Moby

Κατά τύχη φέτος το τέλος της εξεταστικής και την επίσημη αρχή του καλοκαιριού σηματοδότησε η πολυαναμενόμενη συναυλία του Moby. Τι καλύτερο για να ξεσαλώσει κανείς χωρίς οι τύψεις να τον κυνηγάνε.. και οι άτιμες τρέχουν γρήγορα..
Στο θέατρο έφτασα γύρω στις 19.30.. ‘Οι Αγανακτισμένοι του Λευκού Πύργου φαίνεται πως άλλαξαν μέρος’ , σκέφτηκα, καθώς ήδη περί τα 2000 άτομα είχαν φτάσει εκεί πριν από μένα .Ο αέρας μύριζε αντηλιακό και σουβλάκι καντίνας.. Οι φιλοφρονήσεις ‘αχ τέλειο το πεδιλάκι σου ‘ και ‘που είσαι ρε φίλε χάθηκες’ έδιναν κι έπαιρναν.. Γέλια, κακό, φασαρία, φωτογραφίες ότι δηλαδή γίνεται σε κάθε μεγάλη συναυλία..



Ώρα 21 και κάτι … Monsieur Minimal

Όσοι δε γνώριζαν τον Χρήστο Τσιτρούδη, γνωστό ως Monsieur Minimal, πριν την συναυλία είμαι σίγουρη πως έφυγαν με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Απλός, χαμογελαστός με ιδιαίτερη χροιά άνοιξε τη συναυλία με έναν μοναδικά ταιριαστό τρόπο. Τα κομμάτια του καλοδουλεμένα, αναδύουν μια γλύκα που μόνο σε κουτί με μπισκότα μπορείς να βρεις.. Από τους λίγους καλλιτέχνες που δε φοβούνται να χρησιμοποιήσουν ελληνικό στίχο. Ο κόσμος από κάτω κουνιόταν ρυθμικά υπό τους ήχους της ηλεκτρονικής του μουσικής, ωστόσο ο χώρος ήταν ακόμα λουσμένος με φως κάτι που αφαίρεσε πολλούς πόντους από την ατμόσφαιρα που θα θέλαμε να υπήρχε.. Παρόλα αυτά ο πολλά υποσχόμενος ακόμα Monsieur Minimal μας προετοίμασε και με το παραπάνω …


Moby


22 και κάτι ..Τα φώτα έσβησαν. Το κατάμεστο θέατρο σείστηκε από ενθουσιασμό. O Moby βγήκε στη σκηνή και ο κόσμος τον αποθέωσε. Για 1 ώρα και 40 λεπτά κανείς δε κάθισε στη θέση του, παρά μόνο για να ξεκουραστεί από τον ξέφρενο χορό και το αστείρευτο κέφι. Η βραδιά ξεκίνησε με In my heart, Raining again και Go με τον Moby να εναλλάσσει κιθάρα, πλήκτρα και congas σε ρυθμό σχιζοφρένειας. Στα ΄why does my heart feel so bad’ και ‘we are all made of stars ένιωθε κανείς τη συγκίνηση του κοινού διάχυτη. Το ‘αλισβερίσι’ που λέμε δεν έγινε με το ζόρι, ήταν απλά εκεί. Χέρια υψωμένα στον αέρα είτε για να καταγράψουν μερικές εικόνες, είτε για να ενωθούν στον αέρα με την ψυχή του καλλιτέχνη. Στην περίπτωση μας διόλου δύσκολο καθώς ο Moby είναι από τους δημιουργούς που σε κερδίζει με την πρώτη. Επαγγελματίας χωρίς να χρειάζεται να προβεί σε υπερβολές χάρισε χαμόγελα ενώ ευχαριστούσε επαναλαμβάνοντας αμέτρητες φορές ‘θενκ γιου θενκ γιου θενκ γιουυυυυυυ ‘ Τέτοιες αντιδράσεις θυμίζουν πραγματικά καλλιτέχνες που πρωτοβγαίνουν στη σκηνή και όχι φτασμένους μουσικά. Έτσι για να τα βλέπουν μερικοί φαντασιόπληκτοι δικοί μας που βαυκαλίζονται ..
Η βραδιά συνεχίστηκε με Beautiful, Bodyrock, Flowers, Porcelain, In This World Extreme Ways, Shot in the Back of the Head, Disco Lies - το τελευταίο όντως μετέτρεψε το βράδυ της Πέμπτης σε Disco Night. Η εξαίσια και δυναμική φωνή της Joy Malcolm έκαναν τους παρευρισκόμενους να φωνάζουν ‘φωνάρα φωνάρα’ και με το δίκιο τους. Παρουσία επιβλητική και ταυτόχρονα ξεσηκωτική, δε σταμάτησε ούτε λεπτό να χορεύει και να οργώνει τη σκηνή. Η δε μπασίστρια εκ δεξιών, επιδιδόταν σε δεινό headbanging με στυλ ηρωίδας του Ταραντίνο.. Η σκηνή γεμάτη με χρώματα έμοιαζε με καλειδοσκόπιο κι εμείς είχαμε τα μάτια μας καρφωμένα πάνω της. Δεξιά κι αριστερά τεράστια λευκά μπαλόνια έμοιαζαν δορυφόροι της που μπήκαν σε τροχιά..
Ακολούθησαν Stars, Natural Blues και μια διασκευή επί της διασκευής του‘Whole Lotta Love’..που έκανε την καρδιά των ορκισμένων ροκάδων να φτερουγίσει..
Την βραδιά έκλεισαν τα Honey, Lift me up και Feeling so real .
Μετά από αρκετή ώρα αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς την έξοδο.. Ωραία ήταν αλλά δυστυχώς τέλειωσε.. για σήμερα φυσικά, καθώς για μας η μουσική δε τελειώνει ποτέ. Επόμενος σταθμός ποιος ξέρει; Το φετινό καλοκαίρι είναι γεμάτο από νότες.. Και μετά την εξεταστική ποιος μας πιάνει…




Τα πλήν--
Γκρίνια
Το ‘άουτς’ εισιτήριο και η γκρίνια όσων δεν ήρθαν στη συναυλία. Αναφέρομαι σε όσους ποτέ δε πηγαίνουν σε καμία συναυλία και ούτε έχουν σκοπό να πάνε, αλλά πάντα γκρινιάζουν για τις τιμές των εισιτηρίων είτε έχουν 10 ευρώ είτε 40. Αφήστε να τα κλαίμε εμείς που τα δίνουμε. Οι υπόλοιποι youtube..

1.40
Ένα 20λεπτο ακόμα νομίζω πως θα ήταν επιβεβλημένο . Τα 40 ευρώ που λέγαμε.. Μόνο που εγώ ήμουν εκεί..:P


Σήμα καμπάνα..
Μάλλον εννοούν πως για να έχεις σήμα καμπάνα στο Θέατρο Γης πρέπει να ανέβεις πάνω στη σκηνή.. Πάντως, πώς γίνεται πάντα να βρίσκομαι στο 0,*1% της μη πληθυσμιακής κάλυψης, τι να πω…


Σούμα==

Ένα έχω να πώ…
Και Γαmoby ;)