Πέτα Πουλάκι.. Πέτα!

   Από μικρή είχα μια μανία με ότι κάνει νιάου, γαβ, κικιρίκου και τα συναφή. Δε ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι στη βάφτιση μου όλα μου τα ρούχα είχαν πάνω γατιά και σκυλιά, αλλά σίγουρα ήταν ένας οιωνός..
  Κάθε Πάσχα πηγαίναμε στο χωριό μου. Φύση, χαμηλά σπιτάκια, ευγενικοί άνθρωποι, διάχυτη μυρωδιά κοπριάς στον αέρα, γιαγιάδες με άσπρα μαλλιά και κότες να τριγυρίζουν ευτυχισμένες. Το τελευταίο ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε καθώς ήταν πιο σύνηθες να διασταυρωθείς με κότα στον δρόμο παρά με αυτοκίνητο. Τώρα δεν ξέρω έχω χρόνια να πάω κατά κει...
  Φανταστείτε ένα σόι με 68 πρώτα ξαδέρφια περίπου ίδιας ηλικίας και το άτυχο 69 με απόκλιση το λιγότερο πενταετίας.. Ναι.. είμαι ο Βενιαμίν αυτής της οικογένειας. Αυτό για κάποιους από μας τους Βενιαμίν σε παγκόσμιο επίπεδο σημαίνει πολλά πράγματα. Μερικά από αυτά είναι:
1. Η' θα σου κάνουν όλα τα χατίρια ή θα σε αγνοούν επιδεικτικά.

2. Θα σου τσιμπήσουν τα μάγουλα μέχρι  να τουμπανιάσεις και να μοιάζεις λες και σε τσίμπησε μέλισσα και μετά θα σε παρατήσουν.
3. Ποτέ δε θα ρωτήσουν τη γνώμη σου, ακόμα κι αν γίνεις 38 και πρόεδρος πολυεθνικής.
4. Για κάθε ατυχές συμβάν φταις πάντα εσύ..
5. Εκεί που νομίζεις ότι σου δίνουν σημασία και πας να μπεις στον κόσμο των μεγάλων, κάποιος με φασιστικό ύφος σου κλείνει την πόρτα κατάμουτρα.

Με λίγα λόγια είσαι ένας μικρός κλόουν που περιφέρεται  μόνος γύρω από το τσίρκο και κρυφοκοιτάζει μέσα από τις τρύπες της τέντας..
Έτσι ένοιωθα κι εγώ.  Κι ακριβώς γι αυτό έκανα ότι βλακεία μπορείτε να βάλετε στο μυαλό σας. Αλλά μόνη μου. Χωρίς ίχνη..σχεδόν..
 

  Στην αυλή του σπιτιού ο θείος μου είχε ένα κλουβί μ' ένα καναρίνι. Φανταστείτε το πιο παχουλό και όμορφο καναρίνι του κόσμου. Υπέροχα κατακίτρινα γυαλιστερά φτερά και μια φωνή που θα ζήλευε κι ο Μάριος Φραγκούλης. Τώρα πάρτε αυτή τη φαντασίωση, τσαλακώστε τη και βάλτε της φωτιά..
Το καναρίνι του θείου μου ήταν κακομούτσουνο, τσουρομαδημένο κι άφωνο.
Αλλά εμένα μου άρεσε πολύ, επιβεβαιώνοντας το ''η αγάπη είναι τυφλή''. Δε ξέρω για τις άλλες, η δική μου πάντως ήταν θεότυφλη.
Πετούσε μόνο του σε σπασμένα κλαδιά, που με τέχνη είχαν τοποθετηθεί, πίνοντας που και που νεράκι, ξέρετε όλα αυτά που κάνουν τα πουλάκια. Καμιά φορά τραγούδαγε κιόλας. Πάντα φάλτσα..
Μα ήταν ένα φυλακισμένο πουλάκι. Ήταν κρίμα κι έπρεπε να το ελευθερώσω. Όχι για μένα αλλά για όλα τα φυλακισμένα πουλάκια του κόσμου.
  Εκείνο το μεσημέρι όλοι ήταν μαζεμένοι στο τραπέζι προσπαθώντας να συμπιέσουν στο ήδη γεμάτο, με κατσικάκι σούβλας κι αλλά διαιτητικά, στομάχι τους ένα τελευταίο κομμάτι τούρτας, από τα χρυσά χέρια της ξαδέρφης μου.
Βρήκα λοιπόν την ευκαιρία να πάω στο κλουβί..
''Μην ανησυχείς πουλάκι σε λίγο θα είσαι ελεύθερο'', του ψιθύρισα κι έβαλα το χέρι μου μέσα..
Δε ξέρω όμως τι κατάλαβε το πουλάκι μα τη στιγμή που έβαλα το χέρι μου να το πιάσω, το κλουβί μετατράπηκε σε πεδίο μάχης.. Εκεί που νόμιζα πως το είχα πιάσει, αυτό είχε πεταρίσει πιο δίπλα, με την μικρή του καρδούλα να πάλλεται σε ρυθμούς ποντιακού χορού. Πούπουλα ή έστω ότι είχε απομείνει από αυτά, πετούσαν στον αέρα, μα εγώ καταϊδρωμένη και αποφασισμένη θα έφτανα μέχρι το τέλος.
Αυτό που δεν υπολόγισα ήταν η φασαρία που είχε ξεσηκώσει όλο μου το σοι, και τα 68 ξαδέρφια, όλες τις ασπρομάλλες θείες, τις κότες, και τις δικιές μας αλλά και των γειτόνων, μα προπαντός του θείου μου, που πανικόβλητος έτρεξε να δει τι γίνεται. Αποτέλεσμα μια μάχη ανάμεσα με μένα και τον θείο μου, μια μάχη ανάμεσα σε μένα και το δύσμοιρο καναρίνι και μια μάχη ανάμεσα στο σφηνωμένο πλέον χέρι μου και το κλουβί...Ανάμεσα στις φωνές και τον πανικό , στα πούπουλα και στα αίματα, στο δράμα μιας ολόκληρης οικογένειας που είχε συντονιστεί στον παλμό της ιπτάμενης καρδιάς γράπωσα το καναρίνι και το τράβηξα έξω..''Πέτα πουλάκι πέτα!!!!''Φώναξα με όλη μου τη δύναμη..
Ακολούθησαν δευτερόλεπτα σιγής ενώ χιλιάδες  bookmakers εκείνη τη στιγμή βρέθηκαν μπροστά στο δίλλημα να ποντάρουν στο καναρίνι με βαθμό συντελεστή 10 ή ένα ξερό 0.25....Δεκάδες μάτια καρφώθηκαν στο πουλάκι που αντί να πετάξει έπαιζε κουτσό, στα γεμάτα με πούπουλα πλακάκια της αυλής..
Γίνεται όμως μετά από χρόνια σκλαβιάς να θυμάσαι τι πάει να πει ελευθερία; Ούτε αυτό θυμόταν..Μέσα στη σιωπή ο θείος μου έκανε δύο αποφασιστικά βήματα, ενώ εγώ τον κοιτούσα ζαβλακωμένη κρατώντας το ματωμένο μου χέρι, έβαλε τον μικρό μάρτυρα μέσα στις χούφτες του και τον τοποθέτησε απαλά ξανά μέσα στο κλουβί..
''Ώστε δεν θέλεις  να δεις τις γύρω αυλές ε;; ''σκέφτηκα θανάσιμα πληγωμένη..

  Σε λίγα λεπτά το μέρος είχε αδειάσει, μα μπορούσα ν' ακούσω καθαρά τα τελευταία μουρμουρητά των συγγενών μου. ''Ρεζίλι μας έκανε πάλι στον ξένο κόσμο..Αυτό το παιδί δεν έχει μυαλό για τίποτα''
Και είχαν περίπου δίκιο, γιατί εκείνη τη στιγμή δεν είχα τίποτα παρά μόνο δυο χούφτες γεμάτες ελευθερία. Τη δική μου και αυτή του καναρινιού. Μόνο που η δική μου ήταν ανοιχτή..

Εκείνο το βράδυ πέταξα στις γύρω αυλές με τα δικά του φτερά.

Σας έχω ποτέ πει πόσο αγαπώ τα ζώα;;

Coming Soon

Bon Jovi

Όταν η ανυποψίαστη θαυμάστρια άνοιξε την πόρτα και αντίκρισε έκπληκτη τον Jon Bon Jovi, του την έκλεισε στα μούτρα και άρχισε να τσιρίζει υστερικά οoh my goooddddd, I can’t believe itttttttt. Όλα αυτά έγιναν πριν χρόνια στην εκπομπή της Oprah..
Χτες στο οακα έγινε κάτι παρόμοιο..

Ξεκινήσαμε που λέτε, γύρω στις 9.45 το πρωί από Θεσσαλονίκη με περίσσεια διάθεση, με το εκδρομικό του ticket house με προορισμό το οακα.. Μετά από αρκετές ώρες ταξίδι και βαθυστόχαστες συζητήσεις με ερωτήματα γεμάτα προβληματισμό που ταλάνισαν σύσσωμη τη γενιά του 80, όπως αν πετάνε τα ζόμπι και τι πίνουν τα Γκρέμλιν αφού το νερό τα χαλάει, φτάσαμε στην είσοδο του γηπέδου . Η θερμοκρασία κάτω από την πύρινη ματιά του ήλιου έφτανε άνετα τους 40 βαθμούς. Μπαίνοντας στο χώρο πήρα αγκαζέ ένα κάγκελο, ακριβώς στη μέση του γηπέδου κι έμεινα εκεί μέχρι το τέλος της βραδιάς (σε ελεύθερη απόδοση ήταν δηλαδή το σημείο όπου άφησα τα κόκαλα μου..).

Ο μαυροτσουκαλιασμένος κόσμος πηγαινοερχόταν σε μια διαδρομή τουαλέτα - μπύρα – σκιά, ενώ η ατμόσφαιρα μύριζε κόπερτον, εϊτίλα(80’s babe) και ορμόνες. Κοπέλες με μπότες( ow yeshhh) ) και σκαφτά παντελονάκια έβγαζαν τα μάτια των νεαρών με μαντίλες μπατίκ στο κεφάλι και τατουάζ στο μπράτσο - γάμπα. Αν τα βιβλία ‘discover the slut inside you’ και ‘how to find your soulmate in a concert’ δε διαβαστούν πριν πας σε συναυλία ε τότε πότε;;



Support Groups
Brothers In Plugs
The Breakers
Ώρα 19+ και το πρώτο support βγήκε στη σκηνή. Brothers in plugs το όνομα αυτών και ο πρώτος τους δίσκος The Day just Began κυκλοφόρησε πριν 4 μέρες (Ι think). Εμένα προσωπικά μου άρεσαν καθώς ο ήχος που έφτανε στ’ αυτιά μου ήταν ανέλπιστα ενδιαφέρον. Ωστόσο ο κόσμος και με το δίκιο του είχε το μυαλό του αλλού. Αξίζει πάντως να ψαχτεί κανείς μουσικά μαζί τους όπως και με το δεύτερο support, τους εκ Δανίας ορμώμενους The Breakers, οι οποίοι ήταν το opening act των Bon Jovi για 8 ευρωπαϊκές συναυλίες. Ήχος δροσερός με αύρα rock n roll ένα ανακάτεμα 60’s με τα σύγχρονα μηχανήματα του 2011.
Αλλά είπαμε είχαμε αλλού το μυαλό μας…


Το γήπεδο είχε γεμίσει ασφυκτικά. Επωφελήθηκα του τελευταίου διαλείμματος, για να ζήσω την απόλυτη εμπειρία ‘χημική τουαλέτα το καλοκαίρι’. Μα τόσες πατέντες έχετε εφεύρει, εκείνη την αντικατουρική μπύρα που λέγαμε, πότε θα αξιωθείτε να τη φτιάξετε?


Bon Jovi
Πριν ακόμα σβήσουν τα φώτα και πέσει το σήμα της συναυλιακής έναρξης, το χειροκρότημα και οι τσιρίδες έπνιξαν το χώρο.. Κρατήθηκα γερά από το κάγκελο, για να μη μου έρθει καμιά αδέσποτη φανατική και ετοιμάστηκα για μουσική απογείωση. Raise your hands φώναξε ο Jon κι εμείς κοιταχτήκαμε με απορία, καθώς το πρόβλημα του ήχου ήταν σαφώς αντιληπτό και αισχρό συνάμα. Φυσικά τα 70000 κόσμου δε πτοήθηκαν, σήκωσαν τα χέρια ψηλά και τραγούδησαν υστερικά ‘You give love a bad name’, δεύτερο κομμάτι στο setlist, έβαλε το πλήθος σ’ ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.

Ένα show στημένο με επαγγελματισμό με εξαιρετικές γωνίες λήψης , κοντινά πλάνα και παπάδες αμερικάνικους. Οι Bon Jovi πάντα πουλούσαν. Κι εκτός από κορυφαία τραγούδια πουλούσαν και πουλάνε εικόνα. Γιατί πολύ απλά μπορούν. Δε ξέρω πόσες φραπεδιές με Botox ήπιαν πριν βγουν στη σκηνή, αλλά ούτε που με νοιάζει να σας πω την αλήθεια. Γιατί εκτός από κορυφαίοι καλλιτέχνες ήταν και είναι μανάρια..Botox Ksebotox ..Η αλήθεια να λέγεται..

Στα Ιt’s my life και Blaze of Glory ένιωθε κανείς τη γη να τρίζει κάτω από τα πόδια του ενώ το medley Βad Μedicine με Pretty Woman και Shout έκανε τους παρευρισκόμενους να τσαλαπατηθούν. Ritchie και Jon ένα αχτύπητο δίδυμο, ένα πολυβόλο ενέργειας και χαρισματικότητας, δάσκαλοι του είδους επάνω στη σκηνή. Τα τραγούδια πραγματικά, πιστέψτε με, δεν έχουν τόση σημασία, όσο οι αντιδράσεις του κόσμου. Μπουκάλια με νερό έφευγαν στον αέρα και η ελπίδα να πέσει μια σταγόνα από αυτό πάνω μας, έσβηνε πάνω στον ιδρώτα που κυλούσε στα εκστασιασμένα μας κορμιά. Στο Bed of Roses o Jon πήρε στα χέρια του την ελληνική σημαία .. Τριαντάφυλλα εκτοξεύτηκαν στη σκηνή και δεν ήταν λίγοι αυτοί που δάκρυσαν αγκαλιάστηκαν και αποτελειώθηκαν όταν ακολούθησε το I ‘ll be there for you ….Το γήπεδο μύρισε έρωτα, άλλο να σας το λέω και άλλο να το βλέπετε… Ακολούθησαν ‘who says you can’t go home, I’ll sleep when I’m dead και work for the working man, κομμάτια που ελαφρώς ξεκούρασαν τον κόσμο και τον προετοίμασαν για την τελική πεντάδα ..

Have a nice day τραγούδησαν κι από κάτω έγινε της μουρλής το πανηγύρι. Όπου και να γύριζε κανείς το κεφάλι του έβλεπε κόσμο να τραγουδάει χοροπηδώντας when the world gets in your faaaaaceeeee have a niceeee daaayyyyyy!!!!!
Ο πανικός συνεχίστηκε με keep the faith και φυσικά μετά το encore με wanted dead or alive . Κάπου εκεί έπεσαν και οι πρώτες νότες του Always και μας ισοπέδωσαν ολοκληρωτικά.. Θυμηθήκαμε τα πάρτι στο σχολείο, (άντε να βάλει κάνα slow να πέσει χούφτωμα) τα χτυποκάρδια στο Beverly Hills και τα χτυποκάρδια γενικότερα.. Χέρια σφίχτηκαν κοντά στο στήθος, κοντά στις καρδιές, η φωνή βγήκε από τα σωθικά και υποσχέθηκε ‘and I will love youuuu babe alwaaayyssss’….Έπεσαν και κάτι φιλιά, και δάκρυα έπεσαν, μας έπεσε και το σαγόνι πέταξε και ο Jon ένα ‘we gotta hold on to what we’ve got ‘ και έκλεισε αυτή τη μαγευτική βραδία με το Living on a prayer…
Και μας έστειλε αδιάβαστους…

Το live έλαβε τέλος.. Χιλιάδες κόσμος παραπατούσε παραμιλώντας με πατσαβουριασμένο μαλλί και τσουρομαδημένο λαρύγγι…Συναυλιάρα..



Τα πλην - -
Έλεγχος
Σοβαρά αν ήξερα πως δε θα μου κοιτούσαν ούτε το εισιτήριο, θα κουνούσα μια λευκή χαρτοπετσέτα και τα 65 ευρώ θα τα ‘τρωγα σουβλάκια . Δεν είναι δυνατόν στη συναυλία της κουτσής Μαρίας με 2000 κόσμο να ψάχνετε τσάντες και τσέπες ( εννοείται για αλκοόλ μη ξεχνιόμαστε) και σε ένα γεγονός με 70000 κόσμο να αφήνετε μεταλλικές καρέκλες και ξυλόταβλες ( ω ναι το είδαμε κι αυτό), αλλά μέσα στο μπαρ να κρατάτε τα καπάκια από τα μπουκάλια. What’s wrong with you people??

Ο ήχος
Σε κάποιες φάσεις είχα την εντύπωση πως βρισκόμουν έξω από το γήπεδο χυμαριό και άκουγα από εκεί τη συναυλία. Ο ήχος ήταν μέτριος αν όχι σε όλη τη συναυλία τουλάχιστον στην αρχή. Ισχύει η προαναφερόμενη περίπτωση της κουτσής Μαρίας και εδώ.

Runaway
Ε γιατί δε το είπατεεεεεεεε δε παίζωωω!!!Καλό το setlist δε λέω αλλά χώραγε και μερικά κομματάκια ακόμα ε;;


Το παράπονο της θαυμάστριας
Ρε συ Jon δηλαδή τι άλλο έπρεπε να κάνουμε για να το βγάλεις το ρημάδι το γιλεκάκι σου;; Ανεβάσαμε τη θερμοκρασία στους 50 βαθμούς, ρίξαμε αλάτι στο νερό σου, πετάξαμε το βρακί μας στη σκηνή , δώσαμε 350 ευρώ για να μπορούμε να δούμε το σφράγισμα ρητίνης όταν τραγουδάς τις ψηλές κι εσύ λίγο six pack δε μας άφησες να δούμε.. Ντροπή Jon και Shame On You…
Μια λυσσάρα θαυμάστρια..


Σούμα ==
Γύρισα στο σπίτι στις 10 το άλλο πρωί. Θεσσαλονίκη Αθήνα και τούμπαλιν, μ’ έφαγαν οι δρόμοι. Πλακώθηκα στα μπάνια και στις μάσκες ομορφιάς. Άργιλος και μέλι και σκατό πατημένο.
Κάποια στιγμή η κούραση φεύγει..
Και μετά έχεις να λες για τα μουσικά σου ταξίδια και πόσο ανυπομονείς για το επόμενο..
Εις το επανιδείν λοιπόν..


I’ve been everywhere, and I'm standing tall
I've seen a million faces and I've rocked them all…
I'm a cowboy, on a steel horse I ride
I'm wanted dead or alive..

Ark Festival

Ark Festival 2011

2 Μέρες χαράς και μουσικής. Ήμασταν κι εμείς εκεί κατά το ‘όπου γάμος και χαρά..’ Όσοι λείψατε απολαύστε τα βίντεο+ φώτος…

Το Αrk Festival φέτος αποφάσισε να αλλάξει ρότα πλέοντας προς τα μέρη μας, με μοναδικό σκοπό ένα διήμερο ξεφάντωμα, με line up 10 συγκροτημάτων / καλλιτεχνών αποκλειστικά από την Ελληνική σκηνή. Το εγχείρημα έλαβε χώρα στη Μονή Λαζαριστών, η οποία, όπως απεδείχθη, φιλοξένησε ιδανικά τη μουσική αυτή γιορτή…

Κι αφού έβαλα τη φιλολογική πινελιά μου ας συνεχίσω όπως ξέρω.  Σκεφτόμουν να γράψω αυτό το άρθρο σε στυλ ‘Δυναστεία ‘ σε 2 μέρη αλλά μετά σκέφτηκα ‘ποιός θα κάτσει να τα διαβάσει όλα αυτά ,έλεος’ κι έτσι διυλίζοντας τη σκέψη μου, αποφάσισα να γράψω τα μισά, τηρώντας κομματάκι ανορθόδοξα το ‘λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν’. Βέβαια τώρα που το άρθρο έχει τελειώσει ,εξακολουθώ να λέω ‘έλεος ποιός θα τα διαβάσει όλα αυτά’..

Day 1

Την πρώτη μέρα ξύπνησε μέσα μου ο Indiana Jones. Είχα βλέπετε τη φαεινή ιδέα να πάρω 3 λεωφορεία για να φτάσω στη Μονή Λαζαριστών..( σε μόλις 2 ώρες.. )Αφού λοιπόν στην είσοδο μου έδωσαν τζίτζιρι μίτζιρι , φακούς, μαγνητάκια, προφυλακτικά (στην αρχή τρόμαξα αλλά τελικά και όπως θα αναφέρω αργότερα, ήταν για καλό σκοπό ) μπήκα στον όχι και πολύ γεμάτο, συναυλιακό χώρο.

Με λύπη διαπίστωσα πως είχα χάσει το Λεωνίδα Μπαλάφα και τους Ska Bangies, κάνοντας τον Indiana, που λέγαμε πριν, να μαστιγώσει τη συνείδηση μου με τύψεις.. Ωστόσο κάπου εκεί στον χαμό του διαλείμματος βρήκα μια γωνιά, κάπου ανάμεσα στις τουαλέτες, στον σεκιουριτά και σ ένα παρτέρι κι αποφάσισα να μείνω εκεί για το υπόλοιπο της συναυλίας.




Πάνος Μουζουράκης

Ο Πάνος Μουζουράκης είναι η χαρά του φωτογράφου και γενικά η χαρά προσωποποιημένη. Όχι πως οι άλλοι δεν είναι, απλά ο θεατρισμός και η αισθητική του, σε συνδυασμό με το παρδαλό κατσίκι, που σίγουρα κρύβει μέσα του, κάνουν την παρουσία του απολαυστική. Αστείος, με άμεσο και αφοπλιστικό χιούμορ, δε δίστασε να μιλήσει για τον έρωτα και να προτρέψει τον κόσμο στη χρήση προφυλακτικού (ναι αυτά που μοίραζαν στην είσοδο) λέγοντας ‘ είστε νέοι και κ@βλωμένοι ‘ ‘αλλά φορέστε το ρημάδι ‘ θα πρόσθετα εγώ…
Μας μίλησε για τον πόλεμο των δυο φύλων , για τις σχέσεις, για την καριέρα του και όλα αυτά μέσα από το πρίσμα του αυτοσαρκασμού και της μουσικής του. Ανάμεσα στα τραγούδια του ‘το ποντίκι του βορρά, ‘ο δρόμος’, το ‘μπαρ 55’, και μια αποστολή που έμοιαζε επικίνδυνη μέσα από το View to Kill των Duran Duran ( οι φαν του James Bond ξέρουν).. Κάπου εκεί μας θύμισε πως τα καλύτερα πράγματα στη ζωή έρχονται τζάμπα ( και τελικά είναι αυτά που μας πληγώνουν πιο πολύ ;p ) ..
Κλείνοντας έδωσε τη σκυτάλη στον Κώστα Μαραβέγια ερμηνεύοντας μαζί του το χιτάκι του καλοκαιριού ‘Φίλα με ακόμα‘.. και μας αποχαιρέτησε λέγοντας ‘θα σας έλεγα ότι σας αγαπάω, αλλά μετά θα έπρεπε να σας γ@μήσω’ (αμάν ρε μάνα είπαμε αυτοί τα λένε όχι εγώ!)’


Maraveyas Ilegal

Tον Maraveya, πάνω στη σκηνή, μπορώ να τον παρομοιάσω μόνο με ιππότη. Δε ξέρω, μου βγάζει μια έμφυτη ευγένεια , μια καλοσύνη, μια γαλήνη, δε ξέρω πως ακριβώς να το προσδιορίσω .Το κοινό από κάτω ήταν αρκετό, όχι βέβαια μπουλούκι, όπως θα περίμενε κανείς σε φεστιβάλ. Άνετο θα έλεγα. Κι έτσι άνετα άρχισαν να χοροπηδάνε όλοι .Χωρίς κουτουλιές και αγκωνιές. Με τους Ilegal να παίζουν τις μουσικές τους. Ακορντεόν, και πιάνο και σαξόφωνο και απ‘όλα .. Ξεκίνησαν μ’ ένα ‘όργιο στο υπόγειο’, που ευτυχώς κατάφερε να ξεμυτίσει και να γίνει όργιο επί σκηνής. Μουσικό. Με τα φώτα να αναβοσβήνουν πατώντας πάνω στις νότες και τον αέρα που ξαφνικά δυνάμωσε να τις παίρνει μακριά, σε άλλες γειτονιές, ήσυχες, ανυποψίαστες…’Welcome to Greece’ ερμήνευσε. Και όχι μόνο. Μερικά από αυτά η ‘Lola’, ‘πού να βρω μια να σου μοιάζει’ ( έλα ντε) , ‘άσε με να μπω’, ‘πιάσαμε πάτο’ ( νομίζω πως ο πάτος βρίσκεται έναν όροφο πιο πάνω από εδώ που είμαστε) . Μοιράστηκε μαζί μας τη φαντασίωση του να κάνει τρενάκι ο κόσμος σε μια συναυλία του. Ένας φαν δεν άντεξε κι ανέβηκε στη σκηνή να τον αγκαλιάσει. ‘Ακραία εκδήλωση θαυμασμού’, είπε χαμογελώντας ο τραγουδιστής. Δε ξέρω αν τρόμαξε, πάντως στο χασάπικο που έριξε δε φάνηκε ..Εκτός κι αν κρύφτηκε η τρομάρα κι έγινε χορός. Και κέφι. Και όλα μαζί ανακατεμένα. Ο κόσμος τον αποθέωσε πραγματικά.. Κι αν με ρωτάτε προσωπικά μου άρεσε πολύ.


Χειμερινοί κολυμβητές

Οι χειμερινοί κολυμβητές έχουν δικό τους κοινό. Το είπε και ο Μπακιρτζής με την ιδιαίτερη φωνή του. Και τα σχόλια του. Αχ αυτά τα σχόλια. Προσωπικά πιστεύω πως έχει κάτι μέσα του από stand up comedy. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ο τύπος είναι cult. Ιδιόμορφη μπάντα, με μουσική νοσταλγική, ποιητική περίεργη. Με στοιχεία τόσο παραδοσιακά όσο και έντεχνα. Είπε τις ιστορίες του, τα τραγούδια του, για φαντάρους, για γυναίκες, είπε τον ποδηλατιστή, είπε και για τους δακοκτόνους και μας έστειλε για ύπνο.




Και κάπου εκεί στο παραμιλητό η φωτογραφική μου έβγαλε ένα ‘ communication breakdown error , please commit suicide now’ και ανάγκασε το διάσημο πλέον 70-300 (βλέπε Tricky concert) που όλοι ξέρουμε και όλοι αγαπήσαμε ΄να πει το σκληρό αντίο.

Day 2
Ωρά 17.00 και έχω στήσει καραούλι. ‘Σήμερα δε θα χάσω κανένα συγκρότημα’ , είπα.’Θα πάω στο κάγκελο, θα πάθω ηλίαση και θα κατουρηθώ πάνω μου. Με δανεικό φακό αλλά η χαρά θα είναι όλη δική μου..


63 High

Ο ήλιος ντάλα πάνω από τα κεφάλια μας. Το κοινό ελάχιστο. Ο Μήτσος, ο Τάσος, η Μαρία. Σύνολο καμιά 30 άτομα. Το συγκρότημα εμφανώς ξενερωμένο βγήκε στη σκηνή. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι σαν να κάνεις πρόβα αλλά σε υπαίθριο studio..Κακώς και κρίμα. Οι 63 High μου άρεσαν πολύ και θα ήθελα κάποια στιγμή να τους δω μαζί με Locomondo. Ωραίος ska ήχος με punk πινελιές , χοροπηδηχτή σκηνική παρουσία, άνετοι στη σκηνή, κατόρθωσαν να μεταμορφώσουν το άγχος του λιγοστού κοινού σε μουσική. Τα τραγούδια τους δε τα ήξερα ωστόσο μετά το φεστιβάλ περιπλανήθηκα αρκετά στις μουσικές τους δημιουργίες. Keep going guys το ‘χετε..




Imam Baildi

O κόσμος άρχισε να μαζεύεται μπροστά στη σκηνή. Ο ήλιος βαρούσε αρκετά . Οι πιο πολύ βρίσκονταν κάτω από τη σκιά και απλά άκουγαν τη μουσική με μισόκλειστα μάτια .
Οι Imam Baildi έδωσαν μια διαφορετική νότα ξεκινώντας με το Busca Ritmo από την καινούργια τους δισκογραφική δουλειά. Όσοι ήταν μακριά από τη σκηνή άρχισαν να πλησιάζουν με χορευτικές κινήσεις. Ο συνδυασμός μπουζούκι με ραπ φωνητικά και άρωμα ναργιλέ μπορεί να ακούγεται ανορθόδοξος και παρακινδυνευμένος σε όποιον δε τους γνωρίζει, όταν όμως τους ακούει, είμαι σίγουρη πως αλλάζει γνώμη. Η φρέσκια παρουσία της ταλαντούχας Ρένας Μόρφη συμπλήρωσε το μουσικό σχήμα. Ακούσαμε ‘αργιλέ μου γιατί σβήνεις ‘ πασατέμπος ‘ δε θέλω πια να ξανάρθεις’ ‘λόγια ανταλλάξαμε βαριά’ ενώ δεν έλειψαν και οι αυτοσχεδιασμοί . Το κοινό έδειξε πραγματικά να το απολαμβάνει και όσο περνούσε η ώρα το κέφι ανέβαινε όλο και πιο πολύ.


The Burger Project

Ο κόσμος της Θεσσαλονίκης τους λατρεύει και τους τιμά δίχως άλλο σε κάθε τους εμφάνιση . Είναι από τους καλλιτέχνες που ενώ φαντάζουν εκκεντρικοί, λόγω εμφάνισης, αν τους γνωρίσει κάποιος από κοντά διαπιστώνει το αντίθετο.. Κι έχουν μια μοναδική ικανότητα να κατακτούν τα κομμάτια που παίζουν. Λες και τα έχουν γράψει αυτοί. Ακούγεται εύκολο να διασκευάζει κανείς ένα κομμάτι, είναι όμως τόσο δύσκολο να μη περάσεις αυτή τη μικρή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον βιασμό και τη διασκευή.Οι Burger είναι μοναδικοί στο είδος τους κι ακόμα πιο μοναδικό είναι το αντίκτυπο που έχουν στο κοινό που τους αγαπά και τους αποθεώνει. Κάπου εκεί ανάμεσα σε Barbie Girl και σε Money βγήκε και η Ματούλα με την υπέροχη φωνή της που επιτέλους την ακούσαμε και σε υπαίθριο χώρο. Είπε τα δικά της, κάτι απαγορευμένα και για μια ‘Τσιγγάνα’ και δώσε να χοροπηδάνε οι από κάτω. Ευτυχώς για μας και οι 5 τους κυκλοφορούν ανάμεσα μας..




Είχε αρχίσει να δύει ο ήλιος. Τι καλά στη δήλωση ‘διψάω’ η απάντηση να ήταν ‘φάε κάτι’, να μη χρειάζεται να μας καλεί η φύση.. Εκμεταλλεύτηκα ωστόσο το διάλειμμα και τις γνωριμίες μου για να βγω μια φωτογραφία με κάποιους από τους καλλιτέχνες, ξέρετε από αυτές που έχουμε όλοι και χαιρόμαστε να τις βλέπουμε και να τις δείχνουμε πουλώντας μούρη στους φίλους μας και στη μαμά μας..Τέσπα..




Xaxakes

To συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή υπό τους ήχους του Just a perfect Day..¨.Ήταν όντως περφεκτ..
Προσωπικά λάτρεψα το Theremin με το κόκκινο φόρεμα. May Roosvelt. Αιθέρια , ακλόνητη, να σουλατσάρει κάπου ανάμεσα στο rock n roll και στα όνειρα. ‘Χαίρομαι που είστε εδώ ‘ μας είπε ο Γιάννης Νάστας και επιβεβαίωσε αυτό που λέμε κι εμείς, ότι η πόλη μας έχει καταντήσει μπουζουκούπολη. Ακούσαμε Heroes , Monte Carlo, Sexy, Casanova, πονάν τα χείλη μου, Βασιλιάς’.. Ήχοι ποπ αλλά και ροκ αλλά και τζαζ και όλα μαζί και τίποτα. Έχουν δικό τους στυλ και ακόμα πιο δικό τους κοινό. Όσοι τους αγαπούν, στο τέλος τους λατρεύουν.





Η ώρα κύλησε , ο κόσμος μουρμούριζε κουρασμένος ‘άντε πότε θα βγεί η Μόνικααααα’ …




Η Μόνικα βγήκε κάπου εκεί στις 11.15 με το Avatar. Ένιωσα πως ήταν πιο δυναμική από άλλες συναυλίες. Πάντα μετρημένη στα λόγια βέβαια, αλλά γλυκιά .
Χειροκρότημα από κάτω. Και μετά μούγγα όλοι. Πρώτη φορά έκατσα στο κάγκελο και δεν έφαγα ξύλο. .Όλοι θαμπωμένοι, έκαναν όνειρα αφήνοντας τη μουσική να τους παρασύρει. Ότι γίνεται σε κάθε της συναυλία. Έπαιξε και πιάνο έκλεισε τα μάτια της, τα κλείσαμε κι εμείς. Να μη μπει τίποτα μέσα να μη χαλάσει τίποτα τις εικόνες που φτιάξαμε. Μόνικα η μουσική σου έχει τεράστια δύναμη. Έχει τη δύναμη να μιλάει στις καρδιές του κόσμου. Κι όταν έγραφες εκείνο το στίχο ‘Look at me there were more to be proud’ τι να σκεφτόσουν άραγε;
Ακούσαμε αρκετά τραγούδια, έλειπαν βέβαια το ακορντεόν και το μπουζούκι, είπε κι ένα καινούργιο, αλλά δε θυμάμαι τίτλο να σας πω. Κι έπαιξε αρκετά , το πάρτι κράτησε μέχρι τη 1+. Βέβαια η Μονή Λαζαριστών βρίσκεται σε κατοικημένη περιοχή και ήταν δύσκολο να κρατήσει το φεστιβάλ παραπάνω. Κάπου εκεί στο τέλος τραγούδησε οκλαδόν , μας είπε κι ένα παραμύθι. Για την αγάπη. We love Monika. We love music. Yes we do..


Τα συν++
Μου άρεσε η ενημέρωση που γινόταν έξω από το χώρο σχετικά με το Aids και το δωρεάν τεστ που μπορούσε να κάνει όποιος ήθελε.
Βέβαια όταν ο αδερφός μου αναφώνησε ‘τι είναι αυτά μωρή λυσσάρα’ όταν είδε τα προφυλακτικά στην τσάντα μου πολύ θα ήθελα να απαντήσω ‘ Εεε.. εφηβεία’’ αλλά δε μ ‘έπαιρνε..



++ Μετά τη συναυλία δε δημιουργήθηκε κανένα μπούγιο και ο χώρος άδειασε υπερβολικά γρήγορα χωρίς ουρές και παρατράγουδα

++Ο ανέλπιστα καλός ήχος

Τα πλην --
--Δε κατάλαβα πως εξαντλήθηκαν τα εισιτήρια των 15 ευρώ αφού ούτε την πρώτη αλλά ούτε και τη δεύτερη μέρα δε γέμισε ο χώρος.23 ευρώ εισιτήριο + 4 μπύρα 400ml λίγο ακριβό δεν είναι ;;


Σούμα=
Ε μετά από 7 σελίδες, το φιλοσοφείν μετατράπηκε σε αμπελοφιλοσοφείν
Άντε και του χρόνου!!

In music we trust

Moby

Κατά τύχη φέτος το τέλος της εξεταστικής και την επίσημη αρχή του καλοκαιριού σηματοδότησε η πολυαναμενόμενη συναυλία του Moby. Τι καλύτερο για να ξεσαλώσει κανείς χωρίς οι τύψεις να τον κυνηγάνε.. και οι άτιμες τρέχουν γρήγορα..
Στο θέατρο έφτασα γύρω στις 19.30.. ‘Οι Αγανακτισμένοι του Λευκού Πύργου φαίνεται πως άλλαξαν μέρος’ , σκέφτηκα, καθώς ήδη περί τα 2000 άτομα είχαν φτάσει εκεί πριν από μένα .Ο αέρας μύριζε αντηλιακό και σουβλάκι καντίνας.. Οι φιλοφρονήσεις ‘αχ τέλειο το πεδιλάκι σου ‘ και ‘που είσαι ρε φίλε χάθηκες’ έδιναν κι έπαιρναν.. Γέλια, κακό, φασαρία, φωτογραφίες ότι δηλαδή γίνεται σε κάθε μεγάλη συναυλία..



Ώρα 21 και κάτι … Monsieur Minimal

Όσοι δε γνώριζαν τον Χρήστο Τσιτρούδη, γνωστό ως Monsieur Minimal, πριν την συναυλία είμαι σίγουρη πως έφυγαν με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Απλός, χαμογελαστός με ιδιαίτερη χροιά άνοιξε τη συναυλία με έναν μοναδικά ταιριαστό τρόπο. Τα κομμάτια του καλοδουλεμένα, αναδύουν μια γλύκα που μόνο σε κουτί με μπισκότα μπορείς να βρεις.. Από τους λίγους καλλιτέχνες που δε φοβούνται να χρησιμοποιήσουν ελληνικό στίχο. Ο κόσμος από κάτω κουνιόταν ρυθμικά υπό τους ήχους της ηλεκτρονικής του μουσικής, ωστόσο ο χώρος ήταν ακόμα λουσμένος με φως κάτι που αφαίρεσε πολλούς πόντους από την ατμόσφαιρα που θα θέλαμε να υπήρχε.. Παρόλα αυτά ο πολλά υποσχόμενος ακόμα Monsieur Minimal μας προετοίμασε και με το παραπάνω …


Moby


22 και κάτι ..Τα φώτα έσβησαν. Το κατάμεστο θέατρο σείστηκε από ενθουσιασμό. O Moby βγήκε στη σκηνή και ο κόσμος τον αποθέωσε. Για 1 ώρα και 40 λεπτά κανείς δε κάθισε στη θέση του, παρά μόνο για να ξεκουραστεί από τον ξέφρενο χορό και το αστείρευτο κέφι. Η βραδιά ξεκίνησε με In my heart, Raining again και Go με τον Moby να εναλλάσσει κιθάρα, πλήκτρα και congas σε ρυθμό σχιζοφρένειας. Στα ΄why does my heart feel so bad’ και ‘we are all made of stars ένιωθε κανείς τη συγκίνηση του κοινού διάχυτη. Το ‘αλισβερίσι’ που λέμε δεν έγινε με το ζόρι, ήταν απλά εκεί. Χέρια υψωμένα στον αέρα είτε για να καταγράψουν μερικές εικόνες, είτε για να ενωθούν στον αέρα με την ψυχή του καλλιτέχνη. Στην περίπτωση μας διόλου δύσκολο καθώς ο Moby είναι από τους δημιουργούς που σε κερδίζει με την πρώτη. Επαγγελματίας χωρίς να χρειάζεται να προβεί σε υπερβολές χάρισε χαμόγελα ενώ ευχαριστούσε επαναλαμβάνοντας αμέτρητες φορές ‘θενκ γιου θενκ γιου θενκ γιουυυυυυυ ‘ Τέτοιες αντιδράσεις θυμίζουν πραγματικά καλλιτέχνες που πρωτοβγαίνουν στη σκηνή και όχι φτασμένους μουσικά. Έτσι για να τα βλέπουν μερικοί φαντασιόπληκτοι δικοί μας που βαυκαλίζονται ..
Η βραδιά συνεχίστηκε με Beautiful, Bodyrock, Flowers, Porcelain, In This World Extreme Ways, Shot in the Back of the Head, Disco Lies - το τελευταίο όντως μετέτρεψε το βράδυ της Πέμπτης σε Disco Night. Η εξαίσια και δυναμική φωνή της Joy Malcolm έκαναν τους παρευρισκόμενους να φωνάζουν ‘φωνάρα φωνάρα’ και με το δίκιο τους. Παρουσία επιβλητική και ταυτόχρονα ξεσηκωτική, δε σταμάτησε ούτε λεπτό να χορεύει και να οργώνει τη σκηνή. Η δε μπασίστρια εκ δεξιών, επιδιδόταν σε δεινό headbanging με στυλ ηρωίδας του Ταραντίνο.. Η σκηνή γεμάτη με χρώματα έμοιαζε με καλειδοσκόπιο κι εμείς είχαμε τα μάτια μας καρφωμένα πάνω της. Δεξιά κι αριστερά τεράστια λευκά μπαλόνια έμοιαζαν δορυφόροι της που μπήκαν σε τροχιά..
Ακολούθησαν Stars, Natural Blues και μια διασκευή επί της διασκευής του‘Whole Lotta Love’..που έκανε την καρδιά των ορκισμένων ροκάδων να φτερουγίσει..
Την βραδιά έκλεισαν τα Honey, Lift me up και Feeling so real .
Μετά από αρκετή ώρα αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς την έξοδο.. Ωραία ήταν αλλά δυστυχώς τέλειωσε.. για σήμερα φυσικά, καθώς για μας η μουσική δε τελειώνει ποτέ. Επόμενος σταθμός ποιος ξέρει; Το φετινό καλοκαίρι είναι γεμάτο από νότες.. Και μετά την εξεταστική ποιος μας πιάνει…




Τα πλήν--
Γκρίνια
Το ‘άουτς’ εισιτήριο και η γκρίνια όσων δεν ήρθαν στη συναυλία. Αναφέρομαι σε όσους ποτέ δε πηγαίνουν σε καμία συναυλία και ούτε έχουν σκοπό να πάνε, αλλά πάντα γκρινιάζουν για τις τιμές των εισιτηρίων είτε έχουν 10 ευρώ είτε 40. Αφήστε να τα κλαίμε εμείς που τα δίνουμε. Οι υπόλοιποι youtube..

1.40
Ένα 20λεπτο ακόμα νομίζω πως θα ήταν επιβεβλημένο . Τα 40 ευρώ που λέγαμε.. Μόνο που εγώ ήμουν εκεί..:P


Σήμα καμπάνα..
Μάλλον εννοούν πως για να έχεις σήμα καμπάνα στο Θέατρο Γης πρέπει να ανέβεις πάνω στη σκηνή.. Πάντως, πώς γίνεται πάντα να βρίσκομαι στο 0,*1% της μη πληθυσμιακής κάλυψης, τι να πω…


Σούμα==

Ένα έχω να πώ…
Και Γαmoby ;)

Λύκοι Λαιβ

Φαντάζομαι πως όσοι δεν είχαν δει ποτέ τους Λύκους Λαιβ απόρησαν στο άκουσμα της εμφάνισης τους στον κινηματογράφο Ολύμπιον.. ’’Οι θεατές θα είναι καθιστοί’’ έγραφαν τα δελτία τύπου. Μα Αγγελάκας και να μη χοροπηδάς όρθιος ή ακόμα και στο ένα πόδι, λόγω έλλειψης χώρου δε γίνεται, θα μου πείτε.. Κι έχετε άδικο..

Στο Ολύμπιον βρέθηκα γύρω στις 8 παρά άσχετα αν η συναυλία άρχιζε στις 9.30. Σκέφτηκα πως θα έχει πολύ κόσμο, οπότε θεώρησα ορθό να κάτσω σε κομβικό σημείο που θα επέτρεπε την εύκολη πρόσβαση στο χώρο..
Οκ πάμε πάλι..
Έκατσα σαν μπάστακας ακριβώς μπροστά στην πόρτα και περίμενα ρίχνοντας κλεφτές ματιές γύρω μου και πίσω μου, 1ον για να μη μου φάνε τη θέση, 2ον για να μην αγγίξουν τη φωτογραφική μου, 3ον για να προλάβω να επιταχύνω και να πιάσω γρήγορα θέση.
Όπως και έγινε…
Ο κόσμος στην αρχή δεν ήταν αυτός που κάποιος θα περίμενε, γύρω στις 10 παρά όμως, η αίθουσα είχε γεμίσει.. Κι εκεί κάπου έσβησαν τα φώτα..





Οι Λύκοι

Οι μουσικοί ένας ένας ανέβηκαν στη σκηνή. Μια φωνή, 2 έγχορδα, σουρεάλ κρουστά κι ένα laptop.

Η αίθουσα βυθίστηκε σε απόλυτο σκοτάδι και νεκρική σιωπή . Ένα μικρό χειροκρότημα στην αρχή και μετά τίποτα. Και κάπου εκεί τη σιωπή έσπασε το τσέλο του Βελιώτη και οροθέτησε την αρχή ενός ταξιδιού που κράτησε 2+ ώρες..
Το τσέλο από μόνο του μπορεί να γίνει ένα πολύ νευρικό και αγχωτικό όργανο. Αν του κάνεις και μια ένεση ηλεκτρονικής παράνοιας, μαζί με εσώψυχους Αγγελακικούς στίχους, επιστρατεύσεις και λίγο την φαντασία σου, τότε άνετα βρίσκεσαι έγκλειστος σε δωμάτιο ψυχιατρείου να παρακολουθείς σκηνές από πειραματική ταινία του τμήματος κινηματογράφου. Εγώ τουλάχιστον έτσι ένιωσα. Κοιτώντας γύρω μου, παρατήρησα πως οι περισσότεροι είχαν βυθιστεί στο κάθισμα τους. Όχι από εκείνη τη νύστα της βαρεμάρας αλλά από εκείνη τη δίψα που έχει κανείς για να κάνει όνειρα. Όνειρα που βαδίζουν πάνω στους στίχους του ‘θέλω να είμαι η μουσική’, που ερωτεύονται στο ‘όταν ξυπνούν οι εραστές’ και δακρύζουν στο ‘κρίμα να μη είσαι εδώ’. Τα δάχτυλα του Βελιώτη βίαζαν το τσέλο ενώ το κοντραμπάσο του Coti σαν ηδονοβλεψίας κρυφοκοίταζε περιμένοντας σήμα από τα κρουστά του Βασίλη.. Περιμένοντας τον κατάλληλο στίχο από το στόμα του Γιάννη. "Μην ενοχλείστε κύριοι. Είναι ευχαρίστηση μου... κάθε βραδιά εδώ μπροστά σας να πεθαίνω"
Όλοι καθηλώθηκαν, κοιτώντας το πανί με τις ασυνάρτητες εικόνες, όλοι έγιναν πρόβατα που τα καταβρόχθισαν οι λύκοι της μουσικής, που τόσο όμορφα πάντρεψαν το λαϊκό, το κλασσικό, το ροκ , το έκαναν έναν τροχό με χρώματα που στροβιλίστηκε, το έκαναν λευκό , νότες , συναισθήματα. Κι όλα αυτά καθιστοί. Χωρίς φανφάρες χωρίς πολλά λόγια. Απλά, αληθινά. Με ένα σκέτο ευχαριστούμε. Χωρίς ζάχαρες και μέλια. Και για 2+ ώρες τα είπαν σχεδόν όλα.
Όταν τα φώτα άναψαν, το παραμύθι τέλειωσε. Έξω έβρεχε δυνατά.. Σ’έναν τοίχο διάβασα ‘ πού θα διασκεδάσεις τη θλίψη σου απόψε;’
Δεν απάντησα και πήρα το δρόμο για το σπίτι..






Τα συν+
Μου άρεσε που όλοι σεβάστηκαν τον χώρο και φεύγοντας πήραν μαζί τους τα άδεια κουτάκια μπύρας. Επίσης εντύπωση προκάλεσε το γεγονός πως κανείς μα κανείς δε κάπνισε μέσα στον κινηματογράφο. Το αφήνω ασχολίαστο γιατί με άφησε άφωνη..


Τα πλην-
Ο ήχος ήταν τουλάχιστον απαράδεκτος σε ορισμένες στιγμές. Λαθάκια με την ένταση, λίγο το κοντραμπάσο δυνατά λίγο η φωνή χαμηλά ε δε θέλει και πολύ να πονέσει το κακόμοιρο το αυτάκι να διαμαρτυρηθεί και τελικά να βουλώσει μουρμουρίζοντας ‘πάλι δίπλα στα ηχεία μ έφερες κακούργα ..δώρο στα 30 σου θα σου χαρίσω κοχλιακή εμφύτευση’..


Σούμα=



Γρύλιζε σαν θηρίο δεμένο η αγάπη μου
Κι άπλωνε στο κρεβάτι μου μια θάλασσα από αίμα
Έβλεπα τη φωτιά που ερχόταν κατά πάνω μου
Και δρόσιζα τη σκέψη μου με σένα...