Συνήθως όταν πηγαίνω σε συναυλίες, στήνω αντίσκηνο στο χώρο, τουλάχιστον δυο ώρες πριν από την έναρξη. Εξαιρούνται οι περιπτώσεις σκοτωμού. Έτσι έχω μπόλικο χρόνο μπροστά μου για να βρω α)χώρο να κάτσω , β)μια καλή γωνία λήψης, γ)ένα μέρος όπου δε θα φάω ξύλο, δ)ένα μέρος για να ξορκίσω τους δαίμονες που με τυραννάνε και πηγάζουν από την ίδια τη μουσική και το στραβό μου κεφάλι..
Αυτή η συναυλία ήξερα πως θα έχει κάτι το διαφορετικό. .Μπαίνοντας στο block, κάθισα σε μια γωνιά ήσυχη και βυθίστηκα στις σκέψεις μου. Σήμερα θ ακούσουμε swing είπα.. Αλλά από την άλλη το swing είναι ιδιαίτερο.. Δεν είναι απλή μουσική.. Γιατί υπάρχουν μουσικές και μουσικές.. Αυτές που τις ακούς και ταξιδεύεις ..Αυτές που σε κάνουν να ηρεμείς. Αυτές που σου ξεβιδώνουν το κεφάλι ..Το swing είναι μουσική που κάνει τη μάνα σου να απηυδήσει και να φωνάξει ‘μα παιδί μου σκουλήκια έχεις’??
Η ώρα περνούσε κι εγώ φανταζόμουν πως θ ανοίξει η πόρτα και θα μπουν μέσα gangsters από το Once Upon a Time in America… Gansters μπορεί να μην ήρθαν βέβαια αλλά έσκασαν μύτη οι Lindy Hoppers κι έτσι είδαμε το Once Upon a time in Swingalonica…
Flat shoes, πλισέ φούστες, γιλέκα, καπέλα και μαντίλια στο πέτο. Τα παιδιά που εν έτει 2011 αποφάσισαν αντί να χορεύουν πάνω στα τραπέζια, ν’ ανοίγουν τρύπες στο πάτωμα με την αστείρευτη ενέργεια τους και τις χορευτικές τους φιγούρες..
The Speakeasies Swing Band
Τη βραδιά άνοιξαν οι Speakeasies Swing Band δίνοντας στο κοινό αυτό που ακριβώς ζητούσε.. Ρυθμό και αλαλούμ για να μπλεχτούν όλοι μαζί σε ένα κουβάρι κινήσεων να γίνουν ένας χείμαρρος νεύρων και ακροβατικών.. Πολύ καλή φωνή εξαιρετικοί μουσικοί ,αστείρευτο κέφι σ ένα πάρτυ όπου ο πρωταγωνιστής αυτή τη φορά ήταν το κοινό και όχι το συγκρότημα. Γιατί όπως και να το κάνουμε ν ακούμε swing και να πέφτουμε σε αδράνεια δε γίνεται.. Ακόμα και ο πιο άρρυθμος άνθρωπος του πλανήτη αν βρεθεί μέσα σε τόση περίσσια ρυθμού αυτό το ρημάδι το πόδι θα αναγκαστεί να το κουνήσει.. Εγώ πάντως καταπιέστηκα τόσο πολύ που παραλίγο να το κόψω, μόλις κατάλαβα πως οι φωτογραφίες μου έβγαιναν θολές…
Cherry Poppin Daddies
Πατείς με πατώ σε ξέρετε τι θα πεί; Ε κάτι τέτοιο έγινε όταν το συγκρότημα άρχισε να παίζει, συντονίζοντας το κοινό σε έναν και μόνο βηματισμό..
Ο Steve Perry όταν βρίσκεται πάνω στη σκηνή είναι σαν δεμένος καταπέλτης …Κάποια στιγμή λύνεται και απογειώνεται με ορμή, παρασύροντας τα πάντα στο πέρασμα του.. Δυναμικός, φασαριόζος, εκφραστικός λες και όλη του η ύπαρξη πηγάζει μόνο από τα πόδια του. Φτερωτός θεός που έπεσε στη γη για να χορεύει και να τραγουδάει.. Και δώσε οι lindy hopers να έχουν ξεσαλώσει προκαλώντας πανδαιμόνιο…
Η μουσική τους απλώθηκε σαν χέρι μαγικό και άγγιξε τη rock, τη jazz, τη ska ενώθηκε στον αέρα σαν μπαλόνι κι έσκασε σκορπίζοντας αστερόσκονη στα κεφάλια μας.Κι έτσι όλο to show για ακόμα μια φορά έπεσε από τη σκηνή και πήγε στο κοινό.. Βέβαια όταν οι ρυθμοί από swing σταματούν και αρχίζουν οι ska τι κάνεις; Απλά συνεχίζεις να χτυπιέσαι…γιατί σημασία έχει το ‘dance to express not to impress’…
Τα πλήν
Κι επειδή δε βρήκα κάτι άσχημο για να κράξω, θα κράξω εμένα..Ναι γίνεται κι αυτό…
Που λέτε το πλήν της βραδιάς ήμουν εγώ που ένιωσα λες και κατούρησα στο πηγάδι γιατί δε μ έπαιζε κανείς.. Αφήστε δε που τσαλαπατήθηκα όταν τόλμησα να κατέβω στο πάτωμα για μερικές ποδοφωτογραφίες..Καλά να πάθω ήθελα ρεπορτάζ αλλά χαλάλι τους…
Α!! Εσείς του Lindy Hop εδώ στη Θεσσαλονίκη βάλτε και κανένα μάθημα Πέμπτη να μας βολεύει κι εμάς που κάνουμε αρμένικη αναμονή εδώ και 2 χρόνια.. Στο τέλος θα χρειαστούν νέες φιγούρες με πατερίτσα αν το καθυστερήσω κι άλλο…
Επίλογος
Όσοι το χάσατε καλά να πάθετε..
Για εσάς που ήσασταν εκεί.. keep swinging your life J
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου