Είχαμε πάει με τους γονείς μου σε έναν θείο μου που γιόρταζε..Ο καβγάς ξεκίνησε από το σπίτι.
-Θα βάλεις το κόκκινο φόρεμα.
-Δε θέλω. Μου τρώει τον λαιμό και ξύνομαι.
-Θα το βάλεις, μη σου στράψω καμιά ανάποδη..
Μπροστά σε τέτοια απειλή κάθε εξάχρονο παιδάκι ακούει τη μαμά του κι έτσι αποφεύγει τη σύγκρουση με το παχουλό της χεράκι.
Εγώ όχι.
Οι θεοί όμως ήταν με το μέρος μου έστω και για λίγο κι όχι μόνο δε φόρεσα το κόκκινο φόρεμα αλλά γλίτωσα και το παχουλό χεράκι.
Φτάσαμε λοιπόν στο σπίτι του θείου μου.
Μετά τα κλασσικά ''αχ πώς μεγάλωσες'' και άλλες τέτοιες ομορφιές, οι μεγάλοι πέρασαν στο σαλόνι κι εμένα με παράτησαν σε μια γωνία. No other kids to play with..it sucks..κοινώς μοναξιά μου όλα..
Αφού τριγυρνούσα σαν την άδικη κατάρα από εδώ κι απο εκεί, κάτι στην άκρη του διαδρόμου μου τράβηξε την προσοχή.Πλησιάζοντας κοντά, ανακάλυψα μια μεγάλη γυάλα με θολό νερό. Ενυδρείο το λένε..Θυμήθηκα εκείνη την οχτάτομη εγκυκλοπαίδεια του Κουστώ, που είχαμε σπίτι.Μια φορά για να τη φτάσω ανέβηκα σε ένα κρυστάλλινο τραπεζάκι το οποίο φυσικά έγινε θρυψάλινο.(Ξέρω δεν υπάρχει τέτοια λέξη αλλά μόλις τη δημιούργησα..) Μετά κατάλαβα πως πολλές φορές για ν αποκτήσεις τη γνώση πρέπει να κάνεις τον κόσμο χίλια κομμάτια..
Ομορφο το ενυδρείο που λέτε. Γεμάτο ψαράκια πολύχρωμα που κάναν τις πιρουέτες τους σαν χορευτές. Αν πάρω ποτέ ψάρι λοιπόν θα το βγάλω Νουρέγιεφ γι αυτόν ακριβώς το λόγο.
Ξαφνικά άκουσα μια φωνή από πίσω μου.Ηταν η θεία μου. ''Ωραίο το ενυδρείο μας ε;Εχουμε δεκατέσσερα ψαράκια που τα πληρώσαμε χρυσά'' Δε μπόρεσα να καταλάβω πως γίνεται αυτό, αλλά φαντάστηκα πως κάπου μέσα στο σπίτι υπήρχε κάποιος θησαυρός.''Σου αρέσουν τα ψάρια;'' με ρώτησε..''Ομορφα είναι'' είπα δειλά..Μετά άρχισε να μου λέει ένα ένα τα ονόματα των ψαριών αλλά εγώ μόνο ένα συγκράτησα.Τον κλόουν. Ταυτίστηκα μαζί του μάλλον, δε μπορώ να σας πω σίγουρα.
Ετσι λοιπόν, την υπόλοιπη ώρα την πέρασα χαζεύοντας το ενυδρείο, γεμίζοντας με δαχτυλιές το τζάμι του και κάνοντας φανταστικά σενάρια μ'ένα τσίρκο γεμάτο ψάρια κλόουν που προσπαθούσαν να υποτάξουν άγρια λιοντάρια..
Κι εδώ θα τέλειωνε η ιστορία μου αν ήμουν ένα φυσιολογικό παιδί..
Προς χάρη της συγγραφής δεν ήμουν..
Κάτι μ' ενοχλούσε σε όλη την υπόθεση..Το νερό ήταν πολύ θολό .Σίγουρα τα ψαράκια θα είχαν πρόβλημα ορατότητας και δε θα μπορούσαν να δουν το ένα το άλλο και ίσως αυτό προκαλούσε πρόβλημα επικοινωνίας και στο τέλος μια τεράστια παρεξήγηση μεταξύ τους, με αποτέλεσμα ένα ενυδρείο βυθισμένο στη σιωπή και στη μιζέρια.Ε αυτό δε θα το επέτρεπα!!
Ετρεξα στο μπάνιο και γύρισα πίσω με ένα μπουκάλι Purlan για μάλλινα(!!), το οποίο και άδειασα προσεχτικά μέχρι την τελευταία του σταγόνα. Σύντομα το νερό πήρε ένα χρώμα ροζουλί.Χαρούμενη χοροπήδησα χτυπώντας τα χέρια μου.Είχα γίνει ήρωας.Καμιά δέκα λεπτά από το σύντομα ένα ένα τα ψαράκια με όση χάρη τους είχε απομείνει άρχισαν να γυρίζουν στα πλάγια.''Ωρα για ύπνο'' σκέφτηκα και πήγα μέσα στο σαλόνι.''Μαμα βαρέθηκα, ακόμα και τα ψαράκια κοιμήθηκαν''.. ''Τι εννοείς κοιμήθηκαν;'' με ρώτησε γελώντας η θεία μου.
''Ε μετά το μπάνιο που τους έκανα χαλάρωσαν και κοιμήθηκαν!!!''..
Η θεία μου πανικόβλητη έτρεξε έξω.Γυρνώντας κρατούσε στο χέρι το μπουκάλι με το Purlan...
Δε χρειάζεται νομίζω να περιγράψω τις σκηνές αλλοφροσύνης που ακολούθησαν.. Χρειάστηκαν πάντως λιγότερα από 2 λεπτά, για να μεταμορφωθώ από το ήσυχο και γλυκό κοριτσάκι που ήμουν, σε έναν στιγερό δολοφόνο, απόγονο του σατανά..
Στο δρόμο του γυρισμού η μάνα μου προχωρούσε τόσο γρήγορα κρατώντας με από το χέρι, πως σας ορκίζομαι για μια στιγμή νόμιζα πως μπορούσα να πετάξω σαν χαρταετός..''Θα τα πούμε στο σπίτι.Ρεζίλι μας έκανες πάλι''
Εκείνο το βράδυ στον ύπνο μου, ο Κουστώ μου πέταξε στο κεφάλι και τους οχτώ τόμους ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου