Ηταν Χριστούγεννα.Χρονιά δε θυμάμαι.Η δουλειά του πατέρα μου έκανε γιορτή για να μοιράσουν δώρα στα παιδιά των εργαζομένων.Ε κουβαληθήκαμε κι εμείς γιατί τέτοια γεγονότα ποιός τα χάνει. Βέβαια τότε τα δώρα ήταν λιτά.Τώρα δίνουν usb sticks τσάντες polo και φόρμες adidas..Οικονομική κρίση σου λέει μετά.
Πάντου παιδάκια να τσιρίζουν κι εγώ στη γωνία να παρακολουθώ τον τύπο που έπαιζε αρμόνιο.Κάπου κάπου έβγαζε κάτι από την τσέπη του. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν φάρμακο και μια βαθιά συμπάθεια με κατέλαβε που παρόλη την αρρώστια του έπαιζε αρμόνιο αλλά μετά από χρόνια κατάλαβα πως μάλλον ο τύπος για να μονώσει τ αυτία του και να μην μας φέρει το αρμόνιο στο κεφάλι τα έτσουζε κανονικά.Δε βαριέσαι κι εγώ το ίδιο θα κανα...
Ηρθε λοιπόν η ώρα να πάρουμε τα δώρα. Του αδερφού μου του δώσαν ένα τάβλι-σκάκι.Είναι από αυτά τα ωραία που αν θες να το παίξεις έξυπνος το γυρνάς σε σκάκι ενώ αν είσαι αργόσχολος το αφήνεις ανοιχτό, βάζεις καφέ στη μέση σε σημείο ωστε να μη χτυπάνε τα ζάρια και παίζεις τάβλι. Γι αυτό κάθε τάβλι που σέβεται τον εαυτό του έχει λεκέδες από καφέ.Πάντα..
Εμένα μου δώσαν ένα πάζλ. Με 20 κομμάτια. Δε ξέρω αν θεώρησαν οτι ο μπαμπάς μου είχε ένα παιδί καθυστερημένο ή αν το δώρο ήταν τυχαίο αλλά εγώ βγήκα εκτός εαυτού.
Εγώ αυτό δε το θέλω!!!Θέλω κάτι με βίδες!Προφανώς από μικρή είχα καταλάβει πως είχαν αρχίσει και μου φεύγαν αλλά μέσα μου ήξερα πως κάθε παιχνίδι που περιέχει βίδες έχει σαφώς μεγαλύτερο κύρος από ένα πάζλ με 20 κομμάτια αλλά αυτό πού να το καταλάβουν οι ενήλικες. Αφού έφαγα τον κόσμο λοιπόν μου δώσαν ένα συναρμολογούμενο αεροπλανάκι. Ο αδερφός μου και ο μπαμπάς μου επέμεναν πως ήταν μια βλακεία και μισή. Εγώ όμως χάρηκα πραγματικά.
Μπήκα σπίτι με θριαμβευτικό ύφος...Μαμά κοίτα αεροπλανάκι!!! Η μάνα μου χαμογέλασε αλλά δεν είπε τίποτα.
Αποσύρθηκα στο δωμάτιο μου ενώ στ αυτιά μου αντηχούσαν παιδικές φωνές και ήχοι από αρμόνιο ...Χαμογέλασα και κοιμήθηκα αγκαλιά με το αεροπλανάκι μου.
Ακόμα το έχω. Αθικτο κι ασυναρμολόγητο στο κουτί..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου