Όταν η ανυποψίαστη θαυμάστρια άνοιξε την πόρτα και αντίκρισε έκπληκτη τον Jon Bon Jovi, του την έκλεισε στα μούτρα και άρχισε να τσιρίζει υστερικά οoh my goooddddd, I can’t believe itttttttt. Όλα αυτά έγιναν πριν χρόνια στην εκπομπή της Oprah..
Χτες στο οακα έγινε κάτι παρόμοιο..
Ξεκινήσαμε που λέτε, γύρω στις 9.45 το πρωί από Θεσσαλονίκη με περίσσεια διάθεση, με το εκδρομικό του ticket house με προορισμό το οακα.. Μετά από αρκετές ώρες ταξίδι και βαθυστόχαστες συζητήσεις με ερωτήματα γεμάτα προβληματισμό που ταλάνισαν σύσσωμη τη γενιά του 80, όπως αν πετάνε τα ζόμπι και τι πίνουν τα Γκρέμλιν αφού το νερό τα χαλάει, φτάσαμε στην είσοδο του γηπέδου . Η θερμοκρασία κάτω από την πύρινη ματιά του ήλιου έφτανε άνετα τους 40 βαθμούς. Μπαίνοντας στο χώρο πήρα αγκαζέ ένα κάγκελο, ακριβώς στη μέση του γηπέδου κι έμεινα εκεί μέχρι το τέλος της βραδιάς (σε ελεύθερη απόδοση ήταν δηλαδή το σημείο όπου άφησα τα κόκαλα μου..).
Ο μαυροτσουκαλιασμένος κόσμος πηγαινοερχόταν σε μια διαδρομή τουαλέτα - μπύρα – σκιά, ενώ η ατμόσφαιρα μύριζε κόπερτον, εϊτίλα(80’s babe) και ορμόνες. Κοπέλες με μπότες( ow yeshhh) ) και σκαφτά παντελονάκια έβγαζαν τα μάτια των νεαρών με μαντίλες μπατίκ στο κεφάλι και τατουάζ στο μπράτσο - γάμπα. Αν τα βιβλία ‘discover the slut inside you’ και ‘how to find your soulmate in a concert’ δε διαβαστούν πριν πας σε συναυλία ε τότε πότε;;
Support Groups
Brothers In Plugs
The Breakers
Ώρα 19+ και το πρώτο support βγήκε στη σκηνή. Brothers in plugs το όνομα αυτών και ο πρώτος τους δίσκος The Day just Began κυκλοφόρησε πριν 4 μέρες (Ι think). Εμένα προσωπικά μου άρεσαν καθώς ο ήχος που έφτανε στ’ αυτιά μου ήταν ανέλπιστα ενδιαφέρον. Ωστόσο ο κόσμος και με το δίκιο του είχε το μυαλό του αλλού. Αξίζει πάντως να ψαχτεί κανείς μουσικά μαζί τους όπως και με το δεύτερο support, τους εκ Δανίας ορμώμενους The Breakers, οι οποίοι ήταν το opening act των Bon Jovi για 8 ευρωπαϊκές συναυλίες. Ήχος δροσερός με αύρα rock n roll ένα ανακάτεμα 60’s με τα σύγχρονα μηχανήματα του 2011.
Αλλά είπαμε είχαμε αλλού το μυαλό μας…
Το γήπεδο είχε γεμίσει ασφυκτικά. Επωφελήθηκα του τελευταίου διαλείμματος, για να ζήσω την απόλυτη εμπειρία ‘χημική τουαλέτα το καλοκαίρι’. Μα τόσες πατέντες έχετε εφεύρει, εκείνη την αντικατουρική μπύρα που λέγαμε, πότε θα αξιωθείτε να τη φτιάξετε?
Bon Jovi
Πριν ακόμα σβήσουν τα φώτα και πέσει το σήμα της συναυλιακής έναρξης, το χειροκρότημα και οι τσιρίδες έπνιξαν το χώρο.. Κρατήθηκα γερά από το κάγκελο, για να μη μου έρθει καμιά αδέσποτη φανατική και ετοιμάστηκα για μουσική απογείωση. Raise your hands φώναξε ο Jon κι εμείς κοιταχτήκαμε με απορία, καθώς το πρόβλημα του ήχου ήταν σαφώς αντιληπτό και αισχρό συνάμα. Φυσικά τα 70000 κόσμου δε πτοήθηκαν, σήκωσαν τα χέρια ψηλά και τραγούδησαν υστερικά ‘You give love a bad name’, δεύτερο κομμάτι στο setlist, έβαλε το πλήθος σ’ ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.
Ένα show στημένο με επαγγελματισμό με εξαιρετικές γωνίες λήψης , κοντινά πλάνα και παπάδες αμερικάνικους. Οι Bon Jovi πάντα πουλούσαν. Κι εκτός από κορυφαία τραγούδια πουλούσαν και πουλάνε εικόνα. Γιατί πολύ απλά μπορούν. Δε ξέρω πόσες φραπεδιές με Botox ήπιαν πριν βγουν στη σκηνή, αλλά ούτε που με νοιάζει να σας πω την αλήθεια. Γιατί εκτός από κορυφαίοι καλλιτέχνες ήταν και είναι μανάρια..Botox Ksebotox ..Η αλήθεια να λέγεται..
Στα Ιt’s my life και Blaze of Glory ένιωθε κανείς τη γη να τρίζει κάτω από τα πόδια του ενώ το medley Βad Μedicine με Pretty Woman και Shout έκανε τους παρευρισκόμενους να τσαλαπατηθούν. Ritchie και Jon ένα αχτύπητο δίδυμο, ένα πολυβόλο ενέργειας και χαρισματικότητας, δάσκαλοι του είδους επάνω στη σκηνή. Τα τραγούδια πραγματικά, πιστέψτε με, δεν έχουν τόση σημασία, όσο οι αντιδράσεις του κόσμου. Μπουκάλια με νερό έφευγαν στον αέρα και η ελπίδα να πέσει μια σταγόνα από αυτό πάνω μας, έσβηνε πάνω στον ιδρώτα που κυλούσε στα εκστασιασμένα μας κορμιά. Στο Bed of Roses o Jon πήρε στα χέρια του την ελληνική σημαία .. Τριαντάφυλλα εκτοξεύτηκαν στη σκηνή και δεν ήταν λίγοι αυτοί που δάκρυσαν αγκαλιάστηκαν και αποτελειώθηκαν όταν ακολούθησε το I ‘ll be there for you ….Το γήπεδο μύρισε έρωτα, άλλο να σας το λέω και άλλο να το βλέπετε… Ακολούθησαν ‘who says you can’t go home, I’ll sleep when I’m dead και work for the working man, κομμάτια που ελαφρώς ξεκούρασαν τον κόσμο και τον προετοίμασαν για την τελική πεντάδα ..
Have a nice day τραγούδησαν κι από κάτω έγινε της μουρλής το πανηγύρι. Όπου και να γύριζε κανείς το κεφάλι του έβλεπε κόσμο να τραγουδάει χοροπηδώντας when the world gets in your faaaaaceeeee have a niceeee daaayyyyyy!!!!!
Ο πανικός συνεχίστηκε με keep the faith και φυσικά μετά το encore με wanted dead or alive . Κάπου εκεί έπεσαν και οι πρώτες νότες του Always και μας ισοπέδωσαν ολοκληρωτικά.. Θυμηθήκαμε τα πάρτι στο σχολείο, (άντε να βάλει κάνα slow να πέσει χούφτωμα) τα χτυποκάρδια στο Beverly Hills και τα χτυποκάρδια γενικότερα.. Χέρια σφίχτηκαν κοντά στο στήθος, κοντά στις καρδιές, η φωνή βγήκε από τα σωθικά και υποσχέθηκε ‘and I will love youuuu babe alwaaayyssss’….Έπεσαν και κάτι φιλιά, και δάκρυα έπεσαν, μας έπεσε και το σαγόνι πέταξε και ο Jon ένα ‘we gotta hold on to what we’ve got ‘ και έκλεισε αυτή τη μαγευτική βραδία με το Living on a prayer…
Και μας έστειλε αδιάβαστους…
Το live έλαβε τέλος.. Χιλιάδες κόσμος παραπατούσε παραμιλώντας με πατσαβουριασμένο μαλλί και τσουρομαδημένο λαρύγγι…Συναυλιάρα..
Τα πλην - -
Έλεγχος
Σοβαρά αν ήξερα πως δε θα μου κοιτούσαν ούτε το εισιτήριο, θα κουνούσα μια λευκή χαρτοπετσέτα και τα 65 ευρώ θα τα ‘τρωγα σουβλάκια . Δεν είναι δυνατόν στη συναυλία της κουτσής Μαρίας με 2000 κόσμο να ψάχνετε τσάντες και τσέπες ( εννοείται για αλκοόλ μη ξεχνιόμαστε) και σε ένα γεγονός με 70000 κόσμο να αφήνετε μεταλλικές καρέκλες και ξυλόταβλες ( ω ναι το είδαμε κι αυτό), αλλά μέσα στο μπαρ να κρατάτε τα καπάκια από τα μπουκάλια. What’s wrong with you people??
Ο ήχος
Σε κάποιες φάσεις είχα την εντύπωση πως βρισκόμουν έξω από το γήπεδο χυμαριό και άκουγα από εκεί τη συναυλία. Ο ήχος ήταν μέτριος αν όχι σε όλη τη συναυλία τουλάχιστον στην αρχή. Ισχύει η προαναφερόμενη περίπτωση της κουτσής Μαρίας και εδώ.
Runaway
Ε γιατί δε το είπατεεεεεεεε δε παίζωωω!!!Καλό το setlist δε λέω αλλά χώραγε και μερικά κομματάκια ακόμα ε;;
Το παράπονο της θαυμάστριας
Ρε συ Jon δηλαδή τι άλλο έπρεπε να κάνουμε για να το βγάλεις το ρημάδι το γιλεκάκι σου;; Ανεβάσαμε τη θερμοκρασία στους 50 βαθμούς, ρίξαμε αλάτι στο νερό σου, πετάξαμε το βρακί μας στη σκηνή , δώσαμε 350 ευρώ για να μπορούμε να δούμε το σφράγισμα ρητίνης όταν τραγουδάς τις ψηλές κι εσύ λίγο six pack δε μας άφησες να δούμε.. Ντροπή Jon και Shame On You…
Μια λυσσάρα θαυμάστρια..
Σούμα ==
Γύρισα στο σπίτι στις 10 το άλλο πρωί. Θεσσαλονίκη Αθήνα και τούμπαλιν, μ’ έφαγαν οι δρόμοι. Πλακώθηκα στα μπάνια και στις μάσκες ομορφιάς. Άργιλος και μέλι και σκατό πατημένο.
Κάποια στιγμή η κούραση φεύγει..
Και μετά έχεις να λες για τα μουσικά σου ταξίδια και πόσο ανυπομονείς για το επόμενο..
Εις το επανιδείν λοιπόν..
I’ve been everywhere, and I'm standing tall
I've seen a million faces and I've rocked them all…
I'm a cowboy, on a steel horse I ride
I'm wanted dead or alive..
Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011
Ark Festival
Ark Festival 2011
2 Μέρες χαράς και μουσικής. Ήμασταν κι εμείς εκεί κατά το ‘όπου γάμος και χαρά..’ Όσοι λείψατε απολαύστε τα βίντεο+ φώτος…
Το Αrk Festival φέτος αποφάσισε να αλλάξει ρότα πλέοντας προς τα μέρη μας, με μοναδικό σκοπό ένα διήμερο ξεφάντωμα, με line up 10 συγκροτημάτων / καλλιτεχνών αποκλειστικά από την Ελληνική σκηνή. Το εγχείρημα έλαβε χώρα στη Μονή Λαζαριστών, η οποία, όπως απεδείχθη, φιλοξένησε ιδανικά τη μουσική αυτή γιορτή…
Κι αφού έβαλα τη φιλολογική πινελιά μου ας συνεχίσω όπως ξέρω. Σκεφτόμουν να γράψω αυτό το άρθρο σε στυλ ‘Δυναστεία ‘ σε 2 μέρη αλλά μετά σκέφτηκα ‘ποιός θα κάτσει να τα διαβάσει όλα αυτά ,έλεος’ κι έτσι διυλίζοντας τη σκέψη μου, αποφάσισα να γράψω τα μισά, τηρώντας κομματάκι ανορθόδοξα το ‘λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν’. Βέβαια τώρα που το άρθρο έχει τελειώσει ,εξακολουθώ να λέω ‘έλεος ποιός θα τα διαβάσει όλα αυτά’..
Day 1
Την πρώτη μέρα ξύπνησε μέσα μου ο Indiana Jones. Είχα βλέπετε τη φαεινή ιδέα να πάρω 3 λεωφορεία για να φτάσω στη Μονή Λαζαριστών..( σε μόλις 2 ώρες.. )Αφού λοιπόν στην είσοδο μου έδωσαν τζίτζιρι μίτζιρι , φακούς, μαγνητάκια, προφυλακτικά (στην αρχή τρόμαξα αλλά τελικά και όπως θα αναφέρω αργότερα, ήταν για καλό σκοπό ) μπήκα στον όχι και πολύ γεμάτο, συναυλιακό χώρο.
Με λύπη διαπίστωσα πως είχα χάσει το Λεωνίδα Μπαλάφα και τους Ska Bangies, κάνοντας τον Indiana, που λέγαμε πριν, να μαστιγώσει τη συνείδηση μου με τύψεις.. Ωστόσο κάπου εκεί στον χαμό του διαλείμματος βρήκα μια γωνιά, κάπου ανάμεσα στις τουαλέτες, στον σεκιουριτά και σ ένα παρτέρι κι αποφάσισα να μείνω εκεί για το υπόλοιπο της συναυλίας.
Πάνος Μουζουράκης
Ο Πάνος Μουζουράκης είναι η χαρά του φωτογράφου και γενικά η χαρά προσωποποιημένη. Όχι πως οι άλλοι δεν είναι, απλά ο θεατρισμός και η αισθητική του, σε συνδυασμό με το παρδαλό κατσίκι, που σίγουρα κρύβει μέσα του, κάνουν την παρουσία του απολαυστική. Αστείος, με άμεσο και αφοπλιστικό χιούμορ, δε δίστασε να μιλήσει για τον έρωτα και να προτρέψει τον κόσμο στη χρήση προφυλακτικού (ναι αυτά που μοίραζαν στην είσοδο) λέγοντας ‘ είστε νέοι και κ@βλωμένοι ‘ ‘αλλά φορέστε το ρημάδι ‘ θα πρόσθετα εγώ…
Μας μίλησε για τον πόλεμο των δυο φύλων , για τις σχέσεις, για την καριέρα του και όλα αυτά μέσα από το πρίσμα του αυτοσαρκασμού και της μουσικής του. Ανάμεσα στα τραγούδια του ‘το ποντίκι του βορρά, ‘ο δρόμος’, το ‘μπαρ 55’, και μια αποστολή που έμοιαζε επικίνδυνη μέσα από το View to Kill των Duran Duran ( οι φαν του James Bond ξέρουν).. Κάπου εκεί μας θύμισε πως τα καλύτερα πράγματα στη ζωή έρχονται τζάμπα ( και τελικά είναι αυτά που μας πληγώνουν πιο πολύ ;p ) ..
Κλείνοντας έδωσε τη σκυτάλη στον Κώστα Μαραβέγια ερμηνεύοντας μαζί του το χιτάκι του καλοκαιριού ‘Φίλα με ακόμα‘.. και μας αποχαιρέτησε λέγοντας ‘θα σας έλεγα ότι σας αγαπάω, αλλά μετά θα έπρεπε να σας γ@μήσω’ (αμάν ρε μάνα είπαμε αυτοί τα λένε όχι εγώ!)’
Maraveyas Ilegal
Tον Maraveya, πάνω στη σκηνή, μπορώ να τον παρομοιάσω μόνο με ιππότη. Δε ξέρω, μου βγάζει μια έμφυτη ευγένεια , μια καλοσύνη, μια γαλήνη, δε ξέρω πως ακριβώς να το προσδιορίσω .Το κοινό από κάτω ήταν αρκετό, όχι βέβαια μπουλούκι, όπως θα περίμενε κανείς σε φεστιβάλ. Άνετο θα έλεγα. Κι έτσι άνετα άρχισαν να χοροπηδάνε όλοι .Χωρίς κουτουλιές και αγκωνιές. Με τους Ilegal να παίζουν τις μουσικές τους. Ακορντεόν, και πιάνο και σαξόφωνο και απ‘όλα .. Ξεκίνησαν μ’ ένα ‘όργιο στο υπόγειο’, που ευτυχώς κατάφερε να ξεμυτίσει και να γίνει όργιο επί σκηνής. Μουσικό. Με τα φώτα να αναβοσβήνουν πατώντας πάνω στις νότες και τον αέρα που ξαφνικά δυνάμωσε να τις παίρνει μακριά, σε άλλες γειτονιές, ήσυχες, ανυποψίαστες…’Welcome to Greece’ ερμήνευσε. Και όχι μόνο. Μερικά από αυτά η ‘Lola’, ‘πού να βρω μια να σου μοιάζει’ ( έλα ντε) , ‘άσε με να μπω’, ‘πιάσαμε πάτο’ ( νομίζω πως ο πάτος βρίσκεται έναν όροφο πιο πάνω από εδώ που είμαστε) . Μοιράστηκε μαζί μας τη φαντασίωση του να κάνει τρενάκι ο κόσμος σε μια συναυλία του. Ένας φαν δεν άντεξε κι ανέβηκε στη σκηνή να τον αγκαλιάσει. ‘Ακραία εκδήλωση θαυμασμού’, είπε χαμογελώντας ο τραγουδιστής. Δε ξέρω αν τρόμαξε, πάντως στο χασάπικο που έριξε δε φάνηκε ..Εκτός κι αν κρύφτηκε η τρομάρα κι έγινε χορός. Και κέφι. Και όλα μαζί ανακατεμένα. Ο κόσμος τον αποθέωσε πραγματικά.. Κι αν με ρωτάτε προσωπικά μου άρεσε πολύ.
Χειμερινοί κολυμβητές
Οι χειμερινοί κολυμβητές έχουν δικό τους κοινό. Το είπε και ο Μπακιρτζής με την ιδιαίτερη φωνή του. Και τα σχόλια του. Αχ αυτά τα σχόλια. Προσωπικά πιστεύω πως έχει κάτι μέσα του από stand up comedy. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ο τύπος είναι cult. Ιδιόμορφη μπάντα, με μουσική νοσταλγική, ποιητική περίεργη. Με στοιχεία τόσο παραδοσιακά όσο και έντεχνα. Είπε τις ιστορίες του, τα τραγούδια του, για φαντάρους, για γυναίκες, είπε τον ποδηλατιστή, είπε και για τους δακοκτόνους και μας έστειλε για ύπνο.
Και κάπου εκεί στο παραμιλητό η φωτογραφική μου έβγαλε ένα ‘ communication breakdown error , please commit suicide now’ και ανάγκασε το διάσημο πλέον 70-300 (βλέπε Tricky concert) που όλοι ξέρουμε και όλοι αγαπήσαμε ΄να πει το σκληρό αντίο.
Day 2
Ωρά 17.00 και έχω στήσει καραούλι. ‘Σήμερα δε θα χάσω κανένα συγκρότημα’ , είπα.’Θα πάω στο κάγκελο, θα πάθω ηλίαση και θα κατουρηθώ πάνω μου. Με δανεικό φακό αλλά η χαρά θα είναι όλη δική μου..
63 High
Ο ήλιος ντάλα πάνω από τα κεφάλια μας. Το κοινό ελάχιστο. Ο Μήτσος, ο Τάσος, η Μαρία. Σύνολο καμιά 30 άτομα. Το συγκρότημα εμφανώς ξενερωμένο βγήκε στη σκηνή. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι σαν να κάνεις πρόβα αλλά σε υπαίθριο studio..Κακώς και κρίμα. Οι 63 High μου άρεσαν πολύ και θα ήθελα κάποια στιγμή να τους δω μαζί με Locomondo. Ωραίος ska ήχος με punk πινελιές , χοροπηδηχτή σκηνική παρουσία, άνετοι στη σκηνή, κατόρθωσαν να μεταμορφώσουν το άγχος του λιγοστού κοινού σε μουσική. Τα τραγούδια τους δε τα ήξερα ωστόσο μετά το φεστιβάλ περιπλανήθηκα αρκετά στις μουσικές τους δημιουργίες. Keep going guys το ‘χετε..
Imam Baildi
O κόσμος άρχισε να μαζεύεται μπροστά στη σκηνή. Ο ήλιος βαρούσε αρκετά . Οι πιο πολύ βρίσκονταν κάτω από τη σκιά και απλά άκουγαν τη μουσική με μισόκλειστα μάτια .
Οι Imam Baildi έδωσαν μια διαφορετική νότα ξεκινώντας με το Busca Ritmo από την καινούργια τους δισκογραφική δουλειά. Όσοι ήταν μακριά από τη σκηνή άρχισαν να πλησιάζουν με χορευτικές κινήσεις. Ο συνδυασμός μπουζούκι με ραπ φωνητικά και άρωμα ναργιλέ μπορεί να ακούγεται ανορθόδοξος και παρακινδυνευμένος σε όποιον δε τους γνωρίζει, όταν όμως τους ακούει, είμαι σίγουρη πως αλλάζει γνώμη. Η φρέσκια παρουσία της ταλαντούχας Ρένας Μόρφη συμπλήρωσε το μουσικό σχήμα. Ακούσαμε ‘αργιλέ μου γιατί σβήνεις ‘ πασατέμπος ‘ δε θέλω πια να ξανάρθεις’ ‘λόγια ανταλλάξαμε βαριά’ ενώ δεν έλειψαν και οι αυτοσχεδιασμοί . Το κοινό έδειξε πραγματικά να το απολαμβάνει και όσο περνούσε η ώρα το κέφι ανέβαινε όλο και πιο πολύ.
The Burger Project
Ο κόσμος της Θεσσαλονίκης τους λατρεύει και τους τιμά δίχως άλλο σε κάθε τους εμφάνιση . Είναι από τους καλλιτέχνες που ενώ φαντάζουν εκκεντρικοί, λόγω εμφάνισης, αν τους γνωρίσει κάποιος από κοντά διαπιστώνει το αντίθετο.. Κι έχουν μια μοναδική ικανότητα να κατακτούν τα κομμάτια που παίζουν. Λες και τα έχουν γράψει αυτοί. Ακούγεται εύκολο να διασκευάζει κανείς ένα κομμάτι, είναι όμως τόσο δύσκολο να μη περάσεις αυτή τη μικρή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον βιασμό και τη διασκευή.Οι Burger είναι μοναδικοί στο είδος τους κι ακόμα πιο μοναδικό είναι το αντίκτυπο που έχουν στο κοινό που τους αγαπά και τους αποθεώνει. Κάπου εκεί ανάμεσα σε Barbie Girl και σε Money βγήκε και η Ματούλα με την υπέροχη φωνή της που επιτέλους την ακούσαμε και σε υπαίθριο χώρο. Είπε τα δικά της, κάτι απαγορευμένα και για μια ‘Τσιγγάνα’ και δώσε να χοροπηδάνε οι από κάτω. Ευτυχώς για μας και οι 5 τους κυκλοφορούν ανάμεσα μας..
Είχε αρχίσει να δύει ο ήλιος. Τι καλά στη δήλωση ‘διψάω’ η απάντηση να ήταν ‘φάε κάτι’, να μη χρειάζεται να μας καλεί η φύση.. Εκμεταλλεύτηκα ωστόσο το διάλειμμα και τις γνωριμίες μου για να βγω μια φωτογραφία με κάποιους από τους καλλιτέχνες, ξέρετε από αυτές που έχουμε όλοι και χαιρόμαστε να τις βλέπουμε και να τις δείχνουμε πουλώντας μούρη στους φίλους μας και στη μαμά μας..Τέσπα..
Xaxakes
To συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή υπό τους ήχους του Just a perfect Day..¨.Ήταν όντως περφεκτ..
Προσωπικά λάτρεψα το Theremin με το κόκκινο φόρεμα. May Roosvelt. Αιθέρια , ακλόνητη, να σουλατσάρει κάπου ανάμεσα στο rock n roll και στα όνειρα. ‘Χαίρομαι που είστε εδώ ‘ μας είπε ο Γιάννης Νάστας και επιβεβαίωσε αυτό που λέμε κι εμείς, ότι η πόλη μας έχει καταντήσει μπουζουκούπολη. Ακούσαμε Heroes , Monte Carlo, Sexy, Casanova, πονάν τα χείλη μου, Βασιλιάς’.. Ήχοι ποπ αλλά και ροκ αλλά και τζαζ και όλα μαζί και τίποτα. Έχουν δικό τους στυλ και ακόμα πιο δικό τους κοινό. Όσοι τους αγαπούν, στο τέλος τους λατρεύουν.
Η ώρα κύλησε , ο κόσμος μουρμούριζε κουρασμένος ‘άντε πότε θα βγεί η Μόνικααααα’ …
Η Μόνικα βγήκε κάπου εκεί στις 11.15 με το Avatar. Ένιωσα πως ήταν πιο δυναμική από άλλες συναυλίες. Πάντα μετρημένη στα λόγια βέβαια, αλλά γλυκιά .
Χειροκρότημα από κάτω. Και μετά μούγγα όλοι. Πρώτη φορά έκατσα στο κάγκελο και δεν έφαγα ξύλο. .Όλοι θαμπωμένοι, έκαναν όνειρα αφήνοντας τη μουσική να τους παρασύρει. Ότι γίνεται σε κάθε της συναυλία. Έπαιξε και πιάνο έκλεισε τα μάτια της, τα κλείσαμε κι εμείς. Να μη μπει τίποτα μέσα να μη χαλάσει τίποτα τις εικόνες που φτιάξαμε. Μόνικα η μουσική σου έχει τεράστια δύναμη. Έχει τη δύναμη να μιλάει στις καρδιές του κόσμου. Κι όταν έγραφες εκείνο το στίχο ‘Look at me there were more to be proud’ τι να σκεφτόσουν άραγε;
Ακούσαμε αρκετά τραγούδια, έλειπαν βέβαια το ακορντεόν και το μπουζούκι, είπε κι ένα καινούργιο, αλλά δε θυμάμαι τίτλο να σας πω. Κι έπαιξε αρκετά , το πάρτι κράτησε μέχρι τη 1+. Βέβαια η Μονή Λαζαριστών βρίσκεται σε κατοικημένη περιοχή και ήταν δύσκολο να κρατήσει το φεστιβάλ παραπάνω. Κάπου εκεί στο τέλος τραγούδησε οκλαδόν , μας είπε κι ένα παραμύθι. Για την αγάπη. We love Monika. We love music. Yes we do..
Τα συν++
Μου άρεσε η ενημέρωση που γινόταν έξω από το χώρο σχετικά με το Aids και το δωρεάν τεστ που μπορούσε να κάνει όποιος ήθελε.
Βέβαια όταν ο αδερφός μου αναφώνησε ‘τι είναι αυτά μωρή λυσσάρα’ όταν είδε τα προφυλακτικά στην τσάντα μου πολύ θα ήθελα να απαντήσω ‘ Εεε.. εφηβεία’’ αλλά δε μ ‘έπαιρνε..
++ Μετά τη συναυλία δε δημιουργήθηκε κανένα μπούγιο και ο χώρος άδειασε υπερβολικά γρήγορα χωρίς ουρές και παρατράγουδα
++Ο ανέλπιστα καλός ήχος
Τα πλην --
--Δε κατάλαβα πως εξαντλήθηκαν τα εισιτήρια των 15 ευρώ αφού ούτε την πρώτη αλλά ούτε και τη δεύτερη μέρα δε γέμισε ο χώρος.23 ευρώ εισιτήριο + 4 μπύρα 400ml λίγο ακριβό δεν είναι ;;
Σούμα=
Ε μετά από 7 σελίδες, το φιλοσοφείν μετατράπηκε σε αμπελοφιλοσοφείν
Άντε και του χρόνου!!
In music we trust
2 Μέρες χαράς και μουσικής. Ήμασταν κι εμείς εκεί κατά το ‘όπου γάμος και χαρά..’ Όσοι λείψατε απολαύστε τα βίντεο+ φώτος…
Το Αrk Festival φέτος αποφάσισε να αλλάξει ρότα πλέοντας προς τα μέρη μας, με μοναδικό σκοπό ένα διήμερο ξεφάντωμα, με line up 10 συγκροτημάτων / καλλιτεχνών αποκλειστικά από την Ελληνική σκηνή. Το εγχείρημα έλαβε χώρα στη Μονή Λαζαριστών, η οποία, όπως απεδείχθη, φιλοξένησε ιδανικά τη μουσική αυτή γιορτή…
Κι αφού έβαλα τη φιλολογική πινελιά μου ας συνεχίσω όπως ξέρω. Σκεφτόμουν να γράψω αυτό το άρθρο σε στυλ ‘Δυναστεία ‘ σε 2 μέρη αλλά μετά σκέφτηκα ‘ποιός θα κάτσει να τα διαβάσει όλα αυτά ,έλεος’ κι έτσι διυλίζοντας τη σκέψη μου, αποφάσισα να γράψω τα μισά, τηρώντας κομματάκι ανορθόδοξα το ‘λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν’. Βέβαια τώρα που το άρθρο έχει τελειώσει ,εξακολουθώ να λέω ‘έλεος ποιός θα τα διαβάσει όλα αυτά’..
Day 1
Την πρώτη μέρα ξύπνησε μέσα μου ο Indiana Jones. Είχα βλέπετε τη φαεινή ιδέα να πάρω 3 λεωφορεία για να φτάσω στη Μονή Λαζαριστών..( σε μόλις 2 ώρες.. )Αφού λοιπόν στην είσοδο μου έδωσαν τζίτζιρι μίτζιρι , φακούς, μαγνητάκια, προφυλακτικά (στην αρχή τρόμαξα αλλά τελικά και όπως θα αναφέρω αργότερα, ήταν για καλό σκοπό ) μπήκα στον όχι και πολύ γεμάτο, συναυλιακό χώρο.
Με λύπη διαπίστωσα πως είχα χάσει το Λεωνίδα Μπαλάφα και τους Ska Bangies, κάνοντας τον Indiana, που λέγαμε πριν, να μαστιγώσει τη συνείδηση μου με τύψεις.. Ωστόσο κάπου εκεί στον χαμό του διαλείμματος βρήκα μια γωνιά, κάπου ανάμεσα στις τουαλέτες, στον σεκιουριτά και σ ένα παρτέρι κι αποφάσισα να μείνω εκεί για το υπόλοιπο της συναυλίας.
Πάνος Μουζουράκης
Ο Πάνος Μουζουράκης είναι η χαρά του φωτογράφου και γενικά η χαρά προσωποποιημένη. Όχι πως οι άλλοι δεν είναι, απλά ο θεατρισμός και η αισθητική του, σε συνδυασμό με το παρδαλό κατσίκι, που σίγουρα κρύβει μέσα του, κάνουν την παρουσία του απολαυστική. Αστείος, με άμεσο και αφοπλιστικό χιούμορ, δε δίστασε να μιλήσει για τον έρωτα και να προτρέψει τον κόσμο στη χρήση προφυλακτικού (ναι αυτά που μοίραζαν στην είσοδο) λέγοντας ‘ είστε νέοι και κ@βλωμένοι ‘ ‘αλλά φορέστε το ρημάδι ‘ θα πρόσθετα εγώ…
Μας μίλησε για τον πόλεμο των δυο φύλων , για τις σχέσεις, για την καριέρα του και όλα αυτά μέσα από το πρίσμα του αυτοσαρκασμού και της μουσικής του. Ανάμεσα στα τραγούδια του ‘το ποντίκι του βορρά, ‘ο δρόμος’, το ‘μπαρ 55’, και μια αποστολή που έμοιαζε επικίνδυνη μέσα από το View to Kill των Duran Duran ( οι φαν του James Bond ξέρουν).. Κάπου εκεί μας θύμισε πως τα καλύτερα πράγματα στη ζωή έρχονται τζάμπα ( και τελικά είναι αυτά που μας πληγώνουν πιο πολύ ;p ) ..
Κλείνοντας έδωσε τη σκυτάλη στον Κώστα Μαραβέγια ερμηνεύοντας μαζί του το χιτάκι του καλοκαιριού ‘Φίλα με ακόμα‘.. και μας αποχαιρέτησε λέγοντας ‘θα σας έλεγα ότι σας αγαπάω, αλλά μετά θα έπρεπε να σας γ@μήσω’ (αμάν ρε μάνα είπαμε αυτοί τα λένε όχι εγώ!)’
Maraveyas Ilegal
Tον Maraveya, πάνω στη σκηνή, μπορώ να τον παρομοιάσω μόνο με ιππότη. Δε ξέρω, μου βγάζει μια έμφυτη ευγένεια , μια καλοσύνη, μια γαλήνη, δε ξέρω πως ακριβώς να το προσδιορίσω .Το κοινό από κάτω ήταν αρκετό, όχι βέβαια μπουλούκι, όπως θα περίμενε κανείς σε φεστιβάλ. Άνετο θα έλεγα. Κι έτσι άνετα άρχισαν να χοροπηδάνε όλοι .Χωρίς κουτουλιές και αγκωνιές. Με τους Ilegal να παίζουν τις μουσικές τους. Ακορντεόν, και πιάνο και σαξόφωνο και απ‘όλα .. Ξεκίνησαν μ’ ένα ‘όργιο στο υπόγειο’, που ευτυχώς κατάφερε να ξεμυτίσει και να γίνει όργιο επί σκηνής. Μουσικό. Με τα φώτα να αναβοσβήνουν πατώντας πάνω στις νότες και τον αέρα που ξαφνικά δυνάμωσε να τις παίρνει μακριά, σε άλλες γειτονιές, ήσυχες, ανυποψίαστες…’Welcome to Greece’ ερμήνευσε. Και όχι μόνο. Μερικά από αυτά η ‘Lola’, ‘πού να βρω μια να σου μοιάζει’ ( έλα ντε) , ‘άσε με να μπω’, ‘πιάσαμε πάτο’ ( νομίζω πως ο πάτος βρίσκεται έναν όροφο πιο πάνω από εδώ που είμαστε) . Μοιράστηκε μαζί μας τη φαντασίωση του να κάνει τρενάκι ο κόσμος σε μια συναυλία του. Ένας φαν δεν άντεξε κι ανέβηκε στη σκηνή να τον αγκαλιάσει. ‘Ακραία εκδήλωση θαυμασμού’, είπε χαμογελώντας ο τραγουδιστής. Δε ξέρω αν τρόμαξε, πάντως στο χασάπικο που έριξε δε φάνηκε ..Εκτός κι αν κρύφτηκε η τρομάρα κι έγινε χορός. Και κέφι. Και όλα μαζί ανακατεμένα. Ο κόσμος τον αποθέωσε πραγματικά.. Κι αν με ρωτάτε προσωπικά μου άρεσε πολύ.
Χειμερινοί κολυμβητές
Οι χειμερινοί κολυμβητές έχουν δικό τους κοινό. Το είπε και ο Μπακιρτζής με την ιδιαίτερη φωνή του. Και τα σχόλια του. Αχ αυτά τα σχόλια. Προσωπικά πιστεύω πως έχει κάτι μέσα του από stand up comedy. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ο τύπος είναι cult. Ιδιόμορφη μπάντα, με μουσική νοσταλγική, ποιητική περίεργη. Με στοιχεία τόσο παραδοσιακά όσο και έντεχνα. Είπε τις ιστορίες του, τα τραγούδια του, για φαντάρους, για γυναίκες, είπε τον ποδηλατιστή, είπε και για τους δακοκτόνους και μας έστειλε για ύπνο.
Και κάπου εκεί στο παραμιλητό η φωτογραφική μου έβγαλε ένα ‘ communication breakdown error , please commit suicide now’ και ανάγκασε το διάσημο πλέον 70-300 (βλέπε Tricky concert) που όλοι ξέρουμε και όλοι αγαπήσαμε ΄να πει το σκληρό αντίο.
Day 2
Ωρά 17.00 και έχω στήσει καραούλι. ‘Σήμερα δε θα χάσω κανένα συγκρότημα’ , είπα.’Θα πάω στο κάγκελο, θα πάθω ηλίαση και θα κατουρηθώ πάνω μου. Με δανεικό φακό αλλά η χαρά θα είναι όλη δική μου..
63 High
Ο ήλιος ντάλα πάνω από τα κεφάλια μας. Το κοινό ελάχιστο. Ο Μήτσος, ο Τάσος, η Μαρία. Σύνολο καμιά 30 άτομα. Το συγκρότημα εμφανώς ξενερωμένο βγήκε στη σκηνή. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι σαν να κάνεις πρόβα αλλά σε υπαίθριο studio..Κακώς και κρίμα. Οι 63 High μου άρεσαν πολύ και θα ήθελα κάποια στιγμή να τους δω μαζί με Locomondo. Ωραίος ska ήχος με punk πινελιές , χοροπηδηχτή σκηνική παρουσία, άνετοι στη σκηνή, κατόρθωσαν να μεταμορφώσουν το άγχος του λιγοστού κοινού σε μουσική. Τα τραγούδια τους δε τα ήξερα ωστόσο μετά το φεστιβάλ περιπλανήθηκα αρκετά στις μουσικές τους δημιουργίες. Keep going guys το ‘χετε..
Imam Baildi
O κόσμος άρχισε να μαζεύεται μπροστά στη σκηνή. Ο ήλιος βαρούσε αρκετά . Οι πιο πολύ βρίσκονταν κάτω από τη σκιά και απλά άκουγαν τη μουσική με μισόκλειστα μάτια .
Οι Imam Baildi έδωσαν μια διαφορετική νότα ξεκινώντας με το Busca Ritmo από την καινούργια τους δισκογραφική δουλειά. Όσοι ήταν μακριά από τη σκηνή άρχισαν να πλησιάζουν με χορευτικές κινήσεις. Ο συνδυασμός μπουζούκι με ραπ φωνητικά και άρωμα ναργιλέ μπορεί να ακούγεται ανορθόδοξος και παρακινδυνευμένος σε όποιον δε τους γνωρίζει, όταν όμως τους ακούει, είμαι σίγουρη πως αλλάζει γνώμη. Η φρέσκια παρουσία της ταλαντούχας Ρένας Μόρφη συμπλήρωσε το μουσικό σχήμα. Ακούσαμε ‘αργιλέ μου γιατί σβήνεις ‘ πασατέμπος ‘ δε θέλω πια να ξανάρθεις’ ‘λόγια ανταλλάξαμε βαριά’ ενώ δεν έλειψαν και οι αυτοσχεδιασμοί . Το κοινό έδειξε πραγματικά να το απολαμβάνει και όσο περνούσε η ώρα το κέφι ανέβαινε όλο και πιο πολύ.
The Burger Project
Ο κόσμος της Θεσσαλονίκης τους λατρεύει και τους τιμά δίχως άλλο σε κάθε τους εμφάνιση . Είναι από τους καλλιτέχνες που ενώ φαντάζουν εκκεντρικοί, λόγω εμφάνισης, αν τους γνωρίσει κάποιος από κοντά διαπιστώνει το αντίθετο.. Κι έχουν μια μοναδική ικανότητα να κατακτούν τα κομμάτια που παίζουν. Λες και τα έχουν γράψει αυτοί. Ακούγεται εύκολο να διασκευάζει κανείς ένα κομμάτι, είναι όμως τόσο δύσκολο να μη περάσεις αυτή τη μικρή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον βιασμό και τη διασκευή.Οι Burger είναι μοναδικοί στο είδος τους κι ακόμα πιο μοναδικό είναι το αντίκτυπο που έχουν στο κοινό που τους αγαπά και τους αποθεώνει. Κάπου εκεί ανάμεσα σε Barbie Girl και σε Money βγήκε και η Ματούλα με την υπέροχη φωνή της που επιτέλους την ακούσαμε και σε υπαίθριο χώρο. Είπε τα δικά της, κάτι απαγορευμένα και για μια ‘Τσιγγάνα’ και δώσε να χοροπηδάνε οι από κάτω. Ευτυχώς για μας και οι 5 τους κυκλοφορούν ανάμεσα μας..
Είχε αρχίσει να δύει ο ήλιος. Τι καλά στη δήλωση ‘διψάω’ η απάντηση να ήταν ‘φάε κάτι’, να μη χρειάζεται να μας καλεί η φύση.. Εκμεταλλεύτηκα ωστόσο το διάλειμμα και τις γνωριμίες μου για να βγω μια φωτογραφία με κάποιους από τους καλλιτέχνες, ξέρετε από αυτές που έχουμε όλοι και χαιρόμαστε να τις βλέπουμε και να τις δείχνουμε πουλώντας μούρη στους φίλους μας και στη μαμά μας..Τέσπα..
Xaxakes
To συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή υπό τους ήχους του Just a perfect Day..¨.Ήταν όντως περφεκτ..
Προσωπικά λάτρεψα το Theremin με το κόκκινο φόρεμα. May Roosvelt. Αιθέρια , ακλόνητη, να σουλατσάρει κάπου ανάμεσα στο rock n roll και στα όνειρα. ‘Χαίρομαι που είστε εδώ ‘ μας είπε ο Γιάννης Νάστας και επιβεβαίωσε αυτό που λέμε κι εμείς, ότι η πόλη μας έχει καταντήσει μπουζουκούπολη. Ακούσαμε Heroes , Monte Carlo, Sexy, Casanova, πονάν τα χείλη μου, Βασιλιάς’.. Ήχοι ποπ αλλά και ροκ αλλά και τζαζ και όλα μαζί και τίποτα. Έχουν δικό τους στυλ και ακόμα πιο δικό τους κοινό. Όσοι τους αγαπούν, στο τέλος τους λατρεύουν.
Η ώρα κύλησε , ο κόσμος μουρμούριζε κουρασμένος ‘άντε πότε θα βγεί η Μόνικααααα’ …
Η Μόνικα βγήκε κάπου εκεί στις 11.15 με το Avatar. Ένιωσα πως ήταν πιο δυναμική από άλλες συναυλίες. Πάντα μετρημένη στα λόγια βέβαια, αλλά γλυκιά .
Χειροκρότημα από κάτω. Και μετά μούγγα όλοι. Πρώτη φορά έκατσα στο κάγκελο και δεν έφαγα ξύλο. .Όλοι θαμπωμένοι, έκαναν όνειρα αφήνοντας τη μουσική να τους παρασύρει. Ότι γίνεται σε κάθε της συναυλία. Έπαιξε και πιάνο έκλεισε τα μάτια της, τα κλείσαμε κι εμείς. Να μη μπει τίποτα μέσα να μη χαλάσει τίποτα τις εικόνες που φτιάξαμε. Μόνικα η μουσική σου έχει τεράστια δύναμη. Έχει τη δύναμη να μιλάει στις καρδιές του κόσμου. Κι όταν έγραφες εκείνο το στίχο ‘Look at me there were more to be proud’ τι να σκεφτόσουν άραγε;
Ακούσαμε αρκετά τραγούδια, έλειπαν βέβαια το ακορντεόν και το μπουζούκι, είπε κι ένα καινούργιο, αλλά δε θυμάμαι τίτλο να σας πω. Κι έπαιξε αρκετά , το πάρτι κράτησε μέχρι τη 1+. Βέβαια η Μονή Λαζαριστών βρίσκεται σε κατοικημένη περιοχή και ήταν δύσκολο να κρατήσει το φεστιβάλ παραπάνω. Κάπου εκεί στο τέλος τραγούδησε οκλαδόν , μας είπε κι ένα παραμύθι. Για την αγάπη. We love Monika. We love music. Yes we do..
Τα συν++
Μου άρεσε η ενημέρωση που γινόταν έξω από το χώρο σχετικά με το Aids και το δωρεάν τεστ που μπορούσε να κάνει όποιος ήθελε.
Βέβαια όταν ο αδερφός μου αναφώνησε ‘τι είναι αυτά μωρή λυσσάρα’ όταν είδε τα προφυλακτικά στην τσάντα μου πολύ θα ήθελα να απαντήσω ‘ Εεε.. εφηβεία’’ αλλά δε μ ‘έπαιρνε..
++ Μετά τη συναυλία δε δημιουργήθηκε κανένα μπούγιο και ο χώρος άδειασε υπερβολικά γρήγορα χωρίς ουρές και παρατράγουδα
++Ο ανέλπιστα καλός ήχος
Τα πλην --
--Δε κατάλαβα πως εξαντλήθηκαν τα εισιτήρια των 15 ευρώ αφού ούτε την πρώτη αλλά ούτε και τη δεύτερη μέρα δε γέμισε ο χώρος.23 ευρώ εισιτήριο + 4 μπύρα 400ml λίγο ακριβό δεν είναι ;;
Σούμα=
Ε μετά από 7 σελίδες, το φιλοσοφείν μετατράπηκε σε αμπελοφιλοσοφείν
Άντε και του χρόνου!!
In music we trust
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)