Ark Festival

Ark Festival 2011

2 Μέρες χαράς και μουσικής. Ήμασταν κι εμείς εκεί κατά το ‘όπου γάμος και χαρά..’ Όσοι λείψατε απολαύστε τα βίντεο+ φώτος…

Το Αrk Festival φέτος αποφάσισε να αλλάξει ρότα πλέοντας προς τα μέρη μας, με μοναδικό σκοπό ένα διήμερο ξεφάντωμα, με line up 10 συγκροτημάτων / καλλιτεχνών αποκλειστικά από την Ελληνική σκηνή. Το εγχείρημα έλαβε χώρα στη Μονή Λαζαριστών, η οποία, όπως απεδείχθη, φιλοξένησε ιδανικά τη μουσική αυτή γιορτή…

Κι αφού έβαλα τη φιλολογική πινελιά μου ας συνεχίσω όπως ξέρω.  Σκεφτόμουν να γράψω αυτό το άρθρο σε στυλ ‘Δυναστεία ‘ σε 2 μέρη αλλά μετά σκέφτηκα ‘ποιός θα κάτσει να τα διαβάσει όλα αυτά ,έλεος’ κι έτσι διυλίζοντας τη σκέψη μου, αποφάσισα να γράψω τα μισά, τηρώντας κομματάκι ανορθόδοξα το ‘λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν’. Βέβαια τώρα που το άρθρο έχει τελειώσει ,εξακολουθώ να λέω ‘έλεος ποιός θα τα διαβάσει όλα αυτά’..

Day 1

Την πρώτη μέρα ξύπνησε μέσα μου ο Indiana Jones. Είχα βλέπετε τη φαεινή ιδέα να πάρω 3 λεωφορεία για να φτάσω στη Μονή Λαζαριστών..( σε μόλις 2 ώρες.. )Αφού λοιπόν στην είσοδο μου έδωσαν τζίτζιρι μίτζιρι , φακούς, μαγνητάκια, προφυλακτικά (στην αρχή τρόμαξα αλλά τελικά και όπως θα αναφέρω αργότερα, ήταν για καλό σκοπό ) μπήκα στον όχι και πολύ γεμάτο, συναυλιακό χώρο.

Με λύπη διαπίστωσα πως είχα χάσει το Λεωνίδα Μπαλάφα και τους Ska Bangies, κάνοντας τον Indiana, που λέγαμε πριν, να μαστιγώσει τη συνείδηση μου με τύψεις.. Ωστόσο κάπου εκεί στον χαμό του διαλείμματος βρήκα μια γωνιά, κάπου ανάμεσα στις τουαλέτες, στον σεκιουριτά και σ ένα παρτέρι κι αποφάσισα να μείνω εκεί για το υπόλοιπο της συναυλίας.




Πάνος Μουζουράκης

Ο Πάνος Μουζουράκης είναι η χαρά του φωτογράφου και γενικά η χαρά προσωποποιημένη. Όχι πως οι άλλοι δεν είναι, απλά ο θεατρισμός και η αισθητική του, σε συνδυασμό με το παρδαλό κατσίκι, που σίγουρα κρύβει μέσα του, κάνουν την παρουσία του απολαυστική. Αστείος, με άμεσο και αφοπλιστικό χιούμορ, δε δίστασε να μιλήσει για τον έρωτα και να προτρέψει τον κόσμο στη χρήση προφυλακτικού (ναι αυτά που μοίραζαν στην είσοδο) λέγοντας ‘ είστε νέοι και κ@βλωμένοι ‘ ‘αλλά φορέστε το ρημάδι ‘ θα πρόσθετα εγώ…
Μας μίλησε για τον πόλεμο των δυο φύλων , για τις σχέσεις, για την καριέρα του και όλα αυτά μέσα από το πρίσμα του αυτοσαρκασμού και της μουσικής του. Ανάμεσα στα τραγούδια του ‘το ποντίκι του βορρά, ‘ο δρόμος’, το ‘μπαρ 55’, και μια αποστολή που έμοιαζε επικίνδυνη μέσα από το View to Kill των Duran Duran ( οι φαν του James Bond ξέρουν).. Κάπου εκεί μας θύμισε πως τα καλύτερα πράγματα στη ζωή έρχονται τζάμπα ( και τελικά είναι αυτά που μας πληγώνουν πιο πολύ ;p ) ..
Κλείνοντας έδωσε τη σκυτάλη στον Κώστα Μαραβέγια ερμηνεύοντας μαζί του το χιτάκι του καλοκαιριού ‘Φίλα με ακόμα‘.. και μας αποχαιρέτησε λέγοντας ‘θα σας έλεγα ότι σας αγαπάω, αλλά μετά θα έπρεπε να σας γ@μήσω’ (αμάν ρε μάνα είπαμε αυτοί τα λένε όχι εγώ!)’


Maraveyas Ilegal

Tον Maraveya, πάνω στη σκηνή, μπορώ να τον παρομοιάσω μόνο με ιππότη. Δε ξέρω, μου βγάζει μια έμφυτη ευγένεια , μια καλοσύνη, μια γαλήνη, δε ξέρω πως ακριβώς να το προσδιορίσω .Το κοινό από κάτω ήταν αρκετό, όχι βέβαια μπουλούκι, όπως θα περίμενε κανείς σε φεστιβάλ. Άνετο θα έλεγα. Κι έτσι άνετα άρχισαν να χοροπηδάνε όλοι .Χωρίς κουτουλιές και αγκωνιές. Με τους Ilegal να παίζουν τις μουσικές τους. Ακορντεόν, και πιάνο και σαξόφωνο και απ‘όλα .. Ξεκίνησαν μ’ ένα ‘όργιο στο υπόγειο’, που ευτυχώς κατάφερε να ξεμυτίσει και να γίνει όργιο επί σκηνής. Μουσικό. Με τα φώτα να αναβοσβήνουν πατώντας πάνω στις νότες και τον αέρα που ξαφνικά δυνάμωσε να τις παίρνει μακριά, σε άλλες γειτονιές, ήσυχες, ανυποψίαστες…’Welcome to Greece’ ερμήνευσε. Και όχι μόνο. Μερικά από αυτά η ‘Lola’, ‘πού να βρω μια να σου μοιάζει’ ( έλα ντε) , ‘άσε με να μπω’, ‘πιάσαμε πάτο’ ( νομίζω πως ο πάτος βρίσκεται έναν όροφο πιο πάνω από εδώ που είμαστε) . Μοιράστηκε μαζί μας τη φαντασίωση του να κάνει τρενάκι ο κόσμος σε μια συναυλία του. Ένας φαν δεν άντεξε κι ανέβηκε στη σκηνή να τον αγκαλιάσει. ‘Ακραία εκδήλωση θαυμασμού’, είπε χαμογελώντας ο τραγουδιστής. Δε ξέρω αν τρόμαξε, πάντως στο χασάπικο που έριξε δε φάνηκε ..Εκτός κι αν κρύφτηκε η τρομάρα κι έγινε χορός. Και κέφι. Και όλα μαζί ανακατεμένα. Ο κόσμος τον αποθέωσε πραγματικά.. Κι αν με ρωτάτε προσωπικά μου άρεσε πολύ.


Χειμερινοί κολυμβητές

Οι χειμερινοί κολυμβητές έχουν δικό τους κοινό. Το είπε και ο Μπακιρτζής με την ιδιαίτερη φωνή του. Και τα σχόλια του. Αχ αυτά τα σχόλια. Προσωπικά πιστεύω πως έχει κάτι μέσα του από stand up comedy. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ο τύπος είναι cult. Ιδιόμορφη μπάντα, με μουσική νοσταλγική, ποιητική περίεργη. Με στοιχεία τόσο παραδοσιακά όσο και έντεχνα. Είπε τις ιστορίες του, τα τραγούδια του, για φαντάρους, για γυναίκες, είπε τον ποδηλατιστή, είπε και για τους δακοκτόνους και μας έστειλε για ύπνο.




Και κάπου εκεί στο παραμιλητό η φωτογραφική μου έβγαλε ένα ‘ communication breakdown error , please commit suicide now’ και ανάγκασε το διάσημο πλέον 70-300 (βλέπε Tricky concert) που όλοι ξέρουμε και όλοι αγαπήσαμε ΄να πει το σκληρό αντίο.

Day 2
Ωρά 17.00 και έχω στήσει καραούλι. ‘Σήμερα δε θα χάσω κανένα συγκρότημα’ , είπα.’Θα πάω στο κάγκελο, θα πάθω ηλίαση και θα κατουρηθώ πάνω μου. Με δανεικό φακό αλλά η χαρά θα είναι όλη δική μου..


63 High

Ο ήλιος ντάλα πάνω από τα κεφάλια μας. Το κοινό ελάχιστο. Ο Μήτσος, ο Τάσος, η Μαρία. Σύνολο καμιά 30 άτομα. Το συγκρότημα εμφανώς ξενερωμένο βγήκε στη σκηνή. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι σαν να κάνεις πρόβα αλλά σε υπαίθριο studio..Κακώς και κρίμα. Οι 63 High μου άρεσαν πολύ και θα ήθελα κάποια στιγμή να τους δω μαζί με Locomondo. Ωραίος ska ήχος με punk πινελιές , χοροπηδηχτή σκηνική παρουσία, άνετοι στη σκηνή, κατόρθωσαν να μεταμορφώσουν το άγχος του λιγοστού κοινού σε μουσική. Τα τραγούδια τους δε τα ήξερα ωστόσο μετά το φεστιβάλ περιπλανήθηκα αρκετά στις μουσικές τους δημιουργίες. Keep going guys το ‘χετε..




Imam Baildi

O κόσμος άρχισε να μαζεύεται μπροστά στη σκηνή. Ο ήλιος βαρούσε αρκετά . Οι πιο πολύ βρίσκονταν κάτω από τη σκιά και απλά άκουγαν τη μουσική με μισόκλειστα μάτια .
Οι Imam Baildi έδωσαν μια διαφορετική νότα ξεκινώντας με το Busca Ritmo από την καινούργια τους δισκογραφική δουλειά. Όσοι ήταν μακριά από τη σκηνή άρχισαν να πλησιάζουν με χορευτικές κινήσεις. Ο συνδυασμός μπουζούκι με ραπ φωνητικά και άρωμα ναργιλέ μπορεί να ακούγεται ανορθόδοξος και παρακινδυνευμένος σε όποιον δε τους γνωρίζει, όταν όμως τους ακούει, είμαι σίγουρη πως αλλάζει γνώμη. Η φρέσκια παρουσία της ταλαντούχας Ρένας Μόρφη συμπλήρωσε το μουσικό σχήμα. Ακούσαμε ‘αργιλέ μου γιατί σβήνεις ‘ πασατέμπος ‘ δε θέλω πια να ξανάρθεις’ ‘λόγια ανταλλάξαμε βαριά’ ενώ δεν έλειψαν και οι αυτοσχεδιασμοί . Το κοινό έδειξε πραγματικά να το απολαμβάνει και όσο περνούσε η ώρα το κέφι ανέβαινε όλο και πιο πολύ.


The Burger Project

Ο κόσμος της Θεσσαλονίκης τους λατρεύει και τους τιμά δίχως άλλο σε κάθε τους εμφάνιση . Είναι από τους καλλιτέχνες που ενώ φαντάζουν εκκεντρικοί, λόγω εμφάνισης, αν τους γνωρίσει κάποιος από κοντά διαπιστώνει το αντίθετο.. Κι έχουν μια μοναδική ικανότητα να κατακτούν τα κομμάτια που παίζουν. Λες και τα έχουν γράψει αυτοί. Ακούγεται εύκολο να διασκευάζει κανείς ένα κομμάτι, είναι όμως τόσο δύσκολο να μη περάσεις αυτή τη μικρή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον βιασμό και τη διασκευή.Οι Burger είναι μοναδικοί στο είδος τους κι ακόμα πιο μοναδικό είναι το αντίκτυπο που έχουν στο κοινό που τους αγαπά και τους αποθεώνει. Κάπου εκεί ανάμεσα σε Barbie Girl και σε Money βγήκε και η Ματούλα με την υπέροχη φωνή της που επιτέλους την ακούσαμε και σε υπαίθριο χώρο. Είπε τα δικά της, κάτι απαγορευμένα και για μια ‘Τσιγγάνα’ και δώσε να χοροπηδάνε οι από κάτω. Ευτυχώς για μας και οι 5 τους κυκλοφορούν ανάμεσα μας..




Είχε αρχίσει να δύει ο ήλιος. Τι καλά στη δήλωση ‘διψάω’ η απάντηση να ήταν ‘φάε κάτι’, να μη χρειάζεται να μας καλεί η φύση.. Εκμεταλλεύτηκα ωστόσο το διάλειμμα και τις γνωριμίες μου για να βγω μια φωτογραφία με κάποιους από τους καλλιτέχνες, ξέρετε από αυτές που έχουμε όλοι και χαιρόμαστε να τις βλέπουμε και να τις δείχνουμε πουλώντας μούρη στους φίλους μας και στη μαμά μας..Τέσπα..




Xaxakes

To συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή υπό τους ήχους του Just a perfect Day..¨.Ήταν όντως περφεκτ..
Προσωπικά λάτρεψα το Theremin με το κόκκινο φόρεμα. May Roosvelt. Αιθέρια , ακλόνητη, να σουλατσάρει κάπου ανάμεσα στο rock n roll και στα όνειρα. ‘Χαίρομαι που είστε εδώ ‘ μας είπε ο Γιάννης Νάστας και επιβεβαίωσε αυτό που λέμε κι εμείς, ότι η πόλη μας έχει καταντήσει μπουζουκούπολη. Ακούσαμε Heroes , Monte Carlo, Sexy, Casanova, πονάν τα χείλη μου, Βασιλιάς’.. Ήχοι ποπ αλλά και ροκ αλλά και τζαζ και όλα μαζί και τίποτα. Έχουν δικό τους στυλ και ακόμα πιο δικό τους κοινό. Όσοι τους αγαπούν, στο τέλος τους λατρεύουν.





Η ώρα κύλησε , ο κόσμος μουρμούριζε κουρασμένος ‘άντε πότε θα βγεί η Μόνικααααα’ …




Η Μόνικα βγήκε κάπου εκεί στις 11.15 με το Avatar. Ένιωσα πως ήταν πιο δυναμική από άλλες συναυλίες. Πάντα μετρημένη στα λόγια βέβαια, αλλά γλυκιά .
Χειροκρότημα από κάτω. Και μετά μούγγα όλοι. Πρώτη φορά έκατσα στο κάγκελο και δεν έφαγα ξύλο. .Όλοι θαμπωμένοι, έκαναν όνειρα αφήνοντας τη μουσική να τους παρασύρει. Ότι γίνεται σε κάθε της συναυλία. Έπαιξε και πιάνο έκλεισε τα μάτια της, τα κλείσαμε κι εμείς. Να μη μπει τίποτα μέσα να μη χαλάσει τίποτα τις εικόνες που φτιάξαμε. Μόνικα η μουσική σου έχει τεράστια δύναμη. Έχει τη δύναμη να μιλάει στις καρδιές του κόσμου. Κι όταν έγραφες εκείνο το στίχο ‘Look at me there were more to be proud’ τι να σκεφτόσουν άραγε;
Ακούσαμε αρκετά τραγούδια, έλειπαν βέβαια το ακορντεόν και το μπουζούκι, είπε κι ένα καινούργιο, αλλά δε θυμάμαι τίτλο να σας πω. Κι έπαιξε αρκετά , το πάρτι κράτησε μέχρι τη 1+. Βέβαια η Μονή Λαζαριστών βρίσκεται σε κατοικημένη περιοχή και ήταν δύσκολο να κρατήσει το φεστιβάλ παραπάνω. Κάπου εκεί στο τέλος τραγούδησε οκλαδόν , μας είπε κι ένα παραμύθι. Για την αγάπη. We love Monika. We love music. Yes we do..


Τα συν++
Μου άρεσε η ενημέρωση που γινόταν έξω από το χώρο σχετικά με το Aids και το δωρεάν τεστ που μπορούσε να κάνει όποιος ήθελε.
Βέβαια όταν ο αδερφός μου αναφώνησε ‘τι είναι αυτά μωρή λυσσάρα’ όταν είδε τα προφυλακτικά στην τσάντα μου πολύ θα ήθελα να απαντήσω ‘ Εεε.. εφηβεία’’ αλλά δε μ ‘έπαιρνε..



++ Μετά τη συναυλία δε δημιουργήθηκε κανένα μπούγιο και ο χώρος άδειασε υπερβολικά γρήγορα χωρίς ουρές και παρατράγουδα

++Ο ανέλπιστα καλός ήχος

Τα πλην --
--Δε κατάλαβα πως εξαντλήθηκαν τα εισιτήρια των 15 ευρώ αφού ούτε την πρώτη αλλά ούτε και τη δεύτερη μέρα δε γέμισε ο χώρος.23 ευρώ εισιτήριο + 4 μπύρα 400ml λίγο ακριβό δεν είναι ;;


Σούμα=
Ε μετά από 7 σελίδες, το φιλοσοφείν μετατράπηκε σε αμπελοφιλοσοφείν
Άντε και του χρόνου!!

In music we trust