Ποιός άραγε είναι ο πιο καταδικασμένος; Αυτός που μπορεί να στοχάζεται; Αυτός που μπορεί να βάλει φρένο στο γκάζι των σκέψεών του; 'Η αυτός που έχει σαν αξεσουάρ αυτό που ονομάζουμε μυαλό;
Υπάρχει μια θέση κάπου εκεί στην άκρη για σκέψεις και στοχασμούς..μια ανάγκη..
Μια ανάγκη να κατανοήσουμε αυτά τα σημάδια που ονομάζουμε πραγματικότητα..ψευδαίσθηση..εκεί που γεννιέται η βαθιά σκέψη.
Υπάρχουν πράγματα πίσω από αυτά που βλέπουμε;
Κρυμμένα νοήματα πίσω
από τις λέξεις,
πράξεις,
μορφές, κόσμους .......................................................................
Στοχαζόμαστε για να μεταλαμπαδεύσουμε όλο τον εσωτερισμό μας σε κάτι που ίσως δεν έχει νόημα.Κόσμους που ίσως τους πλάθουμε και ταξιδεύουμε σ' αυτούς όταν το έχουμε ανάγκη.
Κι αν Εγώ, ρωτήσω ''Κι άμα 'φύγω', μετά τί;'', δημιουργώ τη μεταφυσική γέφυρα που ενώνει τον 'κόσμο μου ' με την ενδελέχεια της ψυχής μου..
Το μυαλό είναι μια μηχανή ,και την ταίζουμε εμείς.Τη βομβαρδίζουμε κι αυτή μαζεύει υλικό.Σαν ενα φτερό που το ΄ποτίζουμε' αέρα.Οσο φυσάει, το φτερό πλανιέται΄ έτσι και το μυαλό ταξιδεύει όπου αυτό θέλει..΄Οταν όμως έχει άπνια το φτερό πέφτει στο βάλτο και μένει εκεί, να κολλάει να βουλιάζει.
Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί ο πιό βαρύς ήχος είναι αυτός της σιωπής..αυτά τα αμίλητα ...τα αμίλητα που μιλάνε απευθείας στο μυαλό και στην ψυχή..Η σιωπή που γεννάει ασυνάρτητες λογικές σκέψεις..
Δε νομίζω να υπάρχει εξήγηση για το τί μπορεί να βρίσκεται μέσα στο κεφάλι μας .΄Ισως αν έρθει ο ξύλινος γιατρός και μας καλωδιώσει, να λύσει και για μας αυτόν το γρίφο.
Είναι η παρόρμηση του 'είναι' μας να πλάθει, να γράφει και να φτιάχνει...
Ο στοχασμός είναι η ανάγκη του ανθρώπου να επιπλεύσει σε μια θάλασσα γεμάτη δίχτυα πιάνοντας συνάμα, πλήθος ψάρια..
