Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ


 Τα φώτα της πόλης χαμήλωσαν. Oι άνθρωποι βάδιζαν στην πλατεία. Δεν έχει σημασία σε ποιά. Σε αφήνω να διαλέξεις εσύ..

Ολοι τους ήταν διαφορετικοί. Μεγάλοι, μικροί, γυναίκες, παππούδες. Και όλοι είχαν κάτι πάνω τους που μου τραβούσε την προσοχή. Το περιτύλιγμα.

Στενά blue jean.Τακούνια. Μαντήλες στο κεφάλι. Piercing.Tατουάζ. Βρώμικα ρούχα. Παπούτσια χρωματιστά. Μαλλιά ανέμελα. Τσάντες με χαρακτήρα. Φάτσες άσχημες, πρόσωπα περίεργα, πρόσωπα όμορφα. Μάτια γαλάζια, καστανά, μάτια γεμάτα λάμψη, κουρασμένα, με θυμό. Φωνές χαρούμενες, γέλια δυνατά, κουβέντες ήρεμες, παιχνιδιάρικες, ζωντανές.

 Τα μάτια μου ήταν στραμμένα πάνω τους. Δε μπορούσα να σταματήσω τη σκέψη μου. Ακουγα τα σχόλια των γύρω μου. Σχόλια άσχημα, κολακευτικά. Σχόλια βιαστικά..

''Και τι θα γινόταν αν όλοι φορούσαν μαύρα;'' ψιθύρισα..
''Αν όλοι ήταν σιωπηλοί και φορούσαν μάσκες.
Ποιον θα κοιτούσες αν όλοι ήταν ίδιοι? Ποιον θα ξεχώριζες στο πλήθος? Με ποιόν θα αποφάσιζες να μιλήσεις αν όλοι τους ήταν ένα?''

 Ξαφνικά οι άνθρωποι χάθηκαν. Εμειναν στη θέση τους κουτιά. Πολύχρωμα, όμορφα, παλιά.
Μπερδεύτηκα.
Ηταν όλα τους διαφορετικά.
Μερικά ξεχώριζαν.
Κάποια ήταν σφραγισμένα, με λουκέτα..
Αλλα ήταν μισοανοιγμένα  και μου δίναν μια υποψία του τί κρύβαν μέσα τους. Μα και πάλι πώς θα μπορούσα να είμαι σίγουρη.. 


Τότε σε ρώτησα
''Τί είναι όλα αυτά;''

Κι εσύ μου είπες 
''Οι ψυχές τους...
Μπορείς να διαλέξεις?''

Μα εγώ δεν ήξερα τι να σου πω..
Ηταν όλα τους κλειστά.

 Ξαφνικά όλα γίναν όπως πριν. Τα κουτιά χάθηκαν. Οι άνθρωποι επέστρεψαν.Η ώρα πέρασε κι έπρεπε να φύγω.
 Εστρεψα τα μάτια μου στον ουρανό και είδα τα σύννεφα. Φαντάστηκα μορφές  να τρέχουν, να καλπάζουν, να χορεύουν. Μορφές που δεν υπήρχαν αλλά μου κλείναν πονηρά το μάτι.
Τότε το βλέμμα μου έπεσε πάνω σου. Ησουν στην άλλη άκρη της πλατείας.. Υστερα διέσχισες τον δρόμο και χάθηκες. Ετρεξα πίσω σου μα δε σε βρήκα πουθενά. Βρήκα όμως ένα κουτί.

Δε ξέρω αν υπήρξες. Αν υπάρχεις.
Δε ξέρω αν θέλω σε γνωρίσω. Η αν είσαι δίπλα μου και δε σε βλέπω.
Ισως να φοβάμαι. Να ντρέπομαι.
Ξέρω, δεν έχει σημασία τώρα πια.

Απάντησε μου όμως..

Εσύ θα το άνοιγες;;