Inspiration

Έμπνευση..
Ουσιαστικό γένους απροσδιορίστου κι αορίστου...Χρόνου..
Γιατί συνήθως θυμάσαι και αναπολείς τις καλές εκείνες μέρες που την είχες αστείρευτη κι έγραφες ακόμα και σε λαδόκολλα ταψιού..Ενώ τώρα, ακόμα και μετά από  πέντε ώρες διαλογισμού κάτω από καταρράκτη, οι σκέψεις σου αρχίζουν και τελειώνουν με ένα ερωτηματικό..
Απροσδιορίστου, γιατί σήμερα συμπεριφέρεται  σαν ανώριμο οχτάχρονο αγοράκι που σου πετάει οπωροκηπευτικά, καθώς ούτε για ομιλία σε πανηγύρι δεν είναι τα γραπτά σου, ενώ χτές ήταν μια σοβαρή κυρία που κατέφτασε στην ώρα της κομψή και λαμπερή χαμογελώντας..
Κι ερωτώ..
Τι γίνεται αν έρθει όταν πρέπει αλλά κρατάει ένα καλαθάκι με εδώδιμα;
Πόσο μακριά πρέπει να φτάσεις και πόσο χαμηλά πρέπει να πέσεις για να απαλλαγείς από αυτή;
Μετά από απόσταγμα σκέψης κατάλαβα οτι πολύ απλά δε μπορείς..
Η ίδια δύναμη που σε ωθεί να φας στις τέσσερις το πρώι μέσα από την κατσαρόλα, μπορεί να σου δώσει φτερά για να απογειώσεις τη φαντασία σου. Αρκεί να απομονώσεις όλες σου τις αισθήσεις, όλες σου τις αλήθειες ,όλα αυτά που ο κόσμος θεωρεί δεδομένα..
Κάπου εκεί μέσα στην κατσαρόλα μπορεί βρίσκεται και η δική σου έμπνευση.Κάποτε ίσως κολλήσει..Μα πολλές φορές ένα γερό ανακάτεμα είναι το μόνο που χρειάζεσαι..

Credits to Teo for the Inspiration

Άλπεις..

Οι Άλπεις είναι σύστημα οροσειρών στην Ευρώπη και εκτείνονται από την Αυστρία και την Σλοβενία στα ανατολικά, μέσω της Ιταλίας, της Ελβετίας, του Λιχτενστάιν και της Γερμανίας έως την Γαλλία στα δυτικά...

Ετσι λέει η wikipedia μπορώ εγώ να την αμφισβητίσω?

Γιατί λοιπόν στ όνειρο μου  πήγα ταξίδι στις Αλπικές Αλπεις;;;;

Οι 'Aλπικες 'Aλπεις είναι περισσότερο χιονισμενες από τις ξενέρωτες Ιταλογαλλολιχτενσταικές..Είναι πολύ πιο απότομες και επικίνδυνες γι αυτό και τις είδα στο όνειρο μου. Γιατί είμαι άνθρωπος που του αρέσει να ρισκάρει. Ιδίως όταν κοιμάται..

Ημουν που λέτε μέσα στο αυτοκίνητο, με όλη τη φαμίλια και πηγαίναμε στις ΑΑ.(Παραθέτω την ίδια συντομογραφία με των ανώνυμων αλκοολικών για ευνόητους λόγους.Αν δε σας αρέσει όταν ξεσουρώσετε μπορείτε να μου κάνετε μήνυση..) Μόνο που εμείς πηγαίναμε μέσω Σουηδίας.Τώρα πώς ξεπετάχτηκε σαν τσόντα η Σουηδία ούτε αυτό μπορώ να καταλάβω...Το μόνο που μπορώ να πως είναι πως για ν' ανέβουμε στην κορυφή έπρεπε να μπούμε σε τελεφερίκ για οχήματα.Το γελοίο όμως δεν είναι αυτό. Είναι οτι μας την πέσανε ομαδικώς αντάρτες με καλάσνικοφ και δε μας άφηναν να κάνουμε βήμα..

Ε τώρα αυτό δεν είναι αδικία;;

Κάναμε ολόκληρο κύκλο για να πάμε από Σουηδία και φάγαμε πόρτα από τσετσένους αυτονομιστές στο τελεφερίκ;;

Αυτό το dvd με τα όνειρα παρακαλώ να επιστραφεί..

Εγώ και ο Nemo

Οταν ήμουν μικρή, ήμουν από αυτά τα παιδάκια που σου χαμογελάνε και τα συμπαθείς με την πρώτη.Μέχρι να καταλάβεις πως έκανες φίλο σου το παιδί του διαβόλου..
Είχαμε πάει με τους γονείς μου σε έναν θείο μου που γιόρταζε..Ο καβγάς ξεκίνησε από το σπίτι.
-Θα βάλεις το κόκκινο φόρεμα.
-Δε θέλω. Μου τρώει τον λαιμό και ξύνομαι.
-Θα το βάλεις, μη σου στράψω καμιά ανάποδη..
Μπροστά σε τέτοια απειλή  κάθε εξάχρονο παιδάκι ακούει τη μαμά του κι έτσι αποφεύγει τη σύγκρουση με το παχουλό της χεράκι.
Εγώ όχι.
Οι θεοί όμως ήταν με το μέρος μου έστω και για λίγο κι όχι μόνο δε φόρεσα το κόκκινο φόρεμα αλλά γλίτωσα και το παχουλό χεράκι.
Φτάσαμε λοιπόν στο σπίτι του θείου μου.
Μετά τα κλασσικά ''αχ πώς μεγάλωσες'' και άλλες τέτοιες ομορφιές, οι μεγάλοι πέρασαν στο σαλόνι κι εμένα με παράτησαν σε μια γωνία. No other kids to play with..it sucks..κοινώς μοναξιά μου όλα..
Αφού τριγυρνούσα σαν την άδικη κατάρα από εδώ κι απο εκεί, κάτι στην άκρη του διαδρόμου μου τράβηξε την  προσοχή.Πλησιάζοντας κοντά, ανακάλυψα μια μεγάλη γυάλα με θολό νερό. Ενυδρείο το λένε..Θυμήθηκα εκείνη την οχτάτομη εγκυκλοπαίδεια του Κουστώ, που είχαμε σπίτι.Μια φορά για να τη φτάσω ανέβηκα σε ένα κρυστάλλινο τραπεζάκι το οποίο φυσικά έγινε θρυψάλινο.(Ξέρω δεν υπάρχει τέτοια λέξη αλλά μόλις τη δημιούργησα..) Μετά κατάλαβα πως πολλές φορές για ν αποκτήσεις τη γνώση πρέπει να κάνεις τον κόσμο χίλια κομμάτια..
Ομορφο το ενυδρείο που λέτε. Γεμάτο ψαράκια πολύχρωμα που κάναν τις πιρουέτες τους σαν χορευτές. Αν πάρω ποτέ ψάρι λοιπόν θα το βγάλω Νουρέγιεφ γι αυτόν ακριβώς το λόγο.
Ξαφνικά άκουσα μια φωνή από πίσω μου.Ηταν η θεία μου. ''Ωραίο το ενυδρείο μας ε;Εχουμε δεκατέσσερα ψαράκια που τα πληρώσαμε χρυσά'' Δε μπόρεσα να καταλάβω πως γίνεται αυτό, αλλά φαντάστηκα πως κάπου μέσα στο σπίτι υπήρχε κάποιος θησαυρός.''Σου αρέσουν τα ψάρια;'' με ρώτησε..''Ομορφα είναι'' είπα δειλά..Μετά άρχισε να μου λέει ένα ένα τα ονόματα των ψαριών αλλά εγώ μόνο ένα συγκράτησα.Τον κλόουν. Ταυτίστηκα μαζί του μάλλον, δε μπορώ να σας πω σίγουρα.
Ετσι λοιπόν, την υπόλοιπη ώρα την πέρασα χαζεύοντας το ενυδρείο, γεμίζοντας με δαχτυλιές το τζάμι του και κάνοντας φανταστικά σενάρια μ'ένα τσίρκο γεμάτο ψάρια κλόουν που προσπαθούσαν να υποτάξουν άγρια λιοντάρια..

Κι εδώ θα τέλειωνε η ιστορία μου αν ήμουν ένα φυσιολογικό παιδί..

Προς χάρη της συγγραφής δεν ήμουν..
Κάτι μ' ενοχλούσε σε όλη την υπόθεση..Το νερό ήταν πολύ θολό .Σίγουρα τα ψαράκια θα είχαν πρόβλημα ορατότητας και δε θα μπορούσαν να δουν το ένα το άλλο και ίσως αυτό προκαλούσε πρόβλημα επικοινωνίας και στο τέλος μια τεράστια παρεξήγηση μεταξύ τους, με αποτέλεσμα ένα ενυδρείο βυθισμένο στη σιωπή και στη μιζέρια.Ε αυτό δε θα το επέτρεπα!!
Ετρεξα στο μπάνιο και γύρισα πίσω με ένα μπουκάλι Purlan για μάλλινα(!!), το οποίο και άδειασα προσεχτικά μέχρι την τελευταία του σταγόνα. Σύντομα το νερό πήρε ένα χρώμα ροζουλί.Χαρούμενη χοροπήδησα χτυπώντας τα χέρια μου.Είχα γίνει ήρωας.Καμιά δέκα λεπτά από το σύντομα ένα ένα τα ψαράκια με όση χάρη τους είχε απομείνει άρχισαν να γυρίζουν στα πλάγια.''Ωρα για ύπνο'' σκέφτηκα και πήγα μέσα στο σαλόνι.''Μαμα βαρέθηκα, ακόμα και τα ψαράκια κοιμήθηκαν''.. ''Τι εννοείς κοιμήθηκαν;'' με ρώτησε γελώντας η θεία μου.
''Ε μετά το μπάνιο που τους έκανα χαλάρωσαν και κοιμήθηκαν!!!''..
Η θεία μου πανικόβλητη έτρεξε έξω.Γυρνώντας κρατούσε στο χέρι το μπουκάλι με το Purlan...
Δε χρειάζεται νομίζω να περιγράψω τις σκηνές αλλοφροσύνης που ακολούθησαν.. Χρειάστηκαν πάντως λιγότερα από 2 λεπτά, για να μεταμορφωθώ από το ήσυχο και γλυκό κοριτσάκι που ήμουν, σε έναν στιγερό δολοφόνο, απόγονο του σατανά..
Στο δρόμο του γυρισμού η μάνα μου προχωρούσε τόσο γρήγορα κρατώντας με από το χέρι, πως σας ορκίζομαι για μια στιγμή νόμιζα πως μπορούσα να πετάξω σαν χαρταετός..''Θα τα πούμε στο σπίτι.Ρεζίλι μας έκανες πάλι''
Εκείνο το βράδυ στον ύπνο μου, ο Κουστώ μου πέταξε στο κεφάλι και τους οχτώ τόμους ...

Το αεροπλανάκι

Ηταν Χριστούγεννα.Χρονιά δε θυμάμαι.Η δουλειά του πατέρα μου έκανε γιορτή για να μοιράσουν δώρα στα παιδιά των εργαζομένων.Ε κουβαληθήκαμε κι εμείς γιατί τέτοια γεγονότα ποιός τα χάνει. Βέβαια τότε τα δώρα ήταν λιτά.Τώρα δίνουν usb sticks τσάντες polo και φόρμες adidas..Οικονομική κρίση σου λέει μετά.
Πάντου παιδάκια να τσιρίζουν κι εγώ στη γωνία να παρακολουθώ τον τύπο που έπαιζε αρμόνιο.Κάπου κάπου έβγαζε κάτι από την τσέπη του. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν φάρμακο και μια βαθιά συμπάθεια με κατέλαβε που παρόλη την αρρώστια του έπαιζε αρμόνιο αλλά μετά από χρόνια κατάλαβα πως μάλλον ο τύπος για να μονώσει τ αυτία του και να μην μας φέρει το αρμόνιο στο κεφάλι τα έτσουζε κανονικά.Δε βαριέσαι κι εγώ το ίδιο θα κανα...
Ηρθε λοιπόν η ώρα να πάρουμε τα δώρα. Του αδερφού μου του δώσαν ένα τάβλι-σκάκι.Είναι από αυτά τα ωραία που αν θες να το παίξεις έξυπνος το γυρνάς σε σκάκι ενώ αν είσαι αργόσχολος το αφήνεις ανοιχτό, βάζεις καφέ στη μέση σε σημείο ωστε να μη χτυπάνε τα ζάρια και παίζεις τάβλι. Γι αυτό κάθε τάβλι που σέβεται τον εαυτό του έχει λεκέδες από καφέ.Πάντα..
Εμένα μου δώσαν ένα πάζλ. Με 20 κομμάτια. Δε ξέρω αν θεώρησαν οτι ο μπαμπάς μου είχε ένα παιδί καθυστερημένο ή αν το δώρο ήταν τυχαίο αλλά εγώ βγήκα εκτός εαυτού.
Εγώ αυτό δε το θέλω!!!Θέλω κάτι με βίδες!Προφανώς από μικρή είχα καταλάβει πως είχαν αρχίσει και μου φεύγαν αλλά μέσα μου ήξερα πως κάθε παιχνίδι που περιέχει βίδες έχει σαφώς μεγαλύτερο κύρος από ένα πάζλ με 20 κομμάτια αλλά αυτό πού να το καταλάβουν οι ενήλικες. Αφού έφαγα τον κόσμο λοιπόν μου δώσαν ένα συναρμολογούμενο αεροπλανάκι. Ο αδερφός μου και ο μπαμπάς μου επέμεναν πως ήταν μια βλακεία και μισή. Εγώ όμως χάρηκα πραγματικά. 
Μπήκα σπίτι με θριαμβευτικό ύφος...Μαμά κοίτα αεροπλανάκι!!! Η μάνα μου χαμογέλασε αλλά δεν είπε τίποτα.
Αποσύρθηκα στο δωμάτιο μου ενώ στ αυτιά μου αντηχούσαν παιδικές φωνές και ήχοι από αρμόνιο ...Χαμογέλασα και κοιμήθηκα αγκαλιά με το αεροπλανάκι μου.
Ακόμα το έχω. Αθικτο κι ασυναρμολόγητο στο κουτί..

Γιατί δεν έγινα ζωγράφος..Part II

  Κι ερχόμαστε στο γυμνάσιο ..Ολα αυτά τα χρόνια, φυσικά τα πέρασα ζωγραφίζοντας, ιδιάιτερα μη αξιόλογα πράγματα και κυρίως πάνω σε μη συμβατικές επιφάνειες, όπως πχ στους τοίχους του σπιτιού. Η κακόμοιρη η μάνα μου εναλλασσόταν μεταξύ του ''Παναγιά μου βοήθησε μας' ' ή το γνωστό ' 'εγώ δεν έκανα παιδί αλλά τέρας '' και διάφορες άλλες τέτοιες υστερικές συνήθως δηλώσεις..
  Στο μάθημα των καλλιτεχνικών είχαμε μια δασκάλα, που πολύ θαύμαζα. Φορούσε ένα δαχτυλίδι στον αντίχειρα, πράγμα που εγώ πρώτη φορά έβλεπα και φυσικά θεωρούσα πολύ μπροστά για την εποχή μου. Είχε και μακριά νύχια μόνο στο ένα χέρι και σας ορκίζομαι πως μόνο τώρα στα 28 μου χρόνια κατάλαβα πως η δασκάλα μας μάλλον έπαιζε κιθάρα. Πάντα νόμιζα πως εξυπηρετούσαν κάποιον άλλο σκοπό αλλά τι να ξέρω κι εγώ.Τα νύχια μου τα τρώω..Κι ας φωνάζει η μαμά μου.
  Μια ωραία μέρα η καλή μας δασκάλα μας έβαλε να γραψουμε διαγώνισμα. Θα κάνετε λέει ένα συμμετρικό, το τονίζω, σχέδιο . Φανταστείτε ένα τραπεζομάντιλο κουζίνας με ρόμβους και ανάμεσα στους ρόμβους άλλους ρόμβους. Τι το θελες κυρα δασκάλα;..Πιάνω κι εγώ τον χάρακα πιάνω και το μολύβι κι αρχίζω. Και να μια γραμμή απο εδώ και άλλη μια απο εκεί και να 3 εκατοστά απο εδώ και σβήσε 4 εκατοστά απο εκεί και προσπάθησε να σβήσεις τη μουτζούρα που έκανε η σβήστρα σου με την ίδια σβήστρα και ντριιιιιιιιιιιιν Ωχ το κουδούνι!!!!!!!!!
Αποτέλεσμα
Ενα μουτζουρωμένο πρόσωπο και μαυρισμένα δόντια καθώς δάγκωνα το μολύβι μου.Β2 παρακαλώ, μαλακό...
Ενα σχέδιο που συνεχιζόταν πάνω στο θρανίο, με σταθερά ανόδικη κατεύθυνση και κάτι το οποίο όταν οι αρχαίοι Ελληνες μιλούσαν για συμμετρία δεν είχαν διόλου στο μυαλό τους...
Εκείνο το εξάμηνο πήρα 12 στα καλλιτεχνικά.
Ο μπαμπάς μου ήταν να σκάσει. 'Μα πώς με τέτοιους βαθμούς, θα πάω να της μιλήσω, δε γίνεται με 19 και 20 να παίρνεις 12 σ' ενα τέτοιο μάθημα..'. Και να σου να επαναλαμβάνει συνεχώς το 12ράκι μου...Μια χαρά αρίθμός τον σιχάθηκα κι αυτόν.
Ευτυχώς στα επόμενα εξάμηνα τις ζωγραφιές μας τις κάναμε στο σπίτι και γλιτώσαμε τα έξοδα από τα χάπια που θα έπαιρνε ο μπαμπάς μου αν ξαναείχα τέτοιον βαθμό.
Δυστυχώς που έληξε άδοξα και σύντομα η ασύμμετρη καριέρα μου ως ζωγράφος.
Αν φορέσω πάντως δαχτυλίδι πάντα είναι στον αντίχειρα...

Γιατί δεν έγινα ζωγράφος..Part I

Εισαγωγή..

Από μικρό παιδί ήθελα να ζωγραφίσω.
Ξεκίνησα από τη μπλούζα του διπλανού μου στο δημοτικό. Σωτήρη τον λέγαν. Ησυχο παιδί.Κι αριστερόχειρας. Πάντα έτρεφα έναν ανεξήγητο θαυμασμό για τους αριστερόχειρες.Εκανε τα ωραιότερα γράμματα στην τάξη ο Σωτήρης .Βαθιά μέσα μου πίστευα, πως αν έγραφα κι εγώ με το αριστερό θα μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο από τη μαζική γενοκτονία μελάνης στο τετράδιο μου. Η μάνα του πάντως δε φάνηκε να συμερίζεται τον ενθουσιασμό που είχα για το αριστερό χέρι του γιού της, έτσι την ανάποδη την έφαγα με το δεξί....''Αν ξανακάνεις τη μπλούζα του γιου μου καμβά θα στο βγάλω το μαλλί. Δε θα πλένω εγώ τις δικιές σου καλλιτεχνικές ανησυχίες'.
Αντε πιάσε ξανά μαρκαδόρο..Σιχάθηκα και τη ζωγραφική και το πλύσιμο στο χέρι...