Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Bon Jovi

Όταν η ανυποψίαστη θαυμάστρια άνοιξε την πόρτα και αντίκρισε έκπληκτη τον Jon Bon Jovi, του την έκλεισε στα μούτρα και άρχισε να τσιρίζει υστερικά οoh my goooddddd, I can’t believe itttttttt. Όλα αυτά έγιναν πριν χρόνια στην εκπομπή της Oprah..
Χτες στο οακα έγινε κάτι παρόμοιο..

Ξεκινήσαμε που λέτε, γύρω στις 9.45 το πρωί από Θεσσαλονίκη με περίσσεια διάθεση, με το εκδρομικό του ticket house με προορισμό το οακα.. Μετά από αρκετές ώρες ταξίδι και βαθυστόχαστες συζητήσεις με ερωτήματα γεμάτα προβληματισμό που ταλάνισαν σύσσωμη τη γενιά του 80, όπως αν πετάνε τα ζόμπι και τι πίνουν τα Γκρέμλιν αφού το νερό τα χαλάει, φτάσαμε στην είσοδο του γηπέδου . Η θερμοκρασία κάτω από την πύρινη ματιά του ήλιου έφτανε άνετα τους 40 βαθμούς. Μπαίνοντας στο χώρο πήρα αγκαζέ ένα κάγκελο, ακριβώς στη μέση του γηπέδου κι έμεινα εκεί μέχρι το τέλος της βραδιάς (σε ελεύθερη απόδοση ήταν δηλαδή το σημείο όπου άφησα τα κόκαλα μου..).

Ο μαυροτσουκαλιασμένος κόσμος πηγαινοερχόταν σε μια διαδρομή τουαλέτα - μπύρα – σκιά, ενώ η ατμόσφαιρα μύριζε κόπερτον, εϊτίλα(80’s babe) και ορμόνες. Κοπέλες με μπότες( ow yeshhh) ) και σκαφτά παντελονάκια έβγαζαν τα μάτια των νεαρών με μαντίλες μπατίκ στο κεφάλι και τατουάζ στο μπράτσο - γάμπα. Αν τα βιβλία ‘discover the slut inside you’ και ‘how to find your soulmate in a concert’ δε διαβαστούν πριν πας σε συναυλία ε τότε πότε;;



Support Groups
Brothers In Plugs
The Breakers
Ώρα 19+ και το πρώτο support βγήκε στη σκηνή. Brothers in plugs το όνομα αυτών και ο πρώτος τους δίσκος The Day just Began κυκλοφόρησε πριν 4 μέρες (Ι think). Εμένα προσωπικά μου άρεσαν καθώς ο ήχος που έφτανε στ’ αυτιά μου ήταν ανέλπιστα ενδιαφέρον. Ωστόσο ο κόσμος και με το δίκιο του είχε το μυαλό του αλλού. Αξίζει πάντως να ψαχτεί κανείς μουσικά μαζί τους όπως και με το δεύτερο support, τους εκ Δανίας ορμώμενους The Breakers, οι οποίοι ήταν το opening act των Bon Jovi για 8 ευρωπαϊκές συναυλίες. Ήχος δροσερός με αύρα rock n roll ένα ανακάτεμα 60’s με τα σύγχρονα μηχανήματα του 2011.
Αλλά είπαμε είχαμε αλλού το μυαλό μας…


Το γήπεδο είχε γεμίσει ασφυκτικά. Επωφελήθηκα του τελευταίου διαλείμματος, για να ζήσω την απόλυτη εμπειρία ‘χημική τουαλέτα το καλοκαίρι’. Μα τόσες πατέντες έχετε εφεύρει, εκείνη την αντικατουρική μπύρα που λέγαμε, πότε θα αξιωθείτε να τη φτιάξετε?


Bon Jovi
Πριν ακόμα σβήσουν τα φώτα και πέσει το σήμα της συναυλιακής έναρξης, το χειροκρότημα και οι τσιρίδες έπνιξαν το χώρο.. Κρατήθηκα γερά από το κάγκελο, για να μη μου έρθει καμιά αδέσποτη φανατική και ετοιμάστηκα για μουσική απογείωση. Raise your hands φώναξε ο Jon κι εμείς κοιταχτήκαμε με απορία, καθώς το πρόβλημα του ήχου ήταν σαφώς αντιληπτό και αισχρό συνάμα. Φυσικά τα 70000 κόσμου δε πτοήθηκαν, σήκωσαν τα χέρια ψηλά και τραγούδησαν υστερικά ‘You give love a bad name’, δεύτερο κομμάτι στο setlist, έβαλε το πλήθος σ’ ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.

Ένα show στημένο με επαγγελματισμό με εξαιρετικές γωνίες λήψης , κοντινά πλάνα και παπάδες αμερικάνικους. Οι Bon Jovi πάντα πουλούσαν. Κι εκτός από κορυφαία τραγούδια πουλούσαν και πουλάνε εικόνα. Γιατί πολύ απλά μπορούν. Δε ξέρω πόσες φραπεδιές με Botox ήπιαν πριν βγουν στη σκηνή, αλλά ούτε που με νοιάζει να σας πω την αλήθεια. Γιατί εκτός από κορυφαίοι καλλιτέχνες ήταν και είναι μανάρια..Botox Ksebotox ..Η αλήθεια να λέγεται..

Στα Ιt’s my life και Blaze of Glory ένιωθε κανείς τη γη να τρίζει κάτω από τα πόδια του ενώ το medley Βad Μedicine με Pretty Woman και Shout έκανε τους παρευρισκόμενους να τσαλαπατηθούν. Ritchie και Jon ένα αχτύπητο δίδυμο, ένα πολυβόλο ενέργειας και χαρισματικότητας, δάσκαλοι του είδους επάνω στη σκηνή. Τα τραγούδια πραγματικά, πιστέψτε με, δεν έχουν τόση σημασία, όσο οι αντιδράσεις του κόσμου. Μπουκάλια με νερό έφευγαν στον αέρα και η ελπίδα να πέσει μια σταγόνα από αυτό πάνω μας, έσβηνε πάνω στον ιδρώτα που κυλούσε στα εκστασιασμένα μας κορμιά. Στο Bed of Roses o Jon πήρε στα χέρια του την ελληνική σημαία .. Τριαντάφυλλα εκτοξεύτηκαν στη σκηνή και δεν ήταν λίγοι αυτοί που δάκρυσαν αγκαλιάστηκαν και αποτελειώθηκαν όταν ακολούθησε το I ‘ll be there for you ….Το γήπεδο μύρισε έρωτα, άλλο να σας το λέω και άλλο να το βλέπετε… Ακολούθησαν ‘who says you can’t go home, I’ll sleep when I’m dead και work for the working man, κομμάτια που ελαφρώς ξεκούρασαν τον κόσμο και τον προετοίμασαν για την τελική πεντάδα ..

Have a nice day τραγούδησαν κι από κάτω έγινε της μουρλής το πανηγύρι. Όπου και να γύριζε κανείς το κεφάλι του έβλεπε κόσμο να τραγουδάει χοροπηδώντας when the world gets in your faaaaaceeeee have a niceeee daaayyyyyy!!!!!
Ο πανικός συνεχίστηκε με keep the faith και φυσικά μετά το encore με wanted dead or alive . Κάπου εκεί έπεσαν και οι πρώτες νότες του Always και μας ισοπέδωσαν ολοκληρωτικά.. Θυμηθήκαμε τα πάρτι στο σχολείο, (άντε να βάλει κάνα slow να πέσει χούφτωμα) τα χτυποκάρδια στο Beverly Hills και τα χτυποκάρδια γενικότερα.. Χέρια σφίχτηκαν κοντά στο στήθος, κοντά στις καρδιές, η φωνή βγήκε από τα σωθικά και υποσχέθηκε ‘and I will love youuuu babe alwaaayyssss’….Έπεσαν και κάτι φιλιά, και δάκρυα έπεσαν, μας έπεσε και το σαγόνι πέταξε και ο Jon ένα ‘we gotta hold on to what we’ve got ‘ και έκλεισε αυτή τη μαγευτική βραδία με το Living on a prayer…
Και μας έστειλε αδιάβαστους…

Το live έλαβε τέλος.. Χιλιάδες κόσμος παραπατούσε παραμιλώντας με πατσαβουριασμένο μαλλί και τσουρομαδημένο λαρύγγι…Συναυλιάρα..



Τα πλην - -
Έλεγχος
Σοβαρά αν ήξερα πως δε θα μου κοιτούσαν ούτε το εισιτήριο, θα κουνούσα μια λευκή χαρτοπετσέτα και τα 65 ευρώ θα τα ‘τρωγα σουβλάκια . Δεν είναι δυνατόν στη συναυλία της κουτσής Μαρίας με 2000 κόσμο να ψάχνετε τσάντες και τσέπες ( εννοείται για αλκοόλ μη ξεχνιόμαστε) και σε ένα γεγονός με 70000 κόσμο να αφήνετε μεταλλικές καρέκλες και ξυλόταβλες ( ω ναι το είδαμε κι αυτό), αλλά μέσα στο μπαρ να κρατάτε τα καπάκια από τα μπουκάλια. What’s wrong with you people??

Ο ήχος
Σε κάποιες φάσεις είχα την εντύπωση πως βρισκόμουν έξω από το γήπεδο χυμαριό και άκουγα από εκεί τη συναυλία. Ο ήχος ήταν μέτριος αν όχι σε όλη τη συναυλία τουλάχιστον στην αρχή. Ισχύει η προαναφερόμενη περίπτωση της κουτσής Μαρίας και εδώ.

Runaway
Ε γιατί δε το είπατεεεεεεεε δε παίζωωω!!!Καλό το setlist δε λέω αλλά χώραγε και μερικά κομματάκια ακόμα ε;;


Το παράπονο της θαυμάστριας
Ρε συ Jon δηλαδή τι άλλο έπρεπε να κάνουμε για να το βγάλεις το ρημάδι το γιλεκάκι σου;; Ανεβάσαμε τη θερμοκρασία στους 50 βαθμούς, ρίξαμε αλάτι στο νερό σου, πετάξαμε το βρακί μας στη σκηνή , δώσαμε 350 ευρώ για να μπορούμε να δούμε το σφράγισμα ρητίνης όταν τραγουδάς τις ψηλές κι εσύ λίγο six pack δε μας άφησες να δούμε.. Ντροπή Jon και Shame On You…
Μια λυσσάρα θαυμάστρια..


Σούμα ==
Γύρισα στο σπίτι στις 10 το άλλο πρωί. Θεσσαλονίκη Αθήνα και τούμπαλιν, μ’ έφαγαν οι δρόμοι. Πλακώθηκα στα μπάνια και στις μάσκες ομορφιάς. Άργιλος και μέλι και σκατό πατημένο.
Κάποια στιγμή η κούραση φεύγει..
Και μετά έχεις να λες για τα μουσικά σου ταξίδια και πόσο ανυπομονείς για το επόμενο..
Εις το επανιδείν λοιπόν..


I’ve been everywhere, and I'm standing tall
I've seen a million faces and I've rocked them all…
I'm a cowboy, on a steel horse I ride
I'm wanted dead or alive..

Ark Festival

Ark Festival 2011

2 Μέρες χαράς και μουσικής. Ήμασταν κι εμείς εκεί κατά το ‘όπου γάμος και χαρά..’ Όσοι λείψατε απολαύστε τα βίντεο+ φώτος…

Το Αrk Festival φέτος αποφάσισε να αλλάξει ρότα πλέοντας προς τα μέρη μας, με μοναδικό σκοπό ένα διήμερο ξεφάντωμα, με line up 10 συγκροτημάτων / καλλιτεχνών αποκλειστικά από την Ελληνική σκηνή. Το εγχείρημα έλαβε χώρα στη Μονή Λαζαριστών, η οποία, όπως απεδείχθη, φιλοξένησε ιδανικά τη μουσική αυτή γιορτή…

Κι αφού έβαλα τη φιλολογική πινελιά μου ας συνεχίσω όπως ξέρω.  Σκεφτόμουν να γράψω αυτό το άρθρο σε στυλ ‘Δυναστεία ‘ σε 2 μέρη αλλά μετά σκέφτηκα ‘ποιός θα κάτσει να τα διαβάσει όλα αυτά ,έλεος’ κι έτσι διυλίζοντας τη σκέψη μου, αποφάσισα να γράψω τα μισά, τηρώντας κομματάκι ανορθόδοξα το ‘λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν’. Βέβαια τώρα που το άρθρο έχει τελειώσει ,εξακολουθώ να λέω ‘έλεος ποιός θα τα διαβάσει όλα αυτά’..

Day 1

Την πρώτη μέρα ξύπνησε μέσα μου ο Indiana Jones. Είχα βλέπετε τη φαεινή ιδέα να πάρω 3 λεωφορεία για να φτάσω στη Μονή Λαζαριστών..( σε μόλις 2 ώρες.. )Αφού λοιπόν στην είσοδο μου έδωσαν τζίτζιρι μίτζιρι , φακούς, μαγνητάκια, προφυλακτικά (στην αρχή τρόμαξα αλλά τελικά και όπως θα αναφέρω αργότερα, ήταν για καλό σκοπό ) μπήκα στον όχι και πολύ γεμάτο, συναυλιακό χώρο.

Με λύπη διαπίστωσα πως είχα χάσει το Λεωνίδα Μπαλάφα και τους Ska Bangies, κάνοντας τον Indiana, που λέγαμε πριν, να μαστιγώσει τη συνείδηση μου με τύψεις.. Ωστόσο κάπου εκεί στον χαμό του διαλείμματος βρήκα μια γωνιά, κάπου ανάμεσα στις τουαλέτες, στον σεκιουριτά και σ ένα παρτέρι κι αποφάσισα να μείνω εκεί για το υπόλοιπο της συναυλίας.




Πάνος Μουζουράκης

Ο Πάνος Μουζουράκης είναι η χαρά του φωτογράφου και γενικά η χαρά προσωποποιημένη. Όχι πως οι άλλοι δεν είναι, απλά ο θεατρισμός και η αισθητική του, σε συνδυασμό με το παρδαλό κατσίκι, που σίγουρα κρύβει μέσα του, κάνουν την παρουσία του απολαυστική. Αστείος, με άμεσο και αφοπλιστικό χιούμορ, δε δίστασε να μιλήσει για τον έρωτα και να προτρέψει τον κόσμο στη χρήση προφυλακτικού (ναι αυτά που μοίραζαν στην είσοδο) λέγοντας ‘ είστε νέοι και κ@βλωμένοι ‘ ‘αλλά φορέστε το ρημάδι ‘ θα πρόσθετα εγώ…
Μας μίλησε για τον πόλεμο των δυο φύλων , για τις σχέσεις, για την καριέρα του και όλα αυτά μέσα από το πρίσμα του αυτοσαρκασμού και της μουσικής του. Ανάμεσα στα τραγούδια του ‘το ποντίκι του βορρά, ‘ο δρόμος’, το ‘μπαρ 55’, και μια αποστολή που έμοιαζε επικίνδυνη μέσα από το View to Kill των Duran Duran ( οι φαν του James Bond ξέρουν).. Κάπου εκεί μας θύμισε πως τα καλύτερα πράγματα στη ζωή έρχονται τζάμπα ( και τελικά είναι αυτά που μας πληγώνουν πιο πολύ ;p ) ..
Κλείνοντας έδωσε τη σκυτάλη στον Κώστα Μαραβέγια ερμηνεύοντας μαζί του το χιτάκι του καλοκαιριού ‘Φίλα με ακόμα‘.. και μας αποχαιρέτησε λέγοντας ‘θα σας έλεγα ότι σας αγαπάω, αλλά μετά θα έπρεπε να σας γ@μήσω’ (αμάν ρε μάνα είπαμε αυτοί τα λένε όχι εγώ!)’


Maraveyas Ilegal

Tον Maraveya, πάνω στη σκηνή, μπορώ να τον παρομοιάσω μόνο με ιππότη. Δε ξέρω, μου βγάζει μια έμφυτη ευγένεια , μια καλοσύνη, μια γαλήνη, δε ξέρω πως ακριβώς να το προσδιορίσω .Το κοινό από κάτω ήταν αρκετό, όχι βέβαια μπουλούκι, όπως θα περίμενε κανείς σε φεστιβάλ. Άνετο θα έλεγα. Κι έτσι άνετα άρχισαν να χοροπηδάνε όλοι .Χωρίς κουτουλιές και αγκωνιές. Με τους Ilegal να παίζουν τις μουσικές τους. Ακορντεόν, και πιάνο και σαξόφωνο και απ‘όλα .. Ξεκίνησαν μ’ ένα ‘όργιο στο υπόγειο’, που ευτυχώς κατάφερε να ξεμυτίσει και να γίνει όργιο επί σκηνής. Μουσικό. Με τα φώτα να αναβοσβήνουν πατώντας πάνω στις νότες και τον αέρα που ξαφνικά δυνάμωσε να τις παίρνει μακριά, σε άλλες γειτονιές, ήσυχες, ανυποψίαστες…’Welcome to Greece’ ερμήνευσε. Και όχι μόνο. Μερικά από αυτά η ‘Lola’, ‘πού να βρω μια να σου μοιάζει’ ( έλα ντε) , ‘άσε με να μπω’, ‘πιάσαμε πάτο’ ( νομίζω πως ο πάτος βρίσκεται έναν όροφο πιο πάνω από εδώ που είμαστε) . Μοιράστηκε μαζί μας τη φαντασίωση του να κάνει τρενάκι ο κόσμος σε μια συναυλία του. Ένας φαν δεν άντεξε κι ανέβηκε στη σκηνή να τον αγκαλιάσει. ‘Ακραία εκδήλωση θαυμασμού’, είπε χαμογελώντας ο τραγουδιστής. Δε ξέρω αν τρόμαξε, πάντως στο χασάπικο που έριξε δε φάνηκε ..Εκτός κι αν κρύφτηκε η τρομάρα κι έγινε χορός. Και κέφι. Και όλα μαζί ανακατεμένα. Ο κόσμος τον αποθέωσε πραγματικά.. Κι αν με ρωτάτε προσωπικά μου άρεσε πολύ.


Χειμερινοί κολυμβητές

Οι χειμερινοί κολυμβητές έχουν δικό τους κοινό. Το είπε και ο Μπακιρτζής με την ιδιαίτερη φωνή του. Και τα σχόλια του. Αχ αυτά τα σχόλια. Προσωπικά πιστεύω πως έχει κάτι μέσα του από stand up comedy. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ο τύπος είναι cult. Ιδιόμορφη μπάντα, με μουσική νοσταλγική, ποιητική περίεργη. Με στοιχεία τόσο παραδοσιακά όσο και έντεχνα. Είπε τις ιστορίες του, τα τραγούδια του, για φαντάρους, για γυναίκες, είπε τον ποδηλατιστή, είπε και για τους δακοκτόνους και μας έστειλε για ύπνο.




Και κάπου εκεί στο παραμιλητό η φωτογραφική μου έβγαλε ένα ‘ communication breakdown error , please commit suicide now’ και ανάγκασε το διάσημο πλέον 70-300 (βλέπε Tricky concert) που όλοι ξέρουμε και όλοι αγαπήσαμε ΄να πει το σκληρό αντίο.

Day 2
Ωρά 17.00 και έχω στήσει καραούλι. ‘Σήμερα δε θα χάσω κανένα συγκρότημα’ , είπα.’Θα πάω στο κάγκελο, θα πάθω ηλίαση και θα κατουρηθώ πάνω μου. Με δανεικό φακό αλλά η χαρά θα είναι όλη δική μου..


63 High

Ο ήλιος ντάλα πάνω από τα κεφάλια μας. Το κοινό ελάχιστο. Ο Μήτσος, ο Τάσος, η Μαρία. Σύνολο καμιά 30 άτομα. Το συγκρότημα εμφανώς ξενερωμένο βγήκε στη σκηνή. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι σαν να κάνεις πρόβα αλλά σε υπαίθριο studio..Κακώς και κρίμα. Οι 63 High μου άρεσαν πολύ και θα ήθελα κάποια στιγμή να τους δω μαζί με Locomondo. Ωραίος ska ήχος με punk πινελιές , χοροπηδηχτή σκηνική παρουσία, άνετοι στη σκηνή, κατόρθωσαν να μεταμορφώσουν το άγχος του λιγοστού κοινού σε μουσική. Τα τραγούδια τους δε τα ήξερα ωστόσο μετά το φεστιβάλ περιπλανήθηκα αρκετά στις μουσικές τους δημιουργίες. Keep going guys το ‘χετε..




Imam Baildi

O κόσμος άρχισε να μαζεύεται μπροστά στη σκηνή. Ο ήλιος βαρούσε αρκετά . Οι πιο πολύ βρίσκονταν κάτω από τη σκιά και απλά άκουγαν τη μουσική με μισόκλειστα μάτια .
Οι Imam Baildi έδωσαν μια διαφορετική νότα ξεκινώντας με το Busca Ritmo από την καινούργια τους δισκογραφική δουλειά. Όσοι ήταν μακριά από τη σκηνή άρχισαν να πλησιάζουν με χορευτικές κινήσεις. Ο συνδυασμός μπουζούκι με ραπ φωνητικά και άρωμα ναργιλέ μπορεί να ακούγεται ανορθόδοξος και παρακινδυνευμένος σε όποιον δε τους γνωρίζει, όταν όμως τους ακούει, είμαι σίγουρη πως αλλάζει γνώμη. Η φρέσκια παρουσία της ταλαντούχας Ρένας Μόρφη συμπλήρωσε το μουσικό σχήμα. Ακούσαμε ‘αργιλέ μου γιατί σβήνεις ‘ πασατέμπος ‘ δε θέλω πια να ξανάρθεις’ ‘λόγια ανταλλάξαμε βαριά’ ενώ δεν έλειψαν και οι αυτοσχεδιασμοί . Το κοινό έδειξε πραγματικά να το απολαμβάνει και όσο περνούσε η ώρα το κέφι ανέβαινε όλο και πιο πολύ.


The Burger Project

Ο κόσμος της Θεσσαλονίκης τους λατρεύει και τους τιμά δίχως άλλο σε κάθε τους εμφάνιση . Είναι από τους καλλιτέχνες που ενώ φαντάζουν εκκεντρικοί, λόγω εμφάνισης, αν τους γνωρίσει κάποιος από κοντά διαπιστώνει το αντίθετο.. Κι έχουν μια μοναδική ικανότητα να κατακτούν τα κομμάτια που παίζουν. Λες και τα έχουν γράψει αυτοί. Ακούγεται εύκολο να διασκευάζει κανείς ένα κομμάτι, είναι όμως τόσο δύσκολο να μη περάσεις αυτή τη μικρή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον βιασμό και τη διασκευή.Οι Burger είναι μοναδικοί στο είδος τους κι ακόμα πιο μοναδικό είναι το αντίκτυπο που έχουν στο κοινό που τους αγαπά και τους αποθεώνει. Κάπου εκεί ανάμεσα σε Barbie Girl και σε Money βγήκε και η Ματούλα με την υπέροχη φωνή της που επιτέλους την ακούσαμε και σε υπαίθριο χώρο. Είπε τα δικά της, κάτι απαγορευμένα και για μια ‘Τσιγγάνα’ και δώσε να χοροπηδάνε οι από κάτω. Ευτυχώς για μας και οι 5 τους κυκλοφορούν ανάμεσα μας..




Είχε αρχίσει να δύει ο ήλιος. Τι καλά στη δήλωση ‘διψάω’ η απάντηση να ήταν ‘φάε κάτι’, να μη χρειάζεται να μας καλεί η φύση.. Εκμεταλλεύτηκα ωστόσο το διάλειμμα και τις γνωριμίες μου για να βγω μια φωτογραφία με κάποιους από τους καλλιτέχνες, ξέρετε από αυτές που έχουμε όλοι και χαιρόμαστε να τις βλέπουμε και να τις δείχνουμε πουλώντας μούρη στους φίλους μας και στη μαμά μας..Τέσπα..




Xaxakes

To συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή υπό τους ήχους του Just a perfect Day..¨.Ήταν όντως περφεκτ..
Προσωπικά λάτρεψα το Theremin με το κόκκινο φόρεμα. May Roosvelt. Αιθέρια , ακλόνητη, να σουλατσάρει κάπου ανάμεσα στο rock n roll και στα όνειρα. ‘Χαίρομαι που είστε εδώ ‘ μας είπε ο Γιάννης Νάστας και επιβεβαίωσε αυτό που λέμε κι εμείς, ότι η πόλη μας έχει καταντήσει μπουζουκούπολη. Ακούσαμε Heroes , Monte Carlo, Sexy, Casanova, πονάν τα χείλη μου, Βασιλιάς’.. Ήχοι ποπ αλλά και ροκ αλλά και τζαζ και όλα μαζί και τίποτα. Έχουν δικό τους στυλ και ακόμα πιο δικό τους κοινό. Όσοι τους αγαπούν, στο τέλος τους λατρεύουν.





Η ώρα κύλησε , ο κόσμος μουρμούριζε κουρασμένος ‘άντε πότε θα βγεί η Μόνικααααα’ …




Η Μόνικα βγήκε κάπου εκεί στις 11.15 με το Avatar. Ένιωσα πως ήταν πιο δυναμική από άλλες συναυλίες. Πάντα μετρημένη στα λόγια βέβαια, αλλά γλυκιά .
Χειροκρότημα από κάτω. Και μετά μούγγα όλοι. Πρώτη φορά έκατσα στο κάγκελο και δεν έφαγα ξύλο. .Όλοι θαμπωμένοι, έκαναν όνειρα αφήνοντας τη μουσική να τους παρασύρει. Ότι γίνεται σε κάθε της συναυλία. Έπαιξε και πιάνο έκλεισε τα μάτια της, τα κλείσαμε κι εμείς. Να μη μπει τίποτα μέσα να μη χαλάσει τίποτα τις εικόνες που φτιάξαμε. Μόνικα η μουσική σου έχει τεράστια δύναμη. Έχει τη δύναμη να μιλάει στις καρδιές του κόσμου. Κι όταν έγραφες εκείνο το στίχο ‘Look at me there were more to be proud’ τι να σκεφτόσουν άραγε;
Ακούσαμε αρκετά τραγούδια, έλειπαν βέβαια το ακορντεόν και το μπουζούκι, είπε κι ένα καινούργιο, αλλά δε θυμάμαι τίτλο να σας πω. Κι έπαιξε αρκετά , το πάρτι κράτησε μέχρι τη 1+. Βέβαια η Μονή Λαζαριστών βρίσκεται σε κατοικημένη περιοχή και ήταν δύσκολο να κρατήσει το φεστιβάλ παραπάνω. Κάπου εκεί στο τέλος τραγούδησε οκλαδόν , μας είπε κι ένα παραμύθι. Για την αγάπη. We love Monika. We love music. Yes we do..


Τα συν++
Μου άρεσε η ενημέρωση που γινόταν έξω από το χώρο σχετικά με το Aids και το δωρεάν τεστ που μπορούσε να κάνει όποιος ήθελε.
Βέβαια όταν ο αδερφός μου αναφώνησε ‘τι είναι αυτά μωρή λυσσάρα’ όταν είδε τα προφυλακτικά στην τσάντα μου πολύ θα ήθελα να απαντήσω ‘ Εεε.. εφηβεία’’ αλλά δε μ ‘έπαιρνε..



++ Μετά τη συναυλία δε δημιουργήθηκε κανένα μπούγιο και ο χώρος άδειασε υπερβολικά γρήγορα χωρίς ουρές και παρατράγουδα

++Ο ανέλπιστα καλός ήχος

Τα πλην --
--Δε κατάλαβα πως εξαντλήθηκαν τα εισιτήρια των 15 ευρώ αφού ούτε την πρώτη αλλά ούτε και τη δεύτερη μέρα δε γέμισε ο χώρος.23 ευρώ εισιτήριο + 4 μπύρα 400ml λίγο ακριβό δεν είναι ;;


Σούμα=
Ε μετά από 7 σελίδες, το φιλοσοφείν μετατράπηκε σε αμπελοφιλοσοφείν
Άντε και του χρόνου!!

In music we trust

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Moby

Κατά τύχη φέτος το τέλος της εξεταστικής και την επίσημη αρχή του καλοκαιριού σηματοδότησε η πολυαναμενόμενη συναυλία του Moby. Τι καλύτερο για να ξεσαλώσει κανείς χωρίς οι τύψεις να τον κυνηγάνε.. και οι άτιμες τρέχουν γρήγορα..
Στο θέατρο έφτασα γύρω στις 19.30.. ‘Οι Αγανακτισμένοι του Λευκού Πύργου φαίνεται πως άλλαξαν μέρος’ , σκέφτηκα, καθώς ήδη περί τα 2000 άτομα είχαν φτάσει εκεί πριν από μένα .Ο αέρας μύριζε αντηλιακό και σουβλάκι καντίνας.. Οι φιλοφρονήσεις ‘αχ τέλειο το πεδιλάκι σου ‘ και ‘που είσαι ρε φίλε χάθηκες’ έδιναν κι έπαιρναν.. Γέλια, κακό, φασαρία, φωτογραφίες ότι δηλαδή γίνεται σε κάθε μεγάλη συναυλία..



Ώρα 21 και κάτι … Monsieur Minimal

Όσοι δε γνώριζαν τον Χρήστο Τσιτρούδη, γνωστό ως Monsieur Minimal, πριν την συναυλία είμαι σίγουρη πως έφυγαν με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Απλός, χαμογελαστός με ιδιαίτερη χροιά άνοιξε τη συναυλία με έναν μοναδικά ταιριαστό τρόπο. Τα κομμάτια του καλοδουλεμένα, αναδύουν μια γλύκα που μόνο σε κουτί με μπισκότα μπορείς να βρεις.. Από τους λίγους καλλιτέχνες που δε φοβούνται να χρησιμοποιήσουν ελληνικό στίχο. Ο κόσμος από κάτω κουνιόταν ρυθμικά υπό τους ήχους της ηλεκτρονικής του μουσικής, ωστόσο ο χώρος ήταν ακόμα λουσμένος με φως κάτι που αφαίρεσε πολλούς πόντους από την ατμόσφαιρα που θα θέλαμε να υπήρχε.. Παρόλα αυτά ο πολλά υποσχόμενος ακόμα Monsieur Minimal μας προετοίμασε και με το παραπάνω …


Moby


22 και κάτι ..Τα φώτα έσβησαν. Το κατάμεστο θέατρο σείστηκε από ενθουσιασμό. O Moby βγήκε στη σκηνή και ο κόσμος τον αποθέωσε. Για 1 ώρα και 40 λεπτά κανείς δε κάθισε στη θέση του, παρά μόνο για να ξεκουραστεί από τον ξέφρενο χορό και το αστείρευτο κέφι. Η βραδιά ξεκίνησε με In my heart, Raining again και Go με τον Moby να εναλλάσσει κιθάρα, πλήκτρα και congas σε ρυθμό σχιζοφρένειας. Στα ΄why does my heart feel so bad’ και ‘we are all made of stars ένιωθε κανείς τη συγκίνηση του κοινού διάχυτη. Το ‘αλισβερίσι’ που λέμε δεν έγινε με το ζόρι, ήταν απλά εκεί. Χέρια υψωμένα στον αέρα είτε για να καταγράψουν μερικές εικόνες, είτε για να ενωθούν στον αέρα με την ψυχή του καλλιτέχνη. Στην περίπτωση μας διόλου δύσκολο καθώς ο Moby είναι από τους δημιουργούς που σε κερδίζει με την πρώτη. Επαγγελματίας χωρίς να χρειάζεται να προβεί σε υπερβολές χάρισε χαμόγελα ενώ ευχαριστούσε επαναλαμβάνοντας αμέτρητες φορές ‘θενκ γιου θενκ γιου θενκ γιουυυυυυυ ‘ Τέτοιες αντιδράσεις θυμίζουν πραγματικά καλλιτέχνες που πρωτοβγαίνουν στη σκηνή και όχι φτασμένους μουσικά. Έτσι για να τα βλέπουν μερικοί φαντασιόπληκτοι δικοί μας που βαυκαλίζονται ..
Η βραδιά συνεχίστηκε με Beautiful, Bodyrock, Flowers, Porcelain, In This World Extreme Ways, Shot in the Back of the Head, Disco Lies - το τελευταίο όντως μετέτρεψε το βράδυ της Πέμπτης σε Disco Night. Η εξαίσια και δυναμική φωνή της Joy Malcolm έκαναν τους παρευρισκόμενους να φωνάζουν ‘φωνάρα φωνάρα’ και με το δίκιο τους. Παρουσία επιβλητική και ταυτόχρονα ξεσηκωτική, δε σταμάτησε ούτε λεπτό να χορεύει και να οργώνει τη σκηνή. Η δε μπασίστρια εκ δεξιών, επιδιδόταν σε δεινό headbanging με στυλ ηρωίδας του Ταραντίνο.. Η σκηνή γεμάτη με χρώματα έμοιαζε με καλειδοσκόπιο κι εμείς είχαμε τα μάτια μας καρφωμένα πάνω της. Δεξιά κι αριστερά τεράστια λευκά μπαλόνια έμοιαζαν δορυφόροι της που μπήκαν σε τροχιά..
Ακολούθησαν Stars, Natural Blues και μια διασκευή επί της διασκευής του‘Whole Lotta Love’..που έκανε την καρδιά των ορκισμένων ροκάδων να φτερουγίσει..
Την βραδιά έκλεισαν τα Honey, Lift me up και Feeling so real .
Μετά από αρκετή ώρα αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς την έξοδο.. Ωραία ήταν αλλά δυστυχώς τέλειωσε.. για σήμερα φυσικά, καθώς για μας η μουσική δε τελειώνει ποτέ. Επόμενος σταθμός ποιος ξέρει; Το φετινό καλοκαίρι είναι γεμάτο από νότες.. Και μετά την εξεταστική ποιος μας πιάνει…




Τα πλήν--
Γκρίνια
Το ‘άουτς’ εισιτήριο και η γκρίνια όσων δεν ήρθαν στη συναυλία. Αναφέρομαι σε όσους ποτέ δε πηγαίνουν σε καμία συναυλία και ούτε έχουν σκοπό να πάνε, αλλά πάντα γκρινιάζουν για τις τιμές των εισιτηρίων είτε έχουν 10 ευρώ είτε 40. Αφήστε να τα κλαίμε εμείς που τα δίνουμε. Οι υπόλοιποι youtube..

1.40
Ένα 20λεπτο ακόμα νομίζω πως θα ήταν επιβεβλημένο . Τα 40 ευρώ που λέγαμε.. Μόνο που εγώ ήμουν εκεί..:P


Σήμα καμπάνα..
Μάλλον εννοούν πως για να έχεις σήμα καμπάνα στο Θέατρο Γης πρέπει να ανέβεις πάνω στη σκηνή.. Πάντως, πώς γίνεται πάντα να βρίσκομαι στο 0,*1% της μη πληθυσμιακής κάλυψης, τι να πω…


Σούμα==

Ένα έχω να πώ…
Και Γαmoby ;)

Λύκοι Λαιβ

Φαντάζομαι πως όσοι δεν είχαν δει ποτέ τους Λύκους Λαιβ απόρησαν στο άκουσμα της εμφάνισης τους στον κινηματογράφο Ολύμπιον.. ’’Οι θεατές θα είναι καθιστοί’’ έγραφαν τα δελτία τύπου. Μα Αγγελάκας και να μη χοροπηδάς όρθιος ή ακόμα και στο ένα πόδι, λόγω έλλειψης χώρου δε γίνεται, θα μου πείτε.. Κι έχετε άδικο..

Στο Ολύμπιον βρέθηκα γύρω στις 8 παρά άσχετα αν η συναυλία άρχιζε στις 9.30. Σκέφτηκα πως θα έχει πολύ κόσμο, οπότε θεώρησα ορθό να κάτσω σε κομβικό σημείο που θα επέτρεπε την εύκολη πρόσβαση στο χώρο..
Οκ πάμε πάλι..
Έκατσα σαν μπάστακας ακριβώς μπροστά στην πόρτα και περίμενα ρίχνοντας κλεφτές ματιές γύρω μου και πίσω μου, 1ον για να μη μου φάνε τη θέση, 2ον για να μην αγγίξουν τη φωτογραφική μου, 3ον για να προλάβω να επιταχύνω και να πιάσω γρήγορα θέση.
Όπως και έγινε…
Ο κόσμος στην αρχή δεν ήταν αυτός που κάποιος θα περίμενε, γύρω στις 10 παρά όμως, η αίθουσα είχε γεμίσει.. Κι εκεί κάπου έσβησαν τα φώτα..





Οι Λύκοι

Οι μουσικοί ένας ένας ανέβηκαν στη σκηνή. Μια φωνή, 2 έγχορδα, σουρεάλ κρουστά κι ένα laptop.

Η αίθουσα βυθίστηκε σε απόλυτο σκοτάδι και νεκρική σιωπή . Ένα μικρό χειροκρότημα στην αρχή και μετά τίποτα. Και κάπου εκεί τη σιωπή έσπασε το τσέλο του Βελιώτη και οροθέτησε την αρχή ενός ταξιδιού που κράτησε 2+ ώρες..
Το τσέλο από μόνο του μπορεί να γίνει ένα πολύ νευρικό και αγχωτικό όργανο. Αν του κάνεις και μια ένεση ηλεκτρονικής παράνοιας, μαζί με εσώψυχους Αγγελακικούς στίχους, επιστρατεύσεις και λίγο την φαντασία σου, τότε άνετα βρίσκεσαι έγκλειστος σε δωμάτιο ψυχιατρείου να παρακολουθείς σκηνές από πειραματική ταινία του τμήματος κινηματογράφου. Εγώ τουλάχιστον έτσι ένιωσα. Κοιτώντας γύρω μου, παρατήρησα πως οι περισσότεροι είχαν βυθιστεί στο κάθισμα τους. Όχι από εκείνη τη νύστα της βαρεμάρας αλλά από εκείνη τη δίψα που έχει κανείς για να κάνει όνειρα. Όνειρα που βαδίζουν πάνω στους στίχους του ‘θέλω να είμαι η μουσική’, που ερωτεύονται στο ‘όταν ξυπνούν οι εραστές’ και δακρύζουν στο ‘κρίμα να μη είσαι εδώ’. Τα δάχτυλα του Βελιώτη βίαζαν το τσέλο ενώ το κοντραμπάσο του Coti σαν ηδονοβλεψίας κρυφοκοίταζε περιμένοντας σήμα από τα κρουστά του Βασίλη.. Περιμένοντας τον κατάλληλο στίχο από το στόμα του Γιάννη. "Μην ενοχλείστε κύριοι. Είναι ευχαρίστηση μου... κάθε βραδιά εδώ μπροστά σας να πεθαίνω"
Όλοι καθηλώθηκαν, κοιτώντας το πανί με τις ασυνάρτητες εικόνες, όλοι έγιναν πρόβατα που τα καταβρόχθισαν οι λύκοι της μουσικής, που τόσο όμορφα πάντρεψαν το λαϊκό, το κλασσικό, το ροκ , το έκαναν έναν τροχό με χρώματα που στροβιλίστηκε, το έκαναν λευκό , νότες , συναισθήματα. Κι όλα αυτά καθιστοί. Χωρίς φανφάρες χωρίς πολλά λόγια. Απλά, αληθινά. Με ένα σκέτο ευχαριστούμε. Χωρίς ζάχαρες και μέλια. Και για 2+ ώρες τα είπαν σχεδόν όλα.
Όταν τα φώτα άναψαν, το παραμύθι τέλειωσε. Έξω έβρεχε δυνατά.. Σ’έναν τοίχο διάβασα ‘ πού θα διασκεδάσεις τη θλίψη σου απόψε;’
Δεν απάντησα και πήρα το δρόμο για το σπίτι..






Τα συν+
Μου άρεσε που όλοι σεβάστηκαν τον χώρο και φεύγοντας πήραν μαζί τους τα άδεια κουτάκια μπύρας. Επίσης εντύπωση προκάλεσε το γεγονός πως κανείς μα κανείς δε κάπνισε μέσα στον κινηματογράφο. Το αφήνω ασχολίαστο γιατί με άφησε άφωνη..


Τα πλην-
Ο ήχος ήταν τουλάχιστον απαράδεκτος σε ορισμένες στιγμές. Λαθάκια με την ένταση, λίγο το κοντραμπάσο δυνατά λίγο η φωνή χαμηλά ε δε θέλει και πολύ να πονέσει το κακόμοιρο το αυτάκι να διαμαρτυρηθεί και τελικά να βουλώσει μουρμουρίζοντας ‘πάλι δίπλα στα ηχεία μ έφερες κακούργα ..δώρο στα 30 σου θα σου χαρίσω κοχλιακή εμφύτευση’..


Σούμα=



Γρύλιζε σαν θηρίο δεμένο η αγάπη μου
Κι άπλωνε στο κρεβάτι μου μια θάλασσα από αίμα
Έβλεπα τη φωτιά που ερχόταν κατά πάνω μου
Και δρόσιζα τη σκέψη μου με σένα...

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Saxon Thessaloniki 06.04.11

Όταν οι Saxon έπαιξαν στη Ριζούπολη το 86, μια συναυλία στην οποία όλοι αναφέρονται, εγώ ήμουν ένα νιάνιαρο που έπαιζε με κούκλες, οπότε ,προφανώς, δεν έχω να πω κάτι πομπώδες . Αντί αυτής λοιπόν, θα μιλήσω για τη συναυλία του 2011..

Το αντίσκηνο το στήσαμε έξω από το principal από νωρίς. Ήταν όλοι μαζεμένοι εκεί... Ο μπυροκοιλιάς, ο καραφλοχαιτάς ο δημόσιος υπάλληλος που κάποτε είχε κοτσίδα μέχρι τη μέση, ο μπούλης που περίμενε στην καντίνα μασουλώντας, ήμουν κι εγώ κι εσύ και όλοι μας…και περιμέναμε να ανοίξουν οι πόρτες. Ευτυχώς όχι για πολύ…

Opening Act
Emerald Sun

Το opening act των Saxon ήταν οι Emerald Sun. Όταν βγήκαν στη σκηνή, ο κόσμος ακόμα έμπαινε και το venue από ψηλά φαινόταν άδειο.. Ο ήχος τους δυστυχώς ήταν τραγικός, τουλάχιστον έτσι ακούγαμε εμείς στον εξώστη. Φτιαγμένος εξ αρχής για περισσότερο κόσμο, στα πρώτα δυο τραγούδια μας πήρε τ’ αυτιά.

Παρόλα αυτά, το συγκρότημα προσπάθησε με τους power metal ρυθμούς του να μας βάλει στο κλίμα. Αξιόλογη δε και η παρουσία της Μαριάντζελας που ερμήνευσε το Holding out for a hero ( κάπου εκεί κατάλαβα πως ο αδερφός μου όταν φώναζε ‘κομματάρα κομματάρα’ δεν εννοούσε το τραγούδι..)

Πολύ καλοί παικτικά με σοβαρές προοπτικές αν και λίγο αγχώδεις στη σκηνική τους παρουσία, άδειασαν το δρόμο από εμπόδια για να περάσει η μουσική μπουλντόζα που ακούει στο όνομα Saxon και να διαλύσει κάθε αρνητικό συναίσθημα που ίσως κουβαλούσε ο καθένας μας εκείνη τη βραδιά…
Saxon

Όταν τα φώτα έσβησαν, θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει τη σκηνή με θρίλερ μαζικής επίθεσης σε κλειστό χώρο, όπου όλοι τσιρίζουν από φόβο… Στην περίπτωση μας βέβαια, οι τσιρίδες ήταν ιαχές ενθουσιασμού και τίποτα λιγότερο.
Το συγκρότημα επέδειξε μεγάλο δυναμισμό πάνω στη σκηνή. Ο Byford κράτησε τον πυρήνα του γκρουπ δεμένο σφιχτά και πρόσφερε τόση μεγάλη διαδραστικότητα με το κοινό, που πραγματικά δε πιστεύαμε στα μάτια μας. Ο ήχος των headliners βελτιωμένος αισθητά, μετέτρεψε σε πραγματικό οργασμό το τρίπτυχο Scarratt, Quinn και Carter, που έβαλε φωτιά στις χορδές του και συντόνισε κάθε χτύπο της καρδιάς του πλήθους, με τα τύμπανα του Glocker .
Ο κόσμος βρέθηκε σε παραλήρημα, κυρίως με τα παλιά τους κομμάτια, ενώ υποδέχτηκε με ενδιαφέρον μερικά από τα καινούργια τους κατά τη διάρκεια των οποίων μάζευε δυνάμεις για περισσότερο head banging …
Κάποιοι τολμηροί προτίμησαν να σερφάρουν πάνω στον κόσμο, παρά σπίτι και στο ιντερνετ, κάνοντας μας να ζηλέψουμε λίγο, αυτή τους την ανεμελιά..

Πραγματικά θα ήθελα να ήταν εκεί όλοι αυτοί που ανάθεμα αν έχουν πάει σε πάνω από 5 συναυλίες στη ζωή τους και προσάπτουν σε μεγαθήρια όπως οι Saxon, το επίθετο ‘συνταξιούχος’ . Θα ήθελα να ήταν και να συγκρίνουν τους εαυτούς τους, μόνο για να διαπιστώσουν πως στα 60 τους άντε να ασχολούνται με τον κήπο του εξοχικού τους στη Χαλκιδική ή ακόμα χειρότερα για να διαπιστώσουν πως στα 25 τους έχουν λιγότερη ενέργεια κι από συνταξιούχο…
(και δεν είπα να πιάσουμε όλοι τα μικρόφωνα αλλά u get the point..)

Η συναυλία τέλειωσε μετά από 1.5 ώρα μόνο, δυστυχώς, σε αντίθεση με το φυσιολογικό δίωρο που παίζουν συνήθως.. Νομίζω πως ένα δίωρο το άξιζε η Θεσσαλονίκη, που ακόμα και μετά το πέρας της συναυλίας συνέχιζε να επευφημεί , καλώντας πίσω τη μπάντα για ένα τελευταίο encore. Δε μας έκαναν τη χάρη ..Εμείς όμως δε τους κρατάμε κακία γιατί αυτή την 1.5 ώρα την απολαύσαμε πραγματικά..


SetList
Hammer of The Gods
Back In ‘79
I ’ve got To Rock
Never Surrender
Demon Sweeney Todd
Play It Loud
Call To Arms
20.000 Ft.
Solid Ball Of Rock
When Doomsday Comes
Hungry Years
And The Bands Played On
Denim And Leather
Princess Of The Night
Crusader
747
Strong Arm Of The Law
Wheels Of Steel



Τα πλην –--
Δυστυχώς πρέπει να αναφέρονται κι αυτά για να γίνουν κάποια στιγμή τα πράγματα καλύτερα

Security Guy
Όταν σου λέω πως έχω έρθει για να καλύψω τη συναυλία , μου ψάχνεις την τσάντα για να δεις αν έχω μαζί μου αλκοόλ (έλεος) και στο τέλος μου λες ένα ‘’τέλος πάντων, τραβά πάρε την πρόσκληση σου’’ αυτό ταυτόχρονα σε κάνει να προσβάλεις, πρώτον τη νοημοσύνη σου και δεύτερον να μειώνεις αυτόν που σε πρόσλαβε για να δουλέψεις στο μαγαζί του . Ξυπνά και συνειδητοποίησε πως είσαι πόρτα στο Principal και όχι μάνατζερ των Saxon. Και αυτό πηγαινει για όλους εσάς τους μουρατους πορτιέρηδες που πουλάτε ύφος στον κόσμο που πάει να δει ένα συγκρότημα . Ψωνάρες..


Photo Pass
Όταν εκεί που φωτογραφίζεις σου χτυπάνε τον ωμό δυνατά και με στριγκλιά φωνή σου τσιρίζουν στο αυτί ‘πού είναι το φωτογραφικό σου πάσο’ με ύφος ιεράς εξέτασης, τότε 3 τινά μπορείς να απαντήσεις
Α) Ξαναχτύπα χωρίς να μου κάνεις μελανιά και ρώτα με ευγενικά
Β) Εκεί που δε πιάνει το μελάνι
Γ) Δε σου λέω για να σκάσεις
Δυστυχώς μετά από αυτό, αγαπητέ φωτοπασοκράτωρα, έχεις πέσει αυτόματα κι εσύ στην κατηγορία του σεκιουριτά που μόλις προανέφερα.
Α και κάτι άλλο. ε σε είδα να πηγαίνεις αρένα να κανείς την ίδια ερώτηση σε κανέναν τσαμπουκαλεμένο μεταλλά. Τράβα λοιπόν παίξε με το πάσο σου κι άσε μας ήσυχους. Και στο κάτω κάτω, θα βγουν που θα βγουν bootleg στο you tube τουλάχιστον άσε να βγει κάτι που να ακούγεται.



Σούμα ===
Ο κόσμος έφευγε παρακρούοντας από το venue.. Άλλος κρατούσε τον αυχένα του, άλλος το πόδι και το χέρι του, άλλος έστυβε την μπλούζα του και είμαι σίγουρη πως την επόμενη ημέρα οι πωλήσεις στα έμπλαστρα και τα μυοχαλαρωτικά θα παρουσίαζαν άνοδο πωλήσεων.. Όχι πως έχει σημασία..
Σημασία έχουν μόνο τα χαμόγελα κι εκείνο το βράδυ ήταν πολλά..
Up the irons λοιπόν και εις το επανιδείν…

Denim n Leather
Brought us all together
It was GREECE that set the spirit free...

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Tiger Lillies

Η Πέμπτη δεν είναι και η καλύτερη μέρα για συναυλία ..Βασικά ούτε οι Τετάρτες είναι ούτε καμία καθημερινή . Αλλά τι να κάνουμε..
Στηθήκαμε από τις 9 να περιμένουμε στον εξώστη χαζεύοντας τον κόσμο που γέμιζε το club.Αυτή τη φορά είχα για παρέα τον αδερφό μου.. Κατά καιρούς έρχεται μαζί μου γιατί ως γνωστόν κανείς δε θέλει να πηγαίνει σε μια συναυλία μόνος του, ακόμα και αν πρέπει να την καλύψει.. Βέβαια ο αδερφός μου έχει αποδειχτεί ως τώρα σούπερ γκαντέμης καθώς πολύ απλά δε γίνεται να λες σε κάποιον ‘πρόσεχε θα ρίξεις τις μπύρες’ κι εσύ απλά να τις ρίχνεις.. Ε αν αυτό δεν είναι κουλαμάρα τι είναι. Φανταστείτε μια τύπισσα λούτσα στη μπύρα να τσιρίζει στον εξώστη. Σκίστε αυτή την φαντασίωση. Εγώ δεν έκανα απολύτως τίποτα. Σχεδόν, θα μπορούσα να πω, πως κοίταξα τη μηχανή μου να δω αν βράχηκε και συνέχισα να τρώω φιστίκια.. Το καλύτερο ήταν όταν τη στιγμή που έσπασαν οι μπύρες στον εξώστη άρχισαν να σπάνε σαν από αλυσιδωτή αντίδραση μπουκάλια δίπλα στη σκηνή.. Το φαινόμενο της πεταλούδας με άρωμα βύνης ένα πράμα..Anyway..

Tiger Lillies

Το να βλέπει κανείς τους Tiger Lillies είναι σαν να κλείνει πρώτη θέση στο βαγόνι που πάει κατευθείαν στην κόλαση.. Και σίγουρα αν ο σατανάς είχε ένα καρουζέλ στην πίσω αυλή του σπιτιού του, αυτή θα ήταν η μουσική που θα άκουγε κανείς γυρίζοντας νευρικά γύρω γύρω ..
Όταν τα φώτα χαμήλωσαν γύρω στις 22.20 το Principal βυθίστηκε σε σιωπή.. Αυτοί που τους είχαν ξαναδεί ήξεραν τι να περιμένουν. ΟΙ υπόλοιποι νομίζω πως άργησαν να καταλάβουν τελικά τι παίζει με δαύτους..
Όποιος έχει θέμα με τους κλόουν πάντως να το ξανασκεφτεί πριν πάει σε συναυλία τους. Ο Martyn Jacques μοιάζει να έχει βγει από βιβλίο του Stephen King. Ο ίδιος είναι τόσο σκοτεινός που χωρίς να το θες βυθίζεσαι μέσα του σε μια δίνη από ήχους που σου καίνε το μυαλό ενώ σουλατσάρεις πάνω κάτω σε γειτονιές που συχνάζουν πόρνες, μπεκρήδες, λούζερς, τραγικές φιγούρες που μπορούν να σημαδέψουν την ύπαρξη σου..
Κι όταν τραγούδησε με αυτό το απίστευτο εύρος ήταν σαν ξημέρωσε στο Παρίσι, αρχή της άνοιξης, έξω από ένα μαγαζί με κατεβασμένα στόρια γεμάτο τελάρα, με τη γεύση του κρασιού ακόμα στα χείλη και τον πονοκέφαλο να σου θυμίζει το χτεσινό μεθύσι. ..Τόσο χαρακτηριστικός..
Βέβαια όταν άρχισε να παίζει ακορντεόν ασυναίσθητα άρχισα να ψάχνω στην τσέπη μου για ψιλά… ως άνθρωπος με χιούμορ…μόνο για να αντιληφθώ το χιούμορ που έχει το γκρούπ…
Ο Adrian Huge χτυπούσε τα πατίνια του με ένα πλαστικό μωράκι (οκ έχω σκεφτεί χειρότερα όταν με ξυπνάνε το πρωί ), ενώ μια πλαστική κοτόχηνα ήταν σχεδόν ενσωματωμένη στην κάσα του. Σε κάποια φάση τα γκρέμισε όλα και ησύχασε....Αλλά εμείς γελάσαμε..
Ο Adrian Stout από την άλλη σόλαρε στο πριόνι (!!) με εξαιρετική επιτυχία θα έλεγα. Don’t try this at home μη σας μπαίνουν ιδέες παρακαλώ..
Η συναυλία κράτησε γύρω στο δίωρο με 2 απανωτά encore και μπόλικο χειροκρότημα..




Τα συν+++

Η διάχυτη θεατρικότητα και εκφραστικότητα και των τριών μελών, έκανε το κοινό για μερικές στιγμές να παραδοθεί, μια στα σατανικά γέλια, μια στις κραυγές μια σε όλο αυτό το περίεργα παράλογο και σκοτεινό σόου. Όταν μπορείς να είσαι grotesque και εκκεντρικός και πλασάρεις τη βαναυσότητα, τον φόνο, την πορνεία και τον υπόκοσμο χωρίς να ξεσηκώνεις αντιδράσεις, ενώ παράλληλα καταφέρνεις να είσαι ποιητής και ροκάς, φτύνοντας κάθε ταμπού από μέσα σου τότε κι εγώ σου βγάζω το καπέλο..

Theremin

Ε ποτέ! Και μόνο που είδα το συγκεκριμένο όργανο live, για μένα αρκεί. Για όσους δε κατάλαβαν, o Stout δεν έκανε πως έπαιζε στον αέρα αλλά κουνούσε τα χέρια του πάνω από ένα theremin ή αλλιώς αιθερόφωνο. Και ναι είναι μεγάλη υπόθεση όχι γιατί έχουν ασχοληθεί μ αυτό οι Zeppelin ή οι Hawkwind αλλά για λόγους που θα βρεις αν ψάξεις στο ιντερνετι (google it μη τα θες όλα έτοιμα!:PP)

Τα πλην- - -

Καμία αλληλεπίδραση με το κοινό. Μα καμία. Μπορεί να μας άρεσε το dark της υπόθεσης αλλά όταν βλέπεις τους γύρω σου να χασμουριούνται διακριτικά σημαίνει πως κάτι δε πάει καλά. Τα χειροκροτήματα δυνάμωσαν κατά το τέλος της βραδιάς, τόσο ώστε να αρχίσω να αναρωτιέμαι μήπως ο κόσμος χαιρόταν που η συναυλία τέλειωσε. Και στο κάτω κάτω σε κανέναν δεν αρέσει να του μένει η εντύπωση της αγγαρείας…Δώσε feedback στον κόσμο να σε αποθεώσει..



Σούμα

Περίπου 7 στα 10
Έτσι για το ακαταλόγιστο της αμαρτίας..

Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Scorpions Αθήνα


Support Bands
Γάκης and the Troublemakers +Fortissimo


Πρώτος στη σκηνή ανέβηκε κατά τις 19.30 ο Γιώργος Γάκης για να ζεστάνει με την εκπληκτική φωνή του  το πλήθος που κατέφτανε μούσκεμα στο στάδιο λόγω της ανελέητης κακοκαιρίας. Με δικά τους κομμάτια αλλά και με διασκευές οι Troublemakers  μας απέδειξαν για άλλη μια φορά  πως τα Γιάννενα  βγάζουν τρελούς  ροκάδες..  Πίσω από τα τύμπανα βρέθηκε ο Mark Cross (Outloud, ex-Helloween, ex-Firewind.) για όσους δε τον πήραν πρέφα…  Αλλά να μου πείτε πού μάτια για τον Cross, όταν στη σκηνή ανέβηκε το γυναικείο σχήμα  Fortissimo με τα τέσσερα βιολιά τους για να παντρέψουν δυναμικά την κλασσική μουσική  με τη ροκ μαγεύοντας τα μάτια του αντρικού πληθυσμού και όχι μόνο.. Είδατε τι βγάζουν οι φιλαρμονικές;;;

Setlist

Μη με κοιτάς στα μάτια
Married trouble fame
Gi
mme all your love tonight
Soldier of fortune (fortissimo)
It's my life ( fortissimo)
I want you to want (fortissimo)
Still of the night ( fortissimo)






Firewind


Γύρω στις 20.40 τη σκυτάλη πήραν  οι Firewind.. Όσοι δε τους γνωρίζετε και  νομίζετε πως είναι απλά μια μπάντα τυχάρπαστη, αναθεωρείστε την άποψη σας.. Τώρα!!
Γιατί πολύ απλά μουσικοί που πλαισιώνουν μπάντες όπως Ozzy, Spiritual Beggars  και Renaissance μόνο τυχαίοι δε μπορούν να χαρακτηριστούν…
 Η δυναμικότητα τους πάνω στη σκηνή και ο επαγγελματισμός τους ξεσήκωσε τους fans που δε προλάβαιναν την ορμητικότητα του Gus που επιβεβαίωσε πως η Θεσσαλονίκη εκτός από καλή μπουγάτσα βγάζει και εξαιρετικούς μουσικούς.. Τα solo του Bob έπεφταν σαν κεραυνοί σ’ αυτιά μας καί στην κιθάρα καί στα keyboards ενώ ο ηχολήπτης έκανε μαγικά με την κονσόλα του καθώς ο ήχος τους ήταν αισθητά πιο βελτιωμένος από πριν.
Δυστυχώς ο Πέτρος έλειπε από το μπάσο σ αυτήν τους την εμφάνιση αλλά τον αντικατέστησε με επιτυχία ο Μάριος Ηλιόπουλος των Nightrage..

Setlist

Head Up High
World On Fire
Angels Forgive Me
Mercenary Man
My Loneliness
Destination Forever
Fire In The Fury"
Till The End Of Time
I am the Anger"
Maniac
Falling to pieces








Επιτέλους η ώρα των Scorpions έφτασε!!! +++


Τα φώτα έσβησαν σε ένα Σ.Ε.Φ κατάμεστο από κόσμο …ουρλιαχτά και τσιρίδες τρύπησαν τα αυτιά μας.. Οι Scorpions επιτέλους βρέθηκαν μπροστά μας με σάρκα και οστά…

Το κεντρί  των Rudolf - Matthias γέμισε με δηλητήριο το μυαλό μας στις πρώτες κιόλας νότες του Sting in the Tail  και σε μια στιγμή ταξιδέψαμε 30 χρόνια πίσω με το Make it Real

Ακολούθησε Bad Boys Running Wild κάτι που οι Σκορπιοί ξέρουν να κάνουν πολύ καλά και μας το απέδειξαν τρέχοντας πάνω κάτω στη σκηνή και επιδεικνύοντας τις εκτελεστικές τους ικανότητες.

Η φωνή του Klaus μεταλλική όπως πάντα,  μας έκανε για άλλη μια φορά να απορήσουμε πώς ένας  άνθρωπος, ο οποίος έχει ταλαιπωρήσει τόσο πολύ τις φωνητικές του χορδές με αλλεπάλληλες εγχειρίσεις και την πιο πρόσφατη διάγνωση οξείας λαρυγγίτιδας, μπορεί κάθε φορά να μας εκπλήσσει, πάντα με τρόπο παραπάνω από θετικό…



Σειρά πήραν τα Coast to Coast και Loving You Sunday Morning και το συγκρότημα δε σταμάτησε
στιγμή να μας χαρίζει χαμόγελα και να παίζει με το φακό της φωτογραφικής μας καθότι η απόσταση που μας χώριζε ήταν μόνο 2 μέτρα από τη σκηνή…

Ο Matthias και ο Pavel ιδιαίτερα φιλικοί με το κοινό δεν πετούσαν μόνο αλλά έδιναν χέρι με χέρι  πένες στους απεγνωσμένους fans που φώναζαν τ’ όνομα τους.



Συγκινημένος ο κόσμος λάτρεψε το The Best is yet to Come από τον καινούργιο τους δίσκο, με τον Igor τεχνικό του Matthias για τις ανάγκες μιας τρίτης κιθάρας,  και πήρε σαν υπόσχεση πως η μπάντα μπορεί να σταματήσει να βγάζει δίσκους αλλά σίγουρα έχει να μας δώσει αξιόλογες συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες αλλά και φυσικά ως συμμετοχή σε συναυλίες άλλων μουσικών.


Φυσικά από τη βραδιά δεν έλειψε το τρίπτυχο Send Me an Angel, Holiday και Wind Of Change  κομμάτια με τα οποία ποιος δεν έχει τραγουδήσει, δακρύσει και ονειρευτεί , κομμάτια που μαζί τους δε μπορούμε παρά να ερωτευτούμε την ίδια τη μουσική.

Fun Facts
Και κάπου εδώ η συντάκτρια συνειδητοποίησε πως τέλειωσε 8Gb κάρτας με αποτέλεσμα να πάθει εξάρθρωση αντίχειρα και να γραφτεί στο βιβλίο Guinness  ως ο μοναδικός άνθρωπος που κατάφερε να σβήσει 367 φωτογραφίες κατά τη διάρκεια του Raised on Rock και του  Tease me Please Me….Τι να κάνουμε θέλαμε και video…..




Και ποια άλλη  καταλληλότερη ώρα, από το να καταγράφει κανείς τις σκηνές αλλοφροσύνης που ακολούθησαν, τουλάχιστον στην αρένα, όταν οι πρώτες νότες του Dynamite έσκασαν σαν δυναμίτης  στ’ αυτιά μας κάνοντας σύσσωμο το επίσημο Greek Sting Fan Club ν’ αλλάξει βρακί από τη συγκίνηση καθιστώντας τη συγκεκριμένη στιγμή ίσως την καλύτερη της βραδιάς.

Na φύγει το βίντεο παρακαλώ…




Το κάτι παραπάνω από ευχάριστο διάλειμμα, με την τρέλα του James Kottak διάχυτη στο χώρο, σ ένα δυναμικό σόλο υπό τη συνοδεία video που πρόβαλλαν στιγμές από την 45χρονη πορεία του συγκροτήματος , μάγεψε το κοινό και ξέντυσε τον μουσικό ο οποίος έστειλε το μήνυμα του γυρνώντας την πλάτη του για να αποκαλύψει ένα τεράστιο τατουάζ με τις λέξεις ROCK N ROLL FOREVER  ισορροπώντας πάνω στα drums του και  φωνάζοντας  στο πλήθος YOU KICK ASS



Και κάπου εκεί ξεκίνησε το Blackout και μας αποτελείωσε με έναν Rudolf να κεντάει στην κιθάρα οργώνοντας τη σκηνή,  φορώντας επιδέσμους στο κεφάλι και μάσκα στο πρόσωπο σε ένα concept που μας πήγε πίσω στον ομώνυμο  δίσκο τους.


Σόλο έπνιξαν τον χώρο σ’ένα Six String Sting ενώ η βραδιά κορυφώθηκε στο Big City Nights όπου το συγκρότημα μας άφησε άφωνους σχηματίζοντας μια πυραμίδα  που μας έστειλε κάπου στο διάστημα κάνοντας τον χρόνο να μοιάζει ανεπιθύμητος επισκέπτης σε μια καριέρα που κοσμεί τα μουσικά δρώμενα εδώ και 45 χρόνια.



Η βραδιά έλαβε τέλος με το Still Loving You θυμίζοντας κάποια παλιά αγάπη σε όλους μας, αγάπη που μας ρόκαρε σαν τυφώνας με το Rock You Like a Hurricane κάνοντας 20.000 κόσμο να χοροπηδά και να φωνάζει ψάχνοντας μετά το πέρας της συναυλίας για μια πένα κάπου ανάμεσα στους σωρούς από ποτήρια  μπύρας…




Τα πλην (-)

Έλεγχος εισιτηρίων
Η παντελής έλλειψη ελέγχου στα εισιτήρια V.I.P
Όταν ρωτάς τον security guy πού είναι η αριθμημένη σου θέση, γιατί την έχεις χρυσοπληρώσει για να είσαι άνετος και ωραίος, και σου απαντάει με ύφος ‘κάτσε όπου θέλεις’ το μόνο που φαντάζεσαι εκείνη την ώρα είναι  το λουρί της φωτογραφικής σου μηχανής ,να του πνίγει τον λαιμό..


Ήχος
Για μας που ήμασταν στο Golden Arena ο ήχος ήταν διαφορετικός από εκείνον που έφτανε στην κερκίδα μέτριος. Είναι απαράδεκτο οι Ηeadliners να έχουν κατώτερο ήχο  από αυτόν των Support. Και αυτό ισχύει σε όλες τις συναυλίες. Σταματήστε κάποια στιγμή να κάνετε πειράματα με την κονσόλα…
Mετά λέτε γιατί σας κράζουμε..


Setlist
Μπορεί να ήταν η έκπληξη της βραδιάς το Dynamite αλλά όλοι μας περιμέναμε σίγουρα τουλάχιστον άλλες 3 εκπλήξεις για να στανιάρουμε σε μια τελευταία ίσως εμφάνιση.



Η Γκρίνια μου στην Γκρίνια σας
Ο κόσμος στις κερκίδες γενικά έρχεται για να ακούσει τα πιο γνωστά κομμάτια αλλά και για να μη ταλαιπωρηθεί με το ποδοπάτημα που γίνεται στην αρένα. Είναι λογικό λοιπόν η κερκίδα να μη χοροπηδάει σαν τρελή με κάθε κομμάτι που ακούει. Μη ξεχνάτε πως με συγκροτήματα που μας επιδεικνύουν χρόνια πορείας στον χώρο, στις  κερκίδες μπορεί κανείς να δει και τη μάνα του και τον θείο του  και όλες τις γενιές που γαλούχησαν, όποτε μη περιμένετε ν ανάψουν και πυρσούς από τη χαρά τους…



Σούμα (=)
HOW CAN WE GROW OLD WHEN THE SOUNDTRACK OF OUR LIVES IS ROCK N ROLL????

Uli Jon Roth Θεσσαλονίκη


-Αγαπητέ μου ασθενή έχεις Uli-τιδα…
-Γιατρέ μου είναι σοβαρή;;
-Ευτυχώς ναι…

Όταν πρωτοάκουσα τον Uli να παίζει κιθάρα ανατρίχιασα..
Όταν δε τον άκουσα να παίζει πιάνο, μου έσπασε τα νεύρα και πίστεψα πως μου κάνει πλάκα ο Θεός.. Δε γίνεται να παίζει τόσο μαγευτικά σκέφτηκα .. Βέβαια κάθε φορά που τον ακούω σκέφτομαι να μη ξαναπαίξω κιθάρα, καθώς  δίπλα του εγώ απλά την ξεφτιλίζω, αλλά ευτυχώς μπορώ και χαρίζω άπειρες στιγμές γέλιου με τη  μουσική μου, γι αυτό και το ξεπερνάω γρήγορα.. Σαν ανέκδοτο ένα πράγμα…

Πραγματικά δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για τον Uli Jon Roth
Όταν κάποιος θυσιάζει μια  γεμάτη  με προοπτικές καριέρα στους Scorpions για να ακολουθήσει ένα δικό του project και όπου τον βγάλει ο δρόμος εμείς δεν έχουμε παρά να υποκλιθούμε μπροστά στην ταστιέρα του..


Η συναυλία

Η συναυλία ξεκίνησε γύρω στις 22.30 .. Κόσμος  λιγοστός, μια βραδιά που ελάχιστοι απολαύσαμε.. Και αν σε άλλες συναυλίες έχω χαριτολογήσει με το κλασσικό ‘στο τέλος θα μας φωνάζουν με τα ονόματα μας’, τότε η βραδιά αυτή ήταν κάτι τέτοιο.. Όχι κάτι τέτοιο.. Τέτοιο ακριβώς…
Καθώς όμως τα αεροπλάνα στη Γερμανία έφαγαν πόρτα λόγω καιρού το γκρουπ εμφανίστηκε κουτσουρεμένο..... Δε μάσησαν όμως και προπαντός δεν ακύρωσαν τη συναυλία. Τις θέσεις λοιπόν των μη παρόντων πήραν δικοί μας έλληνες.. Κι επειδή ήταν και με μισή πρόβα τα παιδιά, ακούσαμε σχεδόν αποκλειστικά (και δε μας χάλασε καθόλου) Scorpions me Uli..Δηλαδή Pictured Life, Fly to the rainbow,Dark Lady, όλα τα καλά.. Έλειψαν βέβαια τα Yellow Raven και This is Your Song, αλλά είπαμε μισή πρόβα…
Απ ότι έμαθα η συναυλία της Αθήνας ήταν σαφώς ανώτερη καθώς το υπόλοιπο γκρούπ κατάφερε να πετάξει τελικά και να  χαρίσει στο κοινό του Ζυγού ένα εξαιρετικό 3ωρο show.. Τι να κάνουμε ήμασταν άτυχοι..


Uli Jon Roth
Απλός χωρίς να χρειάζεται διθυραμβικές αντιδράσεις, ένας άρχοντας συνθετικής αρτιότητας και εκτελεστικής δεξιοτεχνίας άρχισε να υποτάσσει τις νότες και μας έστειλε από εκεί που ήρθαμε.. Σαν μπουλντόζα τσαλαπάτησε ότι νόμιζα εκείνη τη στιγμή πως ήταν σόλο και έχοντας συνέχεια τα μάτια μου πάνω στην κιθάρα του,  κατάφερε να με κάνει να αλληθωρίσω … Άνετος πάνω στη σκηνή, φιλικός με τον κόσμο πάλεψε να διώξει τον Γερμανό που έχει μέσα του και να γίνει ένας με τους Ελληνάρες που ωρύονταν από κάτω..

Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να κλείσω τη μηχανή μου, να κλείσω και τα μάτια και να αφεθώ..



Γυρνώντας σπίτι έριξα μια θλιμμένη ματιά στη δική μου κιθάρα.. Θα κάνω μάλλον καιρό να την αγγίξω…











Ξεχώρισαν και αυτά…
Ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά που με μισή πρόβα αντικατέστησαν τα βασικά μέλη του συγκροτήματος. Εμένα στη θέση τους θα μου πετούσαν υπογλώσσια ή  θα με μαζεύαν 3 από τη σκηνή λόγω παράκρουσης..


Τα πλήν
Πού είναι ο κόσμος ;;; Πού είναι η διαφήμιση;; Είμαι σίγουρη πως αν έπαιζε η Πάολα δίπλα στη Βίλκα, το μαγαζί θα ήταν τίγκα.. Πρώτον γιατί η μισή πόλη θα είχε γεμίσει με αφίσες και δεύτερον για το γνωστό ‘φάτε μάτια ψάρια’…Δε πειράζει τουλάχιστον όσοι ήμασταν φάνηκε πως περάσαμε καλά…Μετά όμως όταν μας κράζουν και μας λένε μπουζουκούπολη να μη παρεξηγιόμαστε, καλά;; Πάντως απ ότι κατάλαβα δε σας πειράζει και πολύ να χάνετε λεφτά από τις συναυλίες λόγω ανελλιπούς διαφήμισης.. Μάλλον η κρίση δεν έχει φτάσει εκεί ακόμα…

Πού είναι οι φαν των Scorpions;;;
Το λιγότερο που θα μπορούσατε να κάνετε θα ήταν να τιμήσετε με την παρουσία σας τον Uli..Δε μπορείς να λέγεσαι φαν και να σνομπάρεις έτσι τέτοια μορφή.. Αδικαιολόγητοι.. Εκτός κι αν πωρώνεστε μόνο με το Wind of Change..E τότε πάω πάσο…

Ο ήχος
Αν η συναυλία γινόταν στα Τάρταρα ή στην τελευταία τρύπα του κλαρίνου θα είχε σίγουρα καλύτερο ήχο.. Βέβαια υπήρξαν και τα τεχνικά προβλήματα αυτή τη φορά οπότε θα τον κόψω εδώ τον μονόλογο…




Σούμα
Ε τι περιμένετε να γράψω;;;;
Είπαμε στο τέλος μένει μόνο η μουσική…