημα που είχε ήρθε να απεγλωβήσει κάποιον γείτονα που είχε κλειστεί στο ασανσέρ.
Και κάπου εδώ θα τέλειωνε η ιστορία μου αν το ΙQ μου δεν είχε αγγίξει τη νοημοσύνη της βραστής πατάτας..
Αφού χάζεψα 20 ολόκληρα λεπτά στο μπαλκόνι αποφάσισα να γυρίσω στο δωμάτιο για να συνεχίσω αυτό που είχα αρχίσει. Πήρα λοιπόν ένα ποτήρι νερό για να χω να πίνω και μπήκα στο δωμάτιο. Αυτό που αντίκρυσα με σημάδεψε για μια ζωή...
Το μισό δωμάτιο έιχε τυλιχτεί στις φλόγες. Φαίνεται πως το αθώο φλέρτ που είχε ξεκινήσει ανάμεσα στο κερί και το ροζ τούλι υπό το προξενιό του ύπουλου αέρα σύντομα έγινε σκληρό πορνό. Πύρινες γλώσσες γλύφαν τους τοίχους, το κρεββάτι μου, τα παιχνίδια μου και είχαν σκοπό να περάσουν κι ένα χέρι την κουρτίνα, όταν ξαφνικά αποφάσισε να κάνει χαλάστρα ο μπαμπάς μου, ο οποίος πετάχτηκε στο δωμάτιο από το πουθενά.
Ακολούθησαν σκηνές από την ταινία ''Της μουρλής το πανηγύρι''..Ο πατέρας μου κοπανούσε τις φλόγες με μια κουβέρτα ενώ η μητέρα μου πήγαινε πανικόβλητη γύρω γύρω σαν πλανήτης που μπήκε σε τροχιά. Εγώ από την άλλη κοιτούσα τη φωτιά ζαβλακωμένη. Και τί μπορέι να έκανα..;;Ηπια το νερό..Ναι το ξέρω ήταν το πιο έξυπνο πράγμα που μπόρεσα να κάνω..
Μετά από λίγα λεπτά η φωτιά είχε σβήσει. Καπνοί χόρευαν στο δωμάτιο ενώ η ξεκολλημένη ταπετσαρία χειροκροτούσε διακριτικά.
Απολογισμός.
Ενα τρενάκι μισοκαμμένο
Ενα κασετόφωνο μισοκαμμένο
Ολες μου οι μεταλλικές κατασκευές μισοστραβωμένες
Το κρεββάτι μου μισοκαμμένο
Μετά από αυτό κατάλαβα πως η μαμά μου είχε δίκιο όταν έλεγε ότι ποτέ δεν τελειώνω αυτό που αρχίζω..
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα στον καναπέ..
Τύλιξα την παιδική μου καρδιά σε ένα τούλι.
Και άναψα ένα κερί...
