Cinematic Orchestra Θεσσαλονίκη

Περιμένοντας…

Η Παράκρουση της συντάκτριας εν ώρα αναμονής

21.00 Κι εγώ περίμενα μόνη μου σ’ ένα τραπεζάκι μπροστά στη σκηνή. Έτσι για να ‘χω θέα.. Περίεργα τυπάκια άρχισαν να γεμίζουν το χώρο.. Με καπέλα, με πολύχρωμες τσάντες ,με κοκάλινα γυαλιά.. Όλοι κουνούσαν ρυθμικά τα πόδια τους στους ρυθμούς της Jazz που έβγαιναν από τα ηχεία…’ Όλοι’ εννοώντας και τα 50 περίπου άτομα που είχαμε μαζευτεί…Φαντάστηκα πως αν μέναμε τόσοι, το συγκρότημα θα μας αφιέρωνε τραγούδια φωνάζοντας το όνομα μας.. Τελικά και ευτυχώς, διαψεύσθηκα…

21.40 Και το τραπεζάκι μου ήταν ήδη το πιο τσαπατσούλικο του μαγαζιού ..Χαρτιά από βηχοκαραμέλες, φωτογραφική, τσιγάρα και χαρτάκια με σημειώσεις κάναν παρέα στους βρωμερούς μετανάστες του πακέτου της Zewa..Ντράπηκα μην έρθει η σερβιτόρα και αναγκαστεί να τα πιάσει, έτσι και τα βαλα κακήν κακώς στην τσέπη μου…

Τι να κάνουμε ακόμα και άρρωστοι μας καλεί το καθήκον που λέγεται μουσική…

OPENING ACT

PREFABRICATED QUARTET

Οι Prefabricated Quartet ανέβηκαν στη σκηνή στις 22.00..Προσωπικά τους άκουγα για πρώτη φορά και σίγουρα όχι για τελευταία..   Παρουσία σεμνή, ήχος σκοτεινός ένα κουαρτέτο παγιδευμένο σ’έναν ιστό από φώτα…Ο τραγουδιστής τους με φωνή καμπάνα μας έβαλε σ’ένα βαρύ τριπάκι για μια ολόκληρη ώρα κι εμείς δε μπορέσαμε παρά να παραδοθούμε και να αναρωτηθούμε ποια είναι αυτή η μπάντα …Τα σχόλια γύρω μου ήταν θετικά ..

Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε το κλαμένο δοξάρι που άρχισε να γλύφει την  κιθάρα και ο τσελίστας που χτυπούσε με μανία το έγχορδο του προστάζοντας το να υπακούσει  σε μια κραυγή από νότες και να υποταχθεί σ’ έναν ειρμό θλίψης που πλημμύρισε τον χώρο…

Ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία να τους απολαύσω και σε κάποιο δικό τους live..

Για να μάθετε περισσότερα για το συγκρότημα
 http://www.myspace.com/theprefabricatedquartet#ixzz14Vf68aIe

Cinematic Orchestra

Στις 23.00  ακριβώς το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή ,χωρίς φανφάρες και οι πρώτες νότες του Burnout πλανήθηκαν στον πλέον γεμάτο χώρο.  Ένας κατακλυσμός από ήχους jazz, electro και soul σάρωσε τ’ αυτιά των θεατών που πραγματικά χάζευαν τη σκηνή.

Το σαξόφωνο έστελνε εκκεντρικές νότες στ’ αφηρημένα πλήκτρα του πιάνου, ενώ το μπάσο του Phil France προσπαθούσε να συγχρονιστεί στο ρυθμό των κρουστών του Richard Spaven πράγμα που φάνταζε ακατόρθωτο για τ’ απαίδευτα αυτιά τουλάχιστον στην αρχή…Μετά καταλάβαμε πως οι τύποι το κατέχουν καλά .. Η μελωδική και πεντακάθαρη  φωνή της Heidi Vogel μπήκε για να δομήσει άρτια το μουσικό αυτό κατασκεύασμα σπέρνοντας μια μελαγχολία ..

Το συγκρότημα επικεντρώθηκε στα κομμάτια των δίσκων Every Day και  Ma  Fleur βυθίζοντας τα σε έναν στρόβιλο χαρισματικών αυτοσχεδιασμών και εκτελέσεων που ξεφεύγουν από τα δεδομένα μιας στουντιακής ηχογράφησης . Το συναίσθημα που έχει κανείς όταν ακούει τα άλμπουμ τους μεταφέρθηκε κι αναπαράχθηκε επιτυχώς στον χώρο της συναυλίας.

 Ο Tom Chant σε αντίθεση με μένα που άφησα και τα 2 μου πνευμόνια δίπλα στη σκηνή,  εξαιτίας  του φυματικού μου βήχα , επιδόθηκε με μαεστρία σε καταιγιστικά σόλο, τόσα που ήμουν σίγουρη πως άνετα με μια πνοή του μέσα από το σαξόφωνο, φούσκωνε και αερόστατο…

Το λεπτομερές guitar picking της ακουστικής φώλιασε με ύφος χαρακτηριστικό και αναγνωρίσιμο κάπου ανάμεσα στις μελωδίες αγκαλιάζοντας με κομψότητα το παίξιμο του Stuart McCallum στην ηλεκτρική.

Την παράσταση έκλεψαν τα solo των καλλιτεχνών. Ξεχωριστά και ο καθένας με τον δικό του τρόπο και με τις ιδιαίτερες εκτελέσεις του μας υπενθύμισε πόσο μεγάλο όγκο πιάνει το όνομα των Cinematic Orchestra στο χώρο της μουσικής..

Κι αν δε πιστεύετε δείτε τα  video…

Ξεχώρισαν και αυτά….

Ο ήχος

Ο ήχος, ο οποίος αν και έμοιαζε να είχε φτιαχτεί για περισσότερο κόσμο στερώντας λίγο από το βάθος της φωνής της Heidi, ήταν πολύ καλός ακόμα και με extra echo …Μπράβο στον ηχολήπτη!

Τεχνολογία και μουσική

Η γενιά των midi controllers ήταν παρούσα σε ένα εγχείρημα να αυτοματοποιηθεί η βαρετή λούπα και να παιχτεί  από ένα μικρό πραγματάκι που έμοιαζε με χειριστήριο playstation..  Κι αυτό γιατί οι καλλιτέχνες σαφώς και θέλουν να οργιάσουν μουσικά αφήνοντας τα μηχανήματα να κάνουν αυτό που κανείς μουσικός δεν αντέχει να κάνει.. Να παίζει το ίδιο πράγμα για 10 λεπτά…

Τα Πλην ---

Σχέση μπάντας και κοινού

Η διαδραστικότητα μεταξύ μπάντας και κοινού ήταν σχεδόν μηδαμινή εκτός από κάποιες στιγμές προς το τέλος της συναυλίας, κάτι το οποίο μας στεναχώρησε. Ενώ ο κόσμος το διασκέδαζε, κάτι που ήταν προφανές, δεν πήρε το κατάλληλο feedback από την μπάντα για να εκδηλωθεί. Είναι λογικό σε συναυλίες τέτοιου τύπου ο κόσμος που δε πηγαίνει για να αφήσει τα κόκαλα του στο πάτωμα από το headbanging,  να είναι κάπως κουμπωμένος. Κι αυτό συμβαίνει γιατί από κάτω επικρατεί ησυχία την οποία κάνεις δε θέλει να διαταράξει, τουλάχιστον πρώτος.

Φυσικά υπήρξε και μια κάφρικη κραυγή κάποιου παρευρισκόμενου που θύμιζε brutal φωνητικά σε συνδυασμό με κύμα εμετού αποτυχημένου συγκροτήματος black chaotic superficial metal.. μα καλά άνθρωπε μου τί σκεφτόσουν;;;

Μια δόση ειρωνείας

Στην προσπάθεια του να σπάσει τον πάγο ο Jason Swinscoe απέτυχε κάνοντας κάποια σαρκαστικά σχόλια τα οποία ενόχλησαν μερικούς. Μπορεί να είσαι διάσημος καλλιτέχνης, αλλά όταν πηγαίνεις σε ένα μέρος όπου έχεις βρεθεί ελάχιστες φορές και το κοινό δε σε γνωρίζει συναυλιακά, βρίσκεις μια καλύτερη ατάκα από το ‘’Where the fuck is Thessaloniki’’…

Χαμογέλα βρε Heidi

Ενώ η παρουσία της μουσικά ήταν εξαιρετική, από άποψη επικοινωνίας με το κοινό ήταν λίγο ψυχρή και άγαρμπη θα τολμήσω να πω. Φυσικά μπορώ να το δικαιολογήσω λέγοντας πως είναι δύσκολο να προσέχεις πότε αλλάζει το beat σε μια μπάντα με τόσο θετικά ασυνάρτητους ρυθμούς, ίσως και γι αυτό να είχε εστιάσει την προσοχή της εκεί …

Σούμα=

Σε γενικές γραμμές ήταν μια άρτια παικτικά συναυλία με όλα τα συστατικά παρατεταγμένα στα βαζάκια τους αλλά έλειπε δυστυχώς η χημεία με το κοινό…….