Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Moby

Κατά τύχη φέτος το τέλος της εξεταστικής και την επίσημη αρχή του καλοκαιριού σηματοδότησε η πολυαναμενόμενη συναυλία του Moby. Τι καλύτερο για να ξεσαλώσει κανείς χωρίς οι τύψεις να τον κυνηγάνε.. και οι άτιμες τρέχουν γρήγορα..
Στο θέατρο έφτασα γύρω στις 19.30.. ‘Οι Αγανακτισμένοι του Λευκού Πύργου φαίνεται πως άλλαξαν μέρος’ , σκέφτηκα, καθώς ήδη περί τα 2000 άτομα είχαν φτάσει εκεί πριν από μένα .Ο αέρας μύριζε αντηλιακό και σουβλάκι καντίνας.. Οι φιλοφρονήσεις ‘αχ τέλειο το πεδιλάκι σου ‘ και ‘που είσαι ρε φίλε χάθηκες’ έδιναν κι έπαιρναν.. Γέλια, κακό, φασαρία, φωτογραφίες ότι δηλαδή γίνεται σε κάθε μεγάλη συναυλία..



Ώρα 21 και κάτι … Monsieur Minimal

Όσοι δε γνώριζαν τον Χρήστο Τσιτρούδη, γνωστό ως Monsieur Minimal, πριν την συναυλία είμαι σίγουρη πως έφυγαν με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Απλός, χαμογελαστός με ιδιαίτερη χροιά άνοιξε τη συναυλία με έναν μοναδικά ταιριαστό τρόπο. Τα κομμάτια του καλοδουλεμένα, αναδύουν μια γλύκα που μόνο σε κουτί με μπισκότα μπορείς να βρεις.. Από τους λίγους καλλιτέχνες που δε φοβούνται να χρησιμοποιήσουν ελληνικό στίχο. Ο κόσμος από κάτω κουνιόταν ρυθμικά υπό τους ήχους της ηλεκτρονικής του μουσικής, ωστόσο ο χώρος ήταν ακόμα λουσμένος με φως κάτι που αφαίρεσε πολλούς πόντους από την ατμόσφαιρα που θα θέλαμε να υπήρχε.. Παρόλα αυτά ο πολλά υποσχόμενος ακόμα Monsieur Minimal μας προετοίμασε και με το παραπάνω …


Moby


22 και κάτι ..Τα φώτα έσβησαν. Το κατάμεστο θέατρο σείστηκε από ενθουσιασμό. O Moby βγήκε στη σκηνή και ο κόσμος τον αποθέωσε. Για 1 ώρα και 40 λεπτά κανείς δε κάθισε στη θέση του, παρά μόνο για να ξεκουραστεί από τον ξέφρενο χορό και το αστείρευτο κέφι. Η βραδιά ξεκίνησε με In my heart, Raining again και Go με τον Moby να εναλλάσσει κιθάρα, πλήκτρα και congas σε ρυθμό σχιζοφρένειας. Στα ΄why does my heart feel so bad’ και ‘we are all made of stars ένιωθε κανείς τη συγκίνηση του κοινού διάχυτη. Το ‘αλισβερίσι’ που λέμε δεν έγινε με το ζόρι, ήταν απλά εκεί. Χέρια υψωμένα στον αέρα είτε για να καταγράψουν μερικές εικόνες, είτε για να ενωθούν στον αέρα με την ψυχή του καλλιτέχνη. Στην περίπτωση μας διόλου δύσκολο καθώς ο Moby είναι από τους δημιουργούς που σε κερδίζει με την πρώτη. Επαγγελματίας χωρίς να χρειάζεται να προβεί σε υπερβολές χάρισε χαμόγελα ενώ ευχαριστούσε επαναλαμβάνοντας αμέτρητες φορές ‘θενκ γιου θενκ γιου θενκ γιουυυυυυυ ‘ Τέτοιες αντιδράσεις θυμίζουν πραγματικά καλλιτέχνες που πρωτοβγαίνουν στη σκηνή και όχι φτασμένους μουσικά. Έτσι για να τα βλέπουν μερικοί φαντασιόπληκτοι δικοί μας που βαυκαλίζονται ..
Η βραδιά συνεχίστηκε με Beautiful, Bodyrock, Flowers, Porcelain, In This World Extreme Ways, Shot in the Back of the Head, Disco Lies - το τελευταίο όντως μετέτρεψε το βράδυ της Πέμπτης σε Disco Night. Η εξαίσια και δυναμική φωνή της Joy Malcolm έκαναν τους παρευρισκόμενους να φωνάζουν ‘φωνάρα φωνάρα’ και με το δίκιο τους. Παρουσία επιβλητική και ταυτόχρονα ξεσηκωτική, δε σταμάτησε ούτε λεπτό να χορεύει και να οργώνει τη σκηνή. Η δε μπασίστρια εκ δεξιών, επιδιδόταν σε δεινό headbanging με στυλ ηρωίδας του Ταραντίνο.. Η σκηνή γεμάτη με χρώματα έμοιαζε με καλειδοσκόπιο κι εμείς είχαμε τα μάτια μας καρφωμένα πάνω της. Δεξιά κι αριστερά τεράστια λευκά μπαλόνια έμοιαζαν δορυφόροι της που μπήκαν σε τροχιά..
Ακολούθησαν Stars, Natural Blues και μια διασκευή επί της διασκευής του‘Whole Lotta Love’..που έκανε την καρδιά των ορκισμένων ροκάδων να φτερουγίσει..
Την βραδιά έκλεισαν τα Honey, Lift me up και Feeling so real .
Μετά από αρκετή ώρα αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς την έξοδο.. Ωραία ήταν αλλά δυστυχώς τέλειωσε.. για σήμερα φυσικά, καθώς για μας η μουσική δε τελειώνει ποτέ. Επόμενος σταθμός ποιος ξέρει; Το φετινό καλοκαίρι είναι γεμάτο από νότες.. Και μετά την εξεταστική ποιος μας πιάνει…




Τα πλήν--
Γκρίνια
Το ‘άουτς’ εισιτήριο και η γκρίνια όσων δεν ήρθαν στη συναυλία. Αναφέρομαι σε όσους ποτέ δε πηγαίνουν σε καμία συναυλία και ούτε έχουν σκοπό να πάνε, αλλά πάντα γκρινιάζουν για τις τιμές των εισιτηρίων είτε έχουν 10 ευρώ είτε 40. Αφήστε να τα κλαίμε εμείς που τα δίνουμε. Οι υπόλοιποι youtube..

1.40
Ένα 20λεπτο ακόμα νομίζω πως θα ήταν επιβεβλημένο . Τα 40 ευρώ που λέγαμε.. Μόνο που εγώ ήμουν εκεί..:P


Σήμα καμπάνα..
Μάλλον εννοούν πως για να έχεις σήμα καμπάνα στο Θέατρο Γης πρέπει να ανέβεις πάνω στη σκηνή.. Πάντως, πώς γίνεται πάντα να βρίσκομαι στο 0,*1% της μη πληθυσμιακής κάλυψης, τι να πω…


Σούμα==

Ένα έχω να πώ…
Και Γαmoby ;)

Λύκοι Λαιβ

Φαντάζομαι πως όσοι δεν είχαν δει ποτέ τους Λύκους Λαιβ απόρησαν στο άκουσμα της εμφάνισης τους στον κινηματογράφο Ολύμπιον.. ’’Οι θεατές θα είναι καθιστοί’’ έγραφαν τα δελτία τύπου. Μα Αγγελάκας και να μη χοροπηδάς όρθιος ή ακόμα και στο ένα πόδι, λόγω έλλειψης χώρου δε γίνεται, θα μου πείτε.. Κι έχετε άδικο..

Στο Ολύμπιον βρέθηκα γύρω στις 8 παρά άσχετα αν η συναυλία άρχιζε στις 9.30. Σκέφτηκα πως θα έχει πολύ κόσμο, οπότε θεώρησα ορθό να κάτσω σε κομβικό σημείο που θα επέτρεπε την εύκολη πρόσβαση στο χώρο..
Οκ πάμε πάλι..
Έκατσα σαν μπάστακας ακριβώς μπροστά στην πόρτα και περίμενα ρίχνοντας κλεφτές ματιές γύρω μου και πίσω μου, 1ον για να μη μου φάνε τη θέση, 2ον για να μην αγγίξουν τη φωτογραφική μου, 3ον για να προλάβω να επιταχύνω και να πιάσω γρήγορα θέση.
Όπως και έγινε…
Ο κόσμος στην αρχή δεν ήταν αυτός που κάποιος θα περίμενε, γύρω στις 10 παρά όμως, η αίθουσα είχε γεμίσει.. Κι εκεί κάπου έσβησαν τα φώτα..





Οι Λύκοι

Οι μουσικοί ένας ένας ανέβηκαν στη σκηνή. Μια φωνή, 2 έγχορδα, σουρεάλ κρουστά κι ένα laptop.

Η αίθουσα βυθίστηκε σε απόλυτο σκοτάδι και νεκρική σιωπή . Ένα μικρό χειροκρότημα στην αρχή και μετά τίποτα. Και κάπου εκεί τη σιωπή έσπασε το τσέλο του Βελιώτη και οροθέτησε την αρχή ενός ταξιδιού που κράτησε 2+ ώρες..
Το τσέλο από μόνο του μπορεί να γίνει ένα πολύ νευρικό και αγχωτικό όργανο. Αν του κάνεις και μια ένεση ηλεκτρονικής παράνοιας, μαζί με εσώψυχους Αγγελακικούς στίχους, επιστρατεύσεις και λίγο την φαντασία σου, τότε άνετα βρίσκεσαι έγκλειστος σε δωμάτιο ψυχιατρείου να παρακολουθείς σκηνές από πειραματική ταινία του τμήματος κινηματογράφου. Εγώ τουλάχιστον έτσι ένιωσα. Κοιτώντας γύρω μου, παρατήρησα πως οι περισσότεροι είχαν βυθιστεί στο κάθισμα τους. Όχι από εκείνη τη νύστα της βαρεμάρας αλλά από εκείνη τη δίψα που έχει κανείς για να κάνει όνειρα. Όνειρα που βαδίζουν πάνω στους στίχους του ‘θέλω να είμαι η μουσική’, που ερωτεύονται στο ‘όταν ξυπνούν οι εραστές’ και δακρύζουν στο ‘κρίμα να μη είσαι εδώ’. Τα δάχτυλα του Βελιώτη βίαζαν το τσέλο ενώ το κοντραμπάσο του Coti σαν ηδονοβλεψίας κρυφοκοίταζε περιμένοντας σήμα από τα κρουστά του Βασίλη.. Περιμένοντας τον κατάλληλο στίχο από το στόμα του Γιάννη. "Μην ενοχλείστε κύριοι. Είναι ευχαρίστηση μου... κάθε βραδιά εδώ μπροστά σας να πεθαίνω"
Όλοι καθηλώθηκαν, κοιτώντας το πανί με τις ασυνάρτητες εικόνες, όλοι έγιναν πρόβατα που τα καταβρόχθισαν οι λύκοι της μουσικής, που τόσο όμορφα πάντρεψαν το λαϊκό, το κλασσικό, το ροκ , το έκαναν έναν τροχό με χρώματα που στροβιλίστηκε, το έκαναν λευκό , νότες , συναισθήματα. Κι όλα αυτά καθιστοί. Χωρίς φανφάρες χωρίς πολλά λόγια. Απλά, αληθινά. Με ένα σκέτο ευχαριστούμε. Χωρίς ζάχαρες και μέλια. Και για 2+ ώρες τα είπαν σχεδόν όλα.
Όταν τα φώτα άναψαν, το παραμύθι τέλειωσε. Έξω έβρεχε δυνατά.. Σ’έναν τοίχο διάβασα ‘ πού θα διασκεδάσεις τη θλίψη σου απόψε;’
Δεν απάντησα και πήρα το δρόμο για το σπίτι..






Τα συν+
Μου άρεσε που όλοι σεβάστηκαν τον χώρο και φεύγοντας πήραν μαζί τους τα άδεια κουτάκια μπύρας. Επίσης εντύπωση προκάλεσε το γεγονός πως κανείς μα κανείς δε κάπνισε μέσα στον κινηματογράφο. Το αφήνω ασχολίαστο γιατί με άφησε άφωνη..


Τα πλην-
Ο ήχος ήταν τουλάχιστον απαράδεκτος σε ορισμένες στιγμές. Λαθάκια με την ένταση, λίγο το κοντραμπάσο δυνατά λίγο η φωνή χαμηλά ε δε θέλει και πολύ να πονέσει το κακόμοιρο το αυτάκι να διαμαρτυρηθεί και τελικά να βουλώσει μουρμουρίζοντας ‘πάλι δίπλα στα ηχεία μ έφερες κακούργα ..δώρο στα 30 σου θα σου χαρίσω κοχλιακή εμφύτευση’..


Σούμα=



Γρύλιζε σαν θηρίο δεμένο η αγάπη μου
Κι άπλωνε στο κρεβάτι μου μια θάλασσα από αίμα
Έβλεπα τη φωτιά που ερχόταν κατά πάνω μου
Και δρόσιζα τη σκέψη μου με σένα...